Op 22 juli werd er om het hardst gereden in Steenwijk tijdens het NK. Verscholen in de donkere bossen van Steenwijk lag een parcours met weinig echt klimmen, weinig echt dalen, weinig moeilijk sturen… Maar waarom was het dan toch zo zwaar? Misschien juist omdat er eigenlijk geen opmerkelijke punten in zaten waar je als renner naar uit kan kijken (waardoor de rest van het rondje wat sneller lijkt te gaan), moest je eigenlijk constant blijven gaan. Elk moment dat je niet de zweep er over legt wordt het rondje makkelijker, maar ga je ook duidelijk langzamer!
Ik had gekozen voor de Focus 29-er, niet alleen omdat zijn kleinwielige broertje in de lappenmand kwam te liggen, maar ook omdat de laatste live-test in Groesbeek goed was bevallen. Ik had van te voren bedacht dat op een ronde waarbij het tempo hoog zou liggen en de kans op lossig zand groot zou zijn, ik beter af zou zijn met een grotewielenfiets. Het helpt ook dat de Raven 29R vrijwel hetzelfde aanvoelt als de gewone Raven, waardoor ik ook met weinig kilometers onder de wielen toch alles onder controle had.
Normaal gesproken is een NK een heel gebeuren: zelfs in het verre Noorbeek stond het vol met toeschouwers en werd een dorpje omgebouwd om een wedstrijd plaats te kunnen laten vinden. Niks van dit alles in Steenwijk: het grootste gedeelte van het parcours stond er niemand, en al hadden ze er gestaan, door de dichte begroeiing zouden ze toch weinig van de wedstrijd hebben kunnen zien.
De echt oplettende toeschouwer zou gezien hebben hoe ik goed gestart was (al is dat maar relatief, als je op de laatste rij op moet stellen lijkt het al snel een goede start) maar hoe ik in de tweede helft van de eerste ronde toch moest passen bij de voorste vijftien van het veld. Na een korte tactische bespreking met mijn lichaam besloten we om en groupe plaats te nemen in een groepje rijdend voor plek twintig. Af en toe voelde ik me wel sterker dan de rest, sterk genoeg om er vandoor te gaan, maar het parcours bleek me telkens te slim af: mijn benen liepen dan vol, het groepje sloot weer aan, en ik moest dan maar zien dat ik aangesloten bleef.
Pas de laatste twee ronden brak het toch al kleiner geworden groepje in stukken. In het wiel van ‘pocket rocket’ Niels Boon (daar zit je niet uit de wind) ging ik de laatste ronde in, maar ik moest hem al snel laten gaan. Toen ook Hans Becking voorbij kwam (zij het op een ronde voorsprong) was het voor mij al helemaal gedaan. Op de finish zag ik Niels nog vlak voor me rijden, maar ik kon hem niet meer achterhalen. Een 21e plaats was mijn deel, en eigenlijk was ik daar best tevreden mee. Tijdens de lange, lange rit naar huis (Steenwijk ligt ver weg van alles) vroeg ik me af in welke categorie ik volgend jaar zou rijden op het NK… Maar daarover vertel ik een volgende keer!
Bas
Word het elite veld volgend jaar nog kleiner als dat het al was. Kunnen ze het maar beter afschaffen. ;-)
Ik zeg nieuwe trainer, eentje met Nard achtige power analyse & trainingsplanning capaciteiten, daadwerkelijk naar die trainer gaan luisteren, in de winter afscheid nemen van een deel van die spierbulk van je, afscheid nemen van de trainingswedstrijd ambities, kwaliteit ipv junk miles en op naar de top 10 bij de elite heren. Je hebt het talent Bas, doe er wat mee!
Toevoeging: Geen wielrentrainer. Je bent toch geen wielrenner? :-P
Of is dat de aankondiging die je gaat doen ;-)?
Je vertrouwen in mijn kunnen is hartverwarmend Jeroen :)