Sneeuw en de kou van de winterse Alpen rondom het Zwitserse Engenberg zijn het strijdtoneel voor de drie dagen durende Snow Epic. Hoe anders is deze wereld in vergelijking met het stof (nouja…), de hitte en het nazomerse landschap van de Cape Epic. Dit sneeuwavontuur en fatbikespektakel is immers eveneens het werk van de legendarische Kevin Vermaak en zijn team, en dat garandeert een strakke organisatie en een handvol hele serieuze namen aan de start (en een inschrijving die in no time vol zit).
Een primeur is de Snow Epic natuurlijk niet: de Iditabike in Alaska brengt al sinds 1983 ultra-endurance rijders samen – in ieder geval bij start en finish – voor een etappewedstrijd door de sneeuw. Groot verschil is dat mountainbikes – zelfs de fatbikes – geen circusattractie meer zijn, je niet onderweg hoeft te koken en de kans dat je opgegeten wordt door wolven heel klein is. Behalve dat Esther Süss en Bart Brentjes aan de start staan, gaat verdere vergelijking met de Cape Epic ook mank: de Snow Epic beslaat vijf – van aard verschillende – etappe’s in drie dagen, inclusief een (nachtelijke) eliminator.
De ochtend van donderdag 15 januari knalt in de vrieskou het startschot. 120 rijders uit vier continenten – waaronder Nederlanders Bart Brentjes, Gerard de Bruijn en Ronald Jacobs, rijden op hun fatbikes de sneeuw in. De gebrekkige sneeuwval van de ‘winter’ tot nu toe leidt er echter toe dat het vooral een ijsbaan wordt; gecombineerd met het hoge tempo van de koers die zich door de vallei baant, zorgt dit voor aardig wat valpartijen. Iets meer dan een uurtje door de sneeuw blijkt echter voldoende, als Esther Süss met d’r knalroze banden na 1:16:51 over de finish komt rollen. De Spanjaard Tomi Misser – die uiteindelijk een sterke Epic zal rijden – is haar 11 minuten als eerste man voor.
Na een toer* door de vallei staat voor de tweede Epic-dag een bergetappe op het programma. Het plan is simpel: de berg op rammen naar de Brunnihütte (“wie ’t eerst boven is…”), lunch, nadien de berg af racen (“wie ’t eerst beneden is…”). Om het af te sluiten na de glühwein (aprés-fat?) volgt nog een nachtelijke nightbike ‘eliminator’ voor de laatste punten van de dag. ’t Klinkt bijna enduro…
Bij etappe één van drie moeten de rijders 860 hoogtemeters overwinnen naar de hut. Ondanks – of door – dat de hoger liggende gebieden een beduidend sneeuwdek hebben is de beklimming enorm zwaar. De ijsbanen van donderdag zijn verleden tijd maar makkelijker wordt het er niet op. Of het nou ervaring of omstandigheden is: voor velen mondt het uit in lopen. Eénmaal boven is de hut een welkome mogelijkheid om te recupereren en te doorweekte kleding om te wisselen voor droge.
De tweede vrijdagetappe is een afdaling tegen de klok, waarbij rijders om de 30 seconden starten. De steile helling maakt de piste een serieuze uitdaging. De organisatie besluit wijselijk (?) niet de gehele 860 hoogtemeters als etappe aan te duiden: de laatste meters na de ‘echte’ sneeuw worden verreden op asfalt en wat singletrack. ’s Avonds is er nog ruimte voor een XC eliminator, die verreden wordt op de verlichte piste. Voorzal Zwitserse rensters en renners gaan er met winst in de drie etappe’s van door: Brüni, Süss, Heutschi (2x) en Wunderlin. Alleen de Amerikaanse Amber Stull – wonend in Alaska en vast geen nieuweling op 26×4.8” sloffen – weet bij de nachtelijke eliminator hier op het nippertje hier nog verandering in te brengen.
Een etmaal aan continue sneeuwval tovert Engelberg tegen zaterdagochtend eindelijk om een winters paradijs. De slotdag begint met 270 hoogtemeters die overwonnen moeten worden in ruim 60 cm poedersneeuw. Onderbroken door een rit met de gondola en lunch in het hoger liggende Trübsee sluit de Snow Epic af met een afdaling terug naar Engelberg. Gebrekkig zicht en diepe poeder maken het nog een stapje lastiger voor wie de techniek (gewicht van het voorwiel af, handen weg bij de remhendels en een voetje om bij te sturen) nog niet helemaal onder controle heeft. Goggles en een waterdicht ouderjack houden sneeuw buiten bij de onvermijdelijke valpartij; menig rijder wil eigenlijk nog wel met de lift omhoog voor een laatste run…
De eerste editie van de Snow Epic is, aan de sfeer na de slotafdaling te zien, overduidelijk weer een veer in de pluim van Kevin Vermaak en zijn team. Ondanks de grillige sneeuwval – het weer heeft men immers nooit zelf in de hand – wisten het evenement en haar organisator absoluut te overtuigen en te enthousiasmeren.
– Bart Brentjens
Zo te horen is de wedstrijd een instant classic. De vraag is vooral; kun je je nu nog inschrijven voor de 2016 editie?
Tekst: EW
Foto’s: Nick Muzik & Marc Gasch @ Sportzpics
