Test | Sram G2 schijfremmen: Tussen Guide en Code – gewoon goed

Haat-liefde met schijfremmen van Sram

Mijn relatie met schijfremmen van Sram – voorheen Avid – is altijd een beetje haat-liefde geweest. Liefde omdat deze Amerikaanse remmen zich als geen ander laten doseren, haat omdat ze redelijk vaak problemen bezorgen, ook redelijk recent nog. Zo bleven de kunststof zuigers van de remhendels van eerste serie Guides na twee jaar spontaan vastzitten als gevolg van uitzetting onder invloed van de DOT 5.1 remvloeistof. Sram stuurde toen overigens direct nieuwe remgrepen met aangepaste zuigers en die doen nu inmiddels al meer dan een jaar zonder morren hun werk.

Maar goed, helemaal tevreden over die Guides was ik daarna nog steeds niet. Dat had niks met technisch falen te maken, maar puur met de remkracht. Op mijn all-mountain 29er kwam die met name in snelle en/of steile secties zo nu en dan tekort. De voorremschijf van 180 mm naar 200 mm upgraden hielp veel, het vervangen van de Guide-remklauwen voor een paar dikke exemplaren uit de Code-serie van Sram was helemaal een revelatie. Wat een stopkracht! Maar dan nog wel met die fijne doseerbaarheid van de oude set-up. Heerlijk!

Sram G2 schijfremmen: tweede generatie Guide

Afgelopen voorjaar heb ik die lekkere Frankenbrakes van mijn bike gehaald. De postbode had namelijk een setje Sram G2 schrijfremmem gebracht, de tweede generatie Guide. Die G2’s zouden volgens Sram minstens zo goed doseerbaar zijn als hun voorganger, maar over meer remkracht beschikken. Maar wacht even? Daar hebben ze toch de Code voor? Klopt, maar die rem is specifiek bedoeld voor downhill-gebruik en weegt flink wat meer. De G2 doet op mijn weegschaal 254 gram voor de voor- en 272 voor de achterrem. Dat ligt in lijn met het vorige model Guide.

Het verlagen van het gewicht was volgens Sram geen uitgangspunt bij de ontwikkeling van de G2 schijfremmen, het ging puur om de remkracht. En die ligt volgens de makers 7% hoger dan bij z’n voorganger. Om dat te bewerkstelligen, is de remklauw flink onder handen genomen, met name om de stijfheid te verbeteren. Immers; hoe stijver de remklauw, hoe meer remkracht. De gewenste stijfheid creëerde men niet door materiaal weg te nemen, maar juist door het toe te voegen. En ja, van toevoegen wordt iets natuurlijk nooit lichter.

Meer remkracht?

Maar levert zo’n stijvere remklauw dan 7% meer remkracht op? Eerlijk gezegd is dat heel lastig vast te stellen, zéker zonder proefbank. Bovendien: omdat Sram heeft niet alleen de remklauw heeft aangepast, maar ook met nieuwe remblokjes werkt, kan de extra remkracht voor een deel ook daaruit voortkomen. Remblokjes spelen immers een belangrijke, zo niet cruciale rol in de hoeveelheid remkracht die je uiteindelijk tot je beschikking hebt. Zo heb ik vorig jaar heb ik de standaard Sram-blokjes in mijn Code-remklauwen vervangen door exemplaren van Trickstuff, waardoor de toch al niet geringe stopkracht van deze remmen nogmaals verbeterde. Datzelfde speelt zéker ook bij de nieuwe ‘power organic’ remblokjes van Sram. Overigens: de samenstelling van het materiaal mag dan anders zijn, de blokjes hebben nog wel dezelfde vorm als de oude en dat is wel zo praktisch.

Terug naar het remmen: ja, in het terrein merk ik dat deze G2 schijfremmen beter vertragen dan de oude Guide van Sram. Maar nog steeds (veel) minder dan de Code. Volstaat bij deze laatste rem een minimale inspanning van de wijsvinger, bij de G2 moet je in lange en steile afdalingen net als bij de oude Guide flink knijpen om de snelheid onder controle te houden. In Nederland kom je met de G2’s nergens remkracht tekort, ook niet op de Heuvelrug of in Zuid-Limburg. Maar voor wie regelmatig in steil terrein rijdt en/of een zwaargewicht is, zijn deze remmen ondanks hun dubbele zuigers niet de eerste keus.

Betere doseerbaarheid

Maar goed, hoeveel stopkracht een rem ook levert, je hebt er niet veel aan als die kracht ook niet een beetje subtiel op de remschijven is over te brengen. En dat is waar de G2 excelleert. De maximale remkracht komt niet abrupt, maar geleidelijk. Tussen doorrollen en volledig blokkeren van het (achter)wiel zit veel marge en die speelruimte kan je goed gebruiken bij het controleren van de je snelheid en het houden van grip. Ook de verbeterde remhendel draagt hieraan bij. De ergonomie is zoals-ie was. Wat mij betreft helemaal prima dus.

Ook het stelwieltje waarmee je het contactpunt kan instellen, zit nog op dezelfde plek. Op het oog lijkt er dus weinig veranderd. Tot je gaat rijden; al bij de eerste meters merk je dat de remhendel makkelijker en sneller terugkeert naar z’n uitgangspositie. Fijn. Ook het iets hardere drukpunt ervaar ik als prettiger. En wellicht zegt het je niks, maar het feit dat het knopje voor het verstellen van de reikwijdte van de remhendels bij de G2 wél gewoon soepel draait, vind ik eveneens een verbetering. Tot slot: net als bij de vorige generatie Guides is het vullen en ontluchten een fluitje van een cent. Dan moet je wel over een setje vulspuiten met ‘bleeding edge’-adapter beschikken.

Gewoon beter

Vond ik de Sram Guide redelijk, de G2 is goed. Niet mind blowing-goed, maar wel gewoon goed. Meer remkracht en een iets directer gevoel aan de remhendel, maar zónder dat die fijne doseerbaarheid van de oude Guide teloor is gegaan. Prima dus. Ik heb de remmen een lang weekend in de Ardennen gebruikt, dus over de degelijkheid en het functioneren op lange termijn kan ik nog niks zeggen. Maar eerlijk gezegd maak ik me daar geen zorgen over. Sinds ik de remgrepen-met-verbeterde-zuigers heb doen mijn eigen oude Guides het namelijk prima. En ook de Codes op de enduro-bike van mijn zoon doen inmiddels al twee seizoenen probleemloos hun werk.

Okay, dat zijn maar twee sets en daarmee is mijn ervaring verre van representatief. Toch durf ik de conclusie dat Sram tegenwoordig gewoon betrouwbare remmen maakt wél te trekken. De laatste twee, drie jaar heeft geen enkele testfiets met remmen van deze fabrikant problemen veroorzaakt. Terwijl een aantal remmen van die andere fabrikant met een S dat wél deed. “Heb je dan met deze remmen geen last van piepen gehad?”, vroeg één van m’n collega Veloziners me toen ik hem dit tekstje ter controle voorlegde. Eerlijk gezegd had ik er helemaal niet aan gedacht hier iets over te zeggen. Gewoon omdat het nauwelijks een rol speelt.

Tekst & foto’s: Arjan Kruik