|
In het voorstelrondje van de testbike die Canyon Nederland ons aanbood voor een duurtest had ik het al gezegd: De ultieme manier om een enduro race bike als de Strive te testen is door gewoon mee te gaan doen aan races. Dat hebben we gedaan… Inmiddels komt het raceseizoen langzaam tot een einde en is het hoog tijd voor een race update. |
Dit seizoen stond voor mijzelf vooral in het teken van ‘proberen’. Natuurlijk ‘probeer’ ik de testbike, maar eigenlijk maak ik ook dit jaar pas echt kennis met het fenomeen ‘Enduro Racing’. Toch wel iets heel anders dan XC!
Mijn avontuur begon ‘rustig’ met een Easyphone enduro rondom de skipistes van Ovifat bij Malmedy (BEL). Rustig is echter relatief, want ik heb in deze race toch wel herhaaldelijk bodemonderzoek gedaan, en niet altijd even subtiel… Belangrijkste les hieruit was wel: niet teveel pushen. Waar ik bij cross country wedstrijden eigenlijk altijd wel op mijn limiet reed, moet ik dat bij enduro duidelijk niet teveel doen. De bike kan meer, maar ikzelf duidelijk nog niet.
Voordat ik mezelf en de fiets verder zou gaan testen, was het eerst tijd voor wat sleutelen. Zoals eerder gezegd, was ik van mening dat een XX1 34t voorblad voor mij te groot was. Als ik met deze fiets een gemiddelde Franse of Italiaanse race zou willen gaan rijden, dan moest dat anders. De keuze viel op een 28t voorblad vanwege mijn voorkeur om licht te trappen. Aangezien de boel er toch af moest om het blad te wisselen, heb ik de chainguide ook maar meteen weggelaten. Dat is het hele idee van XX1 toch?
Na een kleine 2 maanden trainen werd het tijd voor serieuzere uitdagingen. Halverwege juni reed ik de Specialized/SRAM Enduro in het Duitse Willingen. Hier voelde de Strive zich al beter thuis en liet zich heel gemakkelijk van de steilere specials begeleiden. Een nette 12e plek en een tevreden gevoel concludeerden dit raceweekend.
Mooie views in de Specialized/SRAM Enduro serie in Kronplatz (ITA) – Foto door Ward Oud
Het echte werk begon echter pas een week later tijdens The Blast – Epic Enduro Weekends #3 in de Vogezen (FRA). Dit weekend kenmerkte zich vooral door de relaxte en gezellige sfeer van een groep vrienden onder elkaar die leuke trails samen willen rijden, afgewisseld met wat fanatisme en strijd tijdens de 7 special stages die gedurende het weekend afgewerkt werden. Je had door de goede zorgen, het geweldige eten en leuke accomodatie net buiten La Bresse eigenlijk helemaal niet door dat het een race was…
Op de lichtjes met algen en mos begroeide rotsen en wortels die de trails in de Vogezen rijkelijk vullen, voelde ik me meteen thuis op de Strive. Wat een vette trails en geweldige specials! Ik sloot de eerste dag af met een 5e plek algemeen en was daarmee 1e dame (van de *ahum* 2).
Ook de 2e en 3e dag kon ik mijn ei prima kwijt op de Franse singletracks. Beide dagen begonnen ‘easy’ met een uplift om uiteindelijk zwaar en lang, maar supervet te worden. Na een heel weekend close racing tussen plek 5 tot en met 10 zakte ik nog wel terug naar plek 9, maar dat mocht de pret zeker niet drukken… It was, indeed, a Blast!
Tussen al het buitenlandse geweld door, vergeten we bijna dat we in eigen land ook nog een leuke enduro race hebben gehad. Trailz043 organiseerde de allereerste Nederlandse Enduro Challenge in Maastricht. Met verrassend leuke specials, die af en toe best uitdagend waren… om niet te zeggen ‘physical’. Toen een toch al gezellige en leuke race ook nog eens met winst werd afgesloten, kon de dag helemaal niet meer stuk. Volgend jaar weer!
Pas na een maand volgde de volgende uitdaging. Wederom één uit de Specialized/SRAM Enduro Series, gehouden op Kronplatz in het Noord-Italiaanse Süd-Tirol. Over vette trails gesproken…
Zaterdag mocht de hele ronde verkend worden en het weekend kon nu al niet meer stuk. Echt toffe en technisch uitdagende specials, die afgewisseld werden door verbindingsstukken die op z’n minst belachelijk steil genoemd konden worden. Uphill, that is. Een mooie uitdaging dus…
Menigeen (inclusief mezelf) verbazend liet de Canyon zich extreem goed op de steile klimmen naar boven rijden. De keuze voor het 28t voorblad was dus een hele goede. Overigens heb ik nog nergens gemerkt dat ik versnellingen tekort kwam en doet de XX1 drivetrain precies wat ie moet doen: liggen blijven en snel en simpel schakelen.
Naast hele fijne daalcapaciteiten die prima tot hun recht komen in dit terrein, blijkt de fiets dus ook een erg goede klimmer te zijn. Daarmee past de fiets prima bij mij, want ik houd wel van een uitdaging omlaag én omhoog!
Zondag ging de race minder lekker dan de verkenning op zaterdag deed vermoeden, maar de uitslag viel mee: een 15e plek in dit internationale veld is zeker niet slecht.
Easyphone Enduro in Seraing – Foto door Olivier Bontemps
Weer een maand later mochten we onze kunsten wat dichter bij huis vertonen en wel in de 5e race in de Easyphone Enduro serie in Seraing (BEL). Ondanks dat de eerste 3 specials (waarvan #1 en #3 maarliefst 2x beproefd moesten worden) vooral over vlakke paden gingen, was het een erg leuke race. Vooral de specials na de pauze waren echt mooi. Deze race heb ik zeker de grens van de Canyon niet opgezocht. Inmiddels weet ik wat de fiets in huis heeft en kon daardoor ruim binnen mijn comfort zone de race veilig stellen. Tweede keer podium bij een enduro race, tweede keer winst!
Zoals in het begin van dit stukje al aangehaald, het seizoen loopt langzaam ten einde en zo ook mijn avontuur met de Canyon Strive 9.0 SL Race. Deze maand staan de laatste race in de Easyphone Enduro serie en de Mini Downhill Cup in Wijchen op de agenda. En als kers op de taart volgt in oktober The Blast #5 in Finale Ligure. Hierna volgt uiteraard de technische review van de duurtest.
Tekst: Kiona Harbers
Foto’s: Ward Oud & Olivier Bontemps
