Bergrace Oosterbeek verslag

En toen was de Bergrace Oosterbeek alweer…

Tjeerd:
De nummer 3 van de 4 bergraces alweer, het seizoen vliegt voorbij. Jammer genoeg ging het vliegen in deze wedstrijd niet vanzelf. Ondanks dat sponsor Focus mij verwent met een mooie Focus Raven moet ik in Oosterbeek hard werken.
Aangezien ik samen met een paar andere helden in Arnhem 150min door de stromende regen had gefietst sta ik met de start vooraan. Het stralende zonnetje is een verademing in tegenstelling tot de voorgaande modderrit. Het eerste stuk stuiteren we door het groene gras, vervolgens via hetzelfde gras hobbelen we omhoog. Dan een klein stukje verder via los grind een ‘heerlijke’ klim op die je compleet kan slopen. Vooral de laatste 10 meters zijn net iets steiler om je van de laatste adem te ontdoen. Met het restje lucht wat ik nog in mijn longen heb trap ik de laatste meters van de startronde en ben 3 minuten later weer bij de start. Ik rij de eerste ronde in op een kleine achterstand van mijn 15 voorgangers. Deze kan ik perfect tellen aangezien deze als een lint voor mij rijden. Zo ook achter mij. De eerste klim heeft blijkbaar het gewenste resultaat en iedereen rijdt ongeveer waar zijn conditie het toelaat. Die van mij zit ook aan zijn taks en ik kan met pijn en moeite volgen. Bovenaan gekomen spuit Arie de Jong me voorbij en ik sluit hyperventilerend aan in zijn wiel. Hij helpt mij over het rechte stuk en neemt afscheid door wat extra gas te geven. Vervolgens probeer ik met man en macht mijn positie vast te houden. Dit lukt aardig al piepen Patrick Jansen en Mischa de Vries me nog voorbij. Ik hou ze in mijn zicht maar deze klimgeit verliest op die akelige korte klims toch wat meters. Gelukkig kan ik op de minder steile stukken en wat puik bochtenwerk toch nog wat goed maken maar veel dichterbij kom ik niet. Ik probeer iedere klim nog net iets over te houden om boven gas te kunnen geven. Op deze manier hou ik het net vol om 150 minuten te genieten van de omgeving en af en toe met een glimlach naar wat supporters te zwaaien. Voor een ieder die mij gisteren heeft zien fietsen weet natuurlijk dat dit niet waar is. Het is weer afzien eerste klas en ik kan nipt mijn inmiddels 16de positie vast houden. Het duurt echter niet lang en 4 renners besluiten mij te passeren en ik schuif naar de 20ste plek. Ik hou me in en rij tandenknarsend in mijn eigen tempo verder. Ik verlies wat meters maar niet veel. Op een gegeven moment verkeer ook ik in de luxe positie dat ik een andere rijder in kan halen. Ik rij inmiddels achter mijn 4 vrienden. Daarvan besluit er 1 dat het ook voor hem te snel gaat en ik laat hem achter me. In de laatste ronde gebeurt er heel veel. Ik haal veel rijders in en ben het overzicht kwijt. Het gas gaat net iets verder open en ik doe mijn spieren pijn. Van mijn inmiddels 3 vrienden zie ik er 2 nog voor mij rijden. 1 daarvan heeft alle pech van de wereld en rijdt lek in de laatst kilometers. Zijn maatje in hetzelfde shirt fietst door en ik volg op een gepaste afstand. Deze wordt steeds kleiner tot aan de laatst paar honderd meter. Na de voetgangersdoorgang gaat het dan via een smal paadje rechts door mul zand een klein stukje steil omhoog. Je kan daar nipt omhoog komen. Ik tik daar zijn wiel aan en stuur naar links om hem te passeren. F#ck! Een fikse wortel. Ik sluit weer aan en wacht op een volgende kans. Ik stuur weer naar links en probeer hetzelfde. Nu moet het niet gekker worden want daar ligt weer een wortel van hetzelfde formaat. Ik moet opnieuw terug in positie. Ik wil er dol graag langs want over een paar meter kom ik langs de Velozine tent en dan moet ik natuurlijk wel wat laten zien. Gelukkig wordt mijn eer gered en het pad wordt breder en ik kan passeren. Waarschijnlijk is zijn vat leeg want ik merk geen tegenstand en kan met een klein beetje extra gas voor hem finishen. Blijkbaar zijn er in de laatste ronde wat jongens goed kapot gegaan want ik finish als 13de. Heeft de Raven mij behoed om stuk te gaan? Heeft het stukje comfort van het carbon me geholpen? Ik weet het eerlijk gezegd niet want ik ben alleen bezig geweest met zo hard mogelijk fietsen. Ik ben in ieder geval erg tevreden met het resultaat maar hoop in Lunteren toch nog wat plekjes op te schuiven. Misschien toch maar eens op tijd naar bed…..

Bas:
Oosterbeek, dat is vooral heel veel klimmen, bovenaan de klim een klein stukje vlak, een simpele afdaling, en dan onderaan een bocht met vervolgens weer een klim. Omdat de organisatoren kennelijk vonden dat het allemaal wel wat zwaarder kon was er dit jaar nog een extra klim aan de startlus toegevoegd, waardoor we binnen 5 minuten al 4 stevige klimmetjes te verwerken kregen.

Helaas hadden mijn benen het zwaar, de startronde en de eerste volle ronde. Ik ging te diep en dit moest ik in ronde twee bekopen. Ik verloor de aansluiting met de kop en reed voor plek negen verder, dezelfde stek die ik eerder al in Arnhem behaalde. Net als in Arnhem was de tweede ronde de langzaamste van de wedstrijd, al had ik nu niet zo’n snelle laatste ronde als toen. Ik wist gelukkig alle coureurs die aan mijn achterwiel plakten te lossen in de laatste ronde en zo kon ik nog net binnen de top 10 finishen.

Deze hele week ben ik al bezig om mijn nieuwe Focus Raven 29R wedstrijdklaar te krijgen, Oosterbeek kwam net te vroeg maar waarschijnlijk kan deze fiets komende zondag in Groesbeek zijn debuut gaan maken!