Het heeft natuurlijk iets aandoenlijks, zo’n breekbaar 1m52 klein opaatje in een lelijk clubtenue dat een uur lang op de Côte d’Azur zijn rondjes draait. En dan 22 km ver komt…
Maar daarmee doe je hem tekort. Want deze man, geboren nog vóór de eerste wereldoorlog, is een toonbeeld van wat je kan bereiken met wilskracht en toewijding. Tuurlijk, om op hoge leeftijd nog te kunnen fietsen moet je méér dan een beetje mazzel hebben, (niet iederéén heeft op zijn 105e “het hart van een 60 jarige”), maar voor mij is de belangrijkste boodschap uit het verhaal van Robert de volgende: Blijf jezelf uitdagen, stel doelen, toon toewijding, blijf genieten en haal zo het maximale uit jezelf, wat de omstandigheden ook moge zijn. Zijn beelden raken me, en ik voel oprechte bewondering.
Laatbloeier
Robert was een laatbloeier. Ja, hij wielrende toen hij jong was, maar pakte het pas écht serieus op op zijn 70e, na een lang werkzaam leven als onder meer houthakker in Canada en teler van rietsuiker. Vanaf die dag leefde hij als een prof en trainde hij elke dag. Buiten, maar de laatste jaren voornamelijk binnen, uit angst voor slechte wegen en ‘de griep.’ Maar, nogmaals, élke dag. Denk daar maar eens even over na, als je weer eens op de bank zit en je Tacx je verwijtend aankijkt…
Dus mocht je wegens slecht weer of andere redenen eens geen zin hebben om naar buiten te gaan: Sleep je trainer voor de TV en fiets een uurtje met Robert mee, kijkende naar de integrale opname van zijn werelduurrecord in 2017. Gesteund door het fantastische Franse sportpubliek, dat een uur lang blijft juichen en toeteren, zul je zien dat je na een een uur met een grijns van de fiets stapt. Waarna je jezelf ’s avonds, net als Robert, mag trakteren op een glaasje rode wijn. A votre santé!
Tekst: Lars Vogelenzang
Mooi en terecht eerbetoon
Mooi verwoord, grote bewondering voor deze sterke mens. Rust zacht Robert