Van 31 augustus tot en met 4 september vindt de EuroBike 2016 plaats in het Duitse Friedrichshafen. Zoals je van ons gewend bent, zijn wij ter plaatse om verslag te doen van de laatste trends en dat wat ons opvalt.
Moe. Drie dagen rondlopen van afspraak naar afspraak – slechts zelden bij elkaar in dezelfde hal – maakt een mens moe. Het is de prijs die je als media betaalt om op de EuroBike iets te zien en je contacten te spreken. Dat zijn eigenlijk altijd leuke gesprekken en een bron van nieuwe ideeën en mogelijkheden. Moe, maar daardoor toch voldaan.
Moe lijkt alleen deze editie ook wel een algemeen thema te zijn. Veel mensen uit de industrie leken moe te zijn. Niet dat het altijd aan hun gezicht af te lezen was… En die (fysieke) vermoeidheid bedoel ik ook niet. Het heeft een andere reden. Één met een oorzaak die pakweg 5-6 jaar achter ons ligt. Na de langdurige weerstand om 29ers op de markt te brengen, sprong vervolgens iedereen op elke trend of hype die daarop volgde. Missen is geen optie. Dat is collectief de regerende factor voor velen in de branche geworden. Het effect is dat we nu redelijk kort na de omarming van de 29” wielmaat niet alleen 27,5” als diameter hebben maar ook nog eens alle denkbare breedtes tussen 2,2″ en 4,0″. Zelfs ook nog in die tot dood verklaarde diameter, 26”. Fatbikes waren vorig jaar gemeengoed maar die hype is nú al over. Het bleek een ‘overhyping’ te zijn van wat iedereen wel wist: Het is een erg kleine markt en slechts een enkeling vindt het ‘lachen’ en ‘leuk voor erbij’.
Nog voor dat de consument zich goed en wel heeft kunnen overtuigen dat het ene concept bij zijn rijstijl past, wordt hem al weer wijs gemaakt dat die ene band (en de daarbij behorende fiets) nóg beter past.
Nu vraagt iedereen zich vervolgens af wat Plus bikes gaan doen. En vooral waar we over 5 jaar staan. Nóg meer bandenmaten, of juist minder? Men weet nu al niet meer wat voor soort fietsen er allemaal gemaakt moeten worden voor de 2,8” banden. En wat dan voor te doen met 3,0” banden, en die 3,25” versie…? Welke velgbreedte pak je het beste bij een 2,8” band voor je enduro mid-fat vakantiefiets? Diversiteit is op zich goed; je kan meer en gedetailleerder je keuzes afstemmen. Maar met steeds snellere opvolging van ontwerpen van hetzelfde model en het haast exponentieel toenemen van ‘soorten’ fietsen is het aanbod wel héél erg groot. Het gevolg: Schieten met hagel en geen duidelijke focus wat betreft product placement. Nog voor dat de consument zich goed en wel heeft kunnen overtuigen dat het ene concept bij zijn rijstijl past, wordt hem al weer wijs gemaakt dat die ene band (en de daarbij behorende fiets) nóg beter past.
Minder bandbreedtes of algemeen gewoon minder wielopties lijken voor sommigen toch wel logisch als we 5 jaar in de toekomst kijken. Of blijft dit wishfull thinking? Door de enorme overdaad aan variaties weet men haast van gekkigheid niet meer wat te verzinnen om het aan de man te krijgen. Klanten zijn eveneens confuus en eigenlijk kunnen we niet anders dan concluderen dat we elkaar alleen maar gek aan het maken zijn met die overdaad. En, opvallend genoeg, meer dan voorgaande edities van deze beurs, lijkt men er als industrie zelf moe van te zijn. Je zou voor minder…
Misschien verklaart dat ook wel waarom we dit jaar bizar weinig nieuws zagen. Ja; vorig jaar zei ik al dat het een cliché was om dat te zeggen. Nu bij herhaling. Uiteraard was er wél nieuws. Nieuwe schoenen, nieuwe kleurstellingen, een paar nieuwe… nee, veel nieuwe banden en wielen. Maar eerlijk gezegd is dat net zoals een extra kleurtje in je vruchtenhagel. Het is geen fundamenteel nieuw broodbeleg of type voedsel. Het ontbrak deze beurs toch wel aan echt baanbrekend nieuws zoals nieuwe veersystemen, sterk verbeterde remmen of een nieuw exotisch materiaal. Enkel de lancering van BOX’s 1×11 derailleursysteem voor de mountainbike en FSA’s WE semi-draadloos schakelsysteem voor de racefiets waren enigszins ‘groot’ nieuws. De toestroom naar de goed verstopte BOX stand was marginaal. De goed bereikbare, overmaatse FSA stand bleef echter ook relatief leeg.
Zijn we de gekte voorbij, loopt men er niet meer warm voor? Vlakken we collectief af omdat het nieuwtje vandaag morgen toch al weer achterhaald is? Ik vraag me dan ook af of de consument zelf ook langzaam moe aan het worden is. En wat dit dan zegt over de gehele industrie die, laten we eerlijk zijn, al jaren uitpuilt door een overdaad aan aanbod?
Misschien wordt het tijd om collectief iets meer op de fiets te zitten, in plaats van bezig te zijn ‘uit te vinden’ welke niche’s en variaties van producten we kunnen verzinnen om elkaar gek mee te maken…
… and on that bombshell; meer foto’s van wat ons op dag 3 nog meer opviel:
Tekst: Jeroen van den Brand
Foto’s: Dennis Jöris & Jeroen van den Brand
