Stil is het als we met de zon op onze rug de trappers ronddraaien. Af en toe hoor je het rubber van een schoen een piepend geluid maken als het tegen de crank aanloopt. De route naar boven is steil. Verrekte steil en technisch. Damn… Hadden we dan toch moeten oefenen met de Garmin? Onze eigen routes uitstippelen en helemaal onafhankelijk op avontuur? Nee… die gedachte maakt nog angstig, dat is nog net een stap te ver. We moeten nog bijleren, vaker banden plakken en kettingen vervangen. Dit is het voor nu. Accept it. Doortrappen.
Even voorstellen
Wij zijn Connie, Janine, Debbie en Jeanny. Vier ladies met een passie voor biken en avontuur. We zijn bijna allemaal als jonge moeders begonnen met biken. Janine heeft het afgelopen jaar haar eerste kindje gekregen en zat vervolgens snel weer op haar bike.
Onze mannen biken al veel langer en ineens werd een aantal jaar geleden onze interesse gewekt. Er bleek namelijk een variant te zijn waarbij je met een busje omhoog gereden werd zodat je alleen maar omlaag hoefde. Dat leek ons ideaal! Finale Ligure Italië werd onze inwijding in de wondere wereld van de downhill realiteit. Inmiddels hebben we ervaring door de familievakanties naar Oostenrijk, Italië en Frankrijk, weekendtrips naar bikeparks en daguitstapjes. Die ervaring deden we op met af en toe knikkende knieën, zo nu en dan een traan van angst of frustratie, blauwe plekken en soms zelfs een ziekenhuisbezoekje. De angst, de frustratie, de pijn, het is een onderdeel geworden van de beleving van iets groters. Samen op avontuur, erop uit, even alleen maar jij en waar je bent, met je vriendinnen en je bike, dat is dan even de realiteit.
De afgelopen twee jaar heeft het all-mountain rijden onze aandacht getrokken. Hoezeer we het omhoog-deel van mountainbiken ook haatten, langzaam aan zijn we het gaan proberen. Bij de een gaat dat wat rapper dan bij de ander. We rijden allemaal op ons eigen niveau, de een traint een aantal keren per week en de ander haast niet en dat is prima. We dealen met de pijn. Trappen ons suf en zweten ons lam. Soms zeggen we niks meer en is het even stil… tot de afdaling daar is dan lachen we allemaal en kunnen we onze blijdschap met moeite onderdrukken.
Naar Mallorca
In het kader van het all-moutain rijden komt in het voorjaar van 2015 Mallorca ineens in aanmerking. Er is géén bikeshuttle en géén skilift, dus we moeten de hoogtemeters zelf trappen. We gaan het doen! Op avontuur op Mallorca; ultieme inspanning en ontspanning; bijtanken van het drukke dagelijkse gezinsleven.
We vliegen vanuit Eindhoven naar Palma. Debbie, ons organisatietalent, heeft alles voor onze trip geregeld via Rad International Mallorca. Deze organisatie levert top service, top bikes van Canyon, top gidsen en laat je avontuurlijke trails ontdekken. Dat hebben we in de praktijk ervaren. Wij willen terug!
Op het vliegveld staat een busje klaar om ons op te pikken voor de rit naar het all-inclusive hotel in Pagueras aan de zuidkust. Aangezien we in de ochtend aankomen hebben we de eerste dag tijd om het hotel en het stadje te verkennen en vervolgens aan het strand te toasten op onze trip. Heerlijk, even er tussenuit.
Gids versus Dirt Divas: even aan elkaar wennen
Nadat onze eigen zadels en pedalen op de bikes gemonteerd zijn, vertrekken we de volgende dag om tien uur voor ons eerste avontuur. We vertrekken heel relaxed vanuit ons hotel, waar Rad International gevestigd is. Die dag rijden we 38 kilometers en 1000 hoogtemeters. Best pittig bij vlagen, maar de downhill-stukjes maken het zeker de moeite waard. Er is voldoende afwisseling. Het is een tocht over asfalt, brede karrensporen, singletracks door de bergen en gave afdalingen.
Op dag twee doen we iets soortgelijks alleen zijn de ‘klimmetjes’ ontzettend lang. En omdat dat voor sommigen in onze groep heel heftig is, slaat de gids enkele gave afdalingen over omdat hij denkt dat we te moe zijn. Dat is natuurlijk niet de bedoeling… Moe en niet helemaal voldaan komen we die dag terug bij het hotel. Gelukkig maken we kennis met ‘Hugo’: vanaf dat moment onze favoriete cocktail. Hij laat ons heel even de bike-zorgen vergeten.
Magic
De olijfbomen maken plaats voor laagbegroeiing en rotswanden. Ineens rijden we op een prachtige singletrack. Voor ons zien we – door een zadelkom heen – in de diepte ver weg, de azuurblauwe zee. Wauw! Janine roept: “yeahhhhhh!” De prachtige trails brengen ons, zonder dat onze benen er pijn door ervaren, verder omhoog. Hier en daar raken de harde takken onze schenen en kuiten en laten ondiepe rode wonden achter.
Connie laat haar zadel zakken. Is dit het teken? Gaan we nu afdalen? JA! De afdaling gaat snel, is technisch en hier en daar liggen flinke losse stenen. De vingers zitten om de remhandels. Hard inknijpen is geen optie… choose your line en laten rollen is de enige passende keuze. Heerlijk! Op een verlaten strand in een piepklein baaitje eten we met onze voeten in het water onze lunch met uitzicht op de azuur blauwe zee.
Hoe kan dat nou dat het drie dagen duurt voordat we elkaar echt helemaal begrijpen? Een van de gidsen geeft aan dat de meeste dames omhoog willen fietsen en omlaag vinden ze het maar eng. Bij ons is dat precies omgedraaid. Dat hebben ze daar nog nooit meegemaakt. “Noch nie hatten wir eine Gruppe wie euere, es hat riesen Spaß gemacht! Kommt ihr nog mahl zurück?” Nu wij zeker weten dat zij ook weten wat wij kunnen en willen, kijken wij alweer uit naar ons volgende avontuur! We zijn verliefd.
Tekst en foto’s: Connie, Janine, Debbie en Jeanny
Blijdschap. :-)