EuroBike 2018 – Dag 3: Roundup

Het is te gemakkelijk om te roepen dat er ‘weer geen nieuws’ was. Dat kunnen we nagenoeg elk jaar roepen, en het is ook niet helemaal waar. We zien elk jaar toch wel weer iets dat intrigeert. Of dat nu over een ‘aparte’ voorvork (understatement) gaat van de Franse firma Motion Ride, of zoiets als Rotor’s 1×13 groepset. Zaken waarbij we bij de eerste aanblik de reacties al kunnen voorspellen. Van ‘Wow! Hebben!’ en ‘Kill it with fire!’ tot ‘Nóg een kransje extra; nee, daar zitten we op de wachten!’. Nog vóór de USB-sticks met persinfo zijn afgekoeld en uit onze laptops gehaald worden, ligt het internet al plat door een overload aan commentaar.

De overduidelijke trends dit jaar waren e-bikes en gravelbikes. Dat gaven we je gisteren en eergisteren al mee. Kleurentrends? We hebben er eigenlijk geen oog voor gehad. Er was genoeg moois, maar ook genoeg spul dat we liever niet gezien hadden. Tussen het vragen naar het niet-e-bike-nieuws door, spraken we uiteraard met veel standhouders over meer algemene zaken. Verkoopcijfers interesseren ons doorgaans niet zo. Althans, niet de heel specifieke getallen. Maar wél de tendens. Dat gekoppeld aan het humeur van de persoon in kwestie zegt veel.

Over het algemeen was het merendeel opgewekt; de EuroBike is een jaarlijks leuk samen-zijn, waar passie voor de tweewieler en de sport hoogtij vieren. En al is het voor sommigen hard werken voor een mager loontje en zijn er altijd wel bedrijven die de scherpte missen en daardoor contact met de markt verliezen, toch vergaat het velen nog steeds redelijk goed. Mede dankzij die batterijen met pedalen, een stuur en wielen. Toch was er ook veel plaats voor bezorgdheid. Het was verspreid over het hele evenement namelijk niet zo heel druk. De officiële getallen die de beurs zojuist vrijgaf, onderstrepen dit. Waren er vorig jaar nog 42.500 bezoekers, dit jaar waren het er ruim 5.000 minder. En dat merkte je, vooral op de laatste dag; het was opvallend ‘relaxt’ en vanaf het middaguur stond menig standhouder duimen te draaien en werd er voorzichtig al begonnen met de afbouw.

Dé trends van deze EuroBike in 3 foto’s:

EuroBike wás altijd rond eind augustus, begin september. Dit jaar was hij veel eerder, iets dat vooraf discussie opleverde. Velen vonden het té vroeg; ze hebben hun nieuwe collectie nog niet af of willen hun dealers niet overvallen met nieuw materiaal, terwijl ze nog midden in hun verkoopseizoen van de huidige collectie zitten.

De beursorganisatie liet kort vóór deze editie ook al weten dat de EuroBike volgend jaar verschuift naar eind juli. Een opvallende zet; misschien al als reactie op mogelijk tegenvallende bezoekersaantallen. Betekent dat de inderdaad lage(re) opkomst dan dat het slecht gaat? Vraag dat aan 10 exposanten en je krijgt 10 verschillende antwoorden. Feit is wel dat de groten er ‘zo geen zin in hebben’. Logisch; orders worden er niet geschreven zo vér voor het volgende seizoen, en zeker niet wanneer men het nieuwe spul nog niet eens af heeft of kan laten zien.

Ook al was het minder druk en waren de buitenterreinen een stuk leger dan andere jaren, het was écht niet zo dat we gesprekken stonden te voeren met onze eigen echo. De gaten die de grote jongens met hun afwezigheid achterlaten, worden namelijk toch nog gretig opgevuld door nieuwe partijen. Partijen die er eerst niet tussen kwamen omdat de ruimte vol zat, maar ook door gelukszoekers. Nieuwe merken waarover we ons elk jaar weer verbazen. Wéér een wielfabrikant of een fietsmerk dat carbon frames aanbiedt tegen nóg scherpere prijzen. Blijkbaar denken velen nog steeds dat het simpelweg bestellen van onderdelen in Azië tegen scherpe prijzen, het opplakken van een kek logo’tje, gekoppeld aan een magere winstmarge een goede business case is. Vervolgens zien we ze een jaar later al niet meer terug.

De business case voor een beursorganisatie is simpel: zorgen dat er genoeg exposanten staan die betalen voor hun vloeroppervlakte. Maar zonder een fatsoenlijk aanbod, blijven winkeliers en consumenten weg. (Opgemerkt; deze editie was alleen een business-to-business beurs zónder consumentendag. De volgende editie zal wél weer een consumentendag hebben.) Zonder die bezoekers is het voor de exposanten wel een héél dure, meerdaagse biersessie met de concullega’s. Gevolg; ze komen niet meer. Waarvan dus akte.

Is dát dan erg? Hebben we beurzen nog wel nodig? We vragen ons dat ook rond de Bike Motion vaak af. Een eenduidig antwoord is er niet. Het is zeer lastig te bepalen in hoeverre een beursdeelname voor exposanten rechtstreeks te koppelen is aan verkoop. Oftewel: genereert het écht verkoop en staan die inkomsten in verhouding tot de investering die een beursstand vraagt. Als journalist vind ik een beurs in elk geval erg nuttig en vooral praktisch. Ik ga liever 1 of 2 keer op pad naar een beurs om face-to-face met mijn contacten te praten of om nieuwe contacten te maken. De afwezigen organiseren steeds vaker eigen huis-shows. Maar voor ons is dat simpelweg onpraktisch en niet efficiënt. We hebben simpelweg niet de tijd (en de zin…) om naar 10 individuele evenementen te gaan.

Voor winkeliers en consumenten is een beurs een mooi moment om ‘alles’ te zien. Voor het krijgen van een globale indruk van de markt én om meteen zaken te vergelijken en daar een strategie voor het nieuwe verkoopseizoen op los te laten. Ook merken onderling zien elkaar en proeven veel meer real-live welke trends écht iets kunnen worden. Daardoor kunnen ze eerder schakelen in wat wel en vooral ook niét groots willen (of moeten) aanbieden. Spul dat niet verkoopt wil immers niemand: het gaat ten koste van de winst en – uiteindelijk – de consument. Levertijden van het spul dat men wél wilt, lopen op… en de interesse verslapt dan. Géén verkoop betekent ook géén geld voor ontwikkeling. Geen ontwikkeling en we staan stil. Goed; de fietsen die we nu hebben zijn goed. Heel erg goed. Maar dat dachten we 20 jaar geleden ook, en toch zien we nog steeds dat er verbeterd kan worden. Die vernieuwingen prikkelen en stimuleren, enfin; zo werkt de economie. Ja, dat mag misschien ook wel wat trager om de berg afval te verlagen, maar collectief inkakken…? Liever niet.

Wat moet ik immers anders met mijn vakantiedagen die ik nu opneem voor een bezoek aan deze EuroBike? ‘Fietsen!’ Hmm… goed punt.

We doen nog één keer een rondje beurs door de cameralens en pikken er wat highlights uit:

Tekst: Jeroen van den Brand
Foto’s: Mark ten Napel, Dennis Jöris & Jeroen van den Brand