Lars is naast fietser ook een fervent filmkijker en bekeek onlangs de recent uitgekomen Nederlandse speelfilm Ventoux. Heel wat anders dan de drie minuten shred-fests die we normaliter kijken, maar daarom niet minder interessant.
Met vrienden op pad. Kameraadschap. De meest botte dingen tegen elkaar zeggen, en daarna samen een biertje doen. Of het “uitvechten” bergop. Afzien. Materiaalverzorging. Vergezichten. Genieten. Als u dát herkent, dan heeft u de juiste redenen om de film “Ventoux” te bezoeken in uw filmhuis of bioscoop. Maar dan wel met uw fietsmaten.
Achtergrond
Deze film ontstond op een vreemde manier. In het kort: Nicole van Kilsdonk maakte eerder de Telefilm Zadelpijn, over vijf vriendinnen waarmee van alles gebeurt tijdens een fietsvakantie. Daaruit ontstond het idee om een film te maken over fietsende middelbare mannen. Er kwam een script. Maar nog even geen financiering. Bert Wagendorp schreef er alvast een boek van. En dat werd een hit, waardoor de film gemaakt kon worden.
Het verhaal
Die is er dus nu. Het verhaal: In de jaren 80 (soundtrack!) gaan vijf jonge vrienden de Mont Ventoux beklimmen. De bloedmooie Laura gaat mee. Er is gedoe, maar de mannen komen boven. En in de afdaling rijdt één van de vrienden, die midden in het gedoe zat, vooruit en ligt even later dodelijk gecrashed in een bocht. De overige vier blijven achter met vragen en schuldgevoelens.
De vriendengroep valt hierdoor uit elkaar. 30 jaar later nodigt Laura de mannen vanuit het niets uit om wederom naar de Ventoux te komen. De mannen willen weer naar de top, maar hebben voor die tijd nog van alles bij te leggen.
Maareh… kunnen ze een beetje fietsen?
Hamvraag voor de kenners: klopt het fietsen een beetje? Dat wisselt sterk. Los van het feit dat de berg tijdens het filmen afgesloten was voor publiek (en de dus geen andere fietsers te zien zijn): de dramatische afdalingsscène in het begin is duidelijk op een te lage snelheid opgenomen. En de dodelijk gecrashte Peter ligt, opvallend, in een binnenbocht.
De oudere fietsers komen wat geloofwaardiger over. Met een bijzondere vermelding voor Wilfried de Jong. Die weet duidelijk wat fietsen is. Hij zit op zijn 50e nog afgetraind in zijn TI-Raleigh shirtje. Prachtig. Daarbij is zijn karakter André stiekem het leukste karakter van de hele film.
Gemiste bochten
Tot zover het goede nieuws. Want verder valt er op de film nogal wat af te dingen. In het begin moet te haastig een beeld neergezet worden. Maar wat veel erger is: het verhaal rammelt af en toe als een slecht afgestelde derailleur. Een natuurkundige die “3 dagen” na het winnen van de Spinozaprijs door de mand valt als fraudeur? Onwaarschijnlijk. Zijn vrienden die hem 30 jaar niet zagen, en die hij wel noemt in zijn Spinoza-ontvangstrede? Eveneens. De ontknoping van de intrige? Pfff… En wanneer precies is Laura überhaupt zwanger geworden?
De vrienden maken de film
Normaal gesproken verknallen dit soort missers voor mij een film volledig. Maar het herkenbare plezier van de vrienden, de geslaagde botte grappen, de mooie beelden en niet te vergeten de leuke cameo (spot de ex-renner) maken veel goed. Er is echter nog een laatste, maar doorslaggevende voorwaarde om echt van deze film te kunnen genieten: bekijk hem samen met je fietsmaten. Dat deed ik ook, en de nazit met alle persoonlijke verhalen maakte pas echt dat ik met een tevreden gevoel naar huis ging.
Tekst: Lars Vogelenzang
Trailer & foto’s: www.septemberfilm.nl
