Proloog
Op de dag van de proloog sta ik vroeg op, want ’s ochtends wil ik het parcours verkennen. Dat loont de moeite. Een mooi snel cross country parcours dat voor 100% berijdbaar is. 15 kilometer lang en ruim 300 meter klimmen. Voor diegenen die al eens in Zuid Afrika zijn gaan biken: typisch Zuid Afrika! Twee steile klimmetjes op asfalt. De rest bestaat uit een paar jeep tracks en verder… veel prachtige single tracks. De ondergrond zoals je zou hopen. Vaste, goed en snel berijdbare zandgrond met hier en daar een steen. En het weer: zonnig en meer dan 30 graden. Perfecte condities dus, er is niets te wensen over!
Rond half vier ben ik aan de beurt. De start komt dichterbij. 30 seconden voor de start werk ik een gel weg, 3…2…1… en ik begin aan de proloog. Het laatste beetje wedstrijdspanning valt van me af. De fiets doet het prima, mijn benen lijken ook redelijk te zijn. De eerste helft gaat lekker, dan komen de langzame rijders in de single track. Natuurlijk te verwachten, maar wel een proeve van geduld. Als één van de rijders onvrijwillig het landschap van dichtbij gaat bekijken, kan ik er eindelijk aan voorbij en heb ik vrij baan tot de finish. Ik ben erg verbaasd als ik de omroeper hoor zeggen dat ik in de solo categorie mannen als nummer 2 over de finish ben gekomen. Tevreden!
Uiteindelijk zijn er nog 3 rijders sneller dan ik en word ik 5e in de proloog. Met een goed gevoel laat ik de eerste dag achter me. Ik heb inmiddels echt zin in de week en heb geen twee minuten nodig om die avond tevreden in slaap te vallen.
Helikopters en bijen; bijzonder… Afrika!
Op dag één begint het echte werk: 103 km en 1720 hoogtemeters. De sfeer is goed, de TV-helikopter geeft me het gevoel dat ik met iets heel bijzonders bezig ben. Iedereen heeft er zin in, en de eerste kilometers weet ik me in de kopgroep te handhaven. Maar als de langere beklimmingen komen, moet ik eraf en ga in mijn eigen tempo verder. Zodra de eerste single tracks en afdalingen in het spel komen, begin ik er echt van te genieten. Dit is mountainbiken zoals ik er van droom! Het complete parcours is berijdbaar, en het weer is prima. Er is regen voorspelt maar gelukkig blijft het de hele dag droog en is het niet te warm. En de wind, nou ja, dat mag de pret niet drukken zolang ik in een goede groep zit. Halverwege de etappe haal ik het 2e mixed team in en twee uur later finishen we samen. Het is een mooie dag geweest. Een van mijn highlights van de dag is een schildpad zo groot dat je er met gemak een kind op zou kunnen zetten om “paardje te rijden”. En net als de puff-adder… zit hij zomaar ineens voor me op de weg. Wow, we zijn in Afrika! Helaas zien de rijders achter in het veld dieren die wij alleen als onschuldig kennen. Een bijenvolk voelt zich bedreigt, en valt een aantal rijders aan. Iedereen kent de dramatische beelden van Discovery Chanel, en niemand denkt dat zoiets echt gebeurt… Middenin een lang stuk single track wordt een groep rijders aangevallen en meerdere mensen eindigen in het ziekenhuis, waarvan twee ernstig gewond. Bij degene die het zwaarst geraakt wordt, houden de artsen bij 340 verwijderde angels op met tellen… Gelukkig heeft het verhaal voor iedereen een goed einde! De organisatie is met recht erg trots op de goed lopende professionele hulpverlening die erger wist te voorkomen. De meesten van de slachtoffers komen na een dag in het ziekenhuis terug in de race en finishen.
Lees verder op de volgende pagina…
Donders! Mooi hoor :-)
Van wie zijn de foto’s?
De organisatie zelf.
@ Lars: op blog.capepioneer.co.za vind je nog meer hele mooie plaatjes.