Waar mijn teamgenoten de afgelopen weekenden kozen voor epische races door Belgisch aandoende landschappen, veroordeelde ik mezelf tot het maken van trainingsuren op de racefiets door de polder. Duidelijk minder leuk, hoewel het toch ook wel een goed gevoel geeft als je door wat demarrages een heel peloton… aan veertigplussers aan gort kan rijden.
Onderdeel van de trainingsopbouw van dit seizoen was ook de wedstrijd in Honselersdijk. Ooit de eerste race waar ik een ‘envelop met inhoud’ op mocht halen, de laatste jaren echter is mijn relatie met deze race duidelijk slechter geworden. De afgelopen jaren wisselde ik er DNF’s met belabberde ‘toch maar uitrijden’-wedstrijden af.
Erg vrolijk stond ik dus niet aan de start, al had de organisatie er alles aan gedaan om zo veel mogelijk uit het rondje te halen. De rockgardentrend werd ook in Honselersdijk stevig doorgezet, met een fraai exemplaar waarin zowel de afdaal- als klimkwaliteiten op de proef werden gesteld. Na eens kritisch naar de doorkomst van de amateurs op deze sectie te hebben gekeken, had ik besloten om het laatste deel van de rockgarden te voet af te leggen: enkele scherpe bochten zorgden er voor dat dit net zo snel, maar een volkomen risicoloos alternatief zou zijn. Uiteraard had ik ook omhoog kunnen gaan lopen: dit is dan weer wel mijn eer als mountainbiker te na. Gelukkig bleek mijn Focus (een Raven in de ‘klassieke’ 26 inch versie) weinig moeite te hebben met het verteren van de stoepranden/bielzen/bouwafvalonderdelen die er lagen.
De eerste rondes verliepen best soepel. Ik vond een paar man bereid om me gezelschap te houden op het rondje, best prettig want de Westlandse wind waaide als vanouds. Na zo’n vijf kwartier, met plek 11 in het vizier, begonnen de wind, de venijnige korte klimmetjes, en de slechtlopende grasstukken hun tol te eisen. Gelukkig zou de race maar 90 minuten duren, toch?
Helaas, ik had het eigenlijk ook al aan zien komen: de juryleden bleken lak te hebben aan de 90-minuten richtlijn. Ik moest de Grupetto laten gaan, en heb de laatste rondes op een lagere intensiteit gereden, althans, zo moet het geleken hebben voor de nietsvermoedende toeschouwer. De waarheid was echter dat er er gewoon niet zo veel meer in de tank zat, en aangezien mijn positie (ondertussen plek 17) niet meer in gevaar zou komen, was het eigenlijk ook wel goed zo.
Een zeventiende plek dus, en bijna twee uur extra aan wedstrijdritme opgedaan. Er komt nu een heel blok aan wedstrijden aan, dus nu wordt het zaak om dat wedstrijdritme om te gaan zetten in wedstrijdvorm!
