Test | Bontrager Flatline 2022: comfortabele mtb-schoenen voor platformpedalen

Bontrager Flatline 2022

Van de zeven verschillende mountainbikeschoenen die Bontrager dit jaar in z’n collectie heeft, is maar één model specifiek bedoeld voor platformpedalen: de Flatline. Dat lijkt weinig, maar wie wel eens aan de start verschijnt van een mountainbiketoertocht, weet dat in het veld die verhoudingen nog veel schever liggen. De overgrote meerderheid van de deelnemers aan dergelijke tochten is namelijk onderweg met klikpedalen. Chapeau Shimano, goed gedaan! Immers; van ál die klikpedaalpiloten rijdt het overgrote deel met spd’s van Shimano. Zo bezien is het eigenlijk een wonder dat er in Nederland überhaupt schoenen voor flatpedals te koop zijn.

“In andere landen – lees landen met bergen – het gebruik van klikpedalen helemaal niet zo vanzelfsprekend is als in Nederland. Vooral rijders van allmountain- en endurobikes kiezen vaak voor platformpedalen in plaats van klikkers.”

Dat laatste komt natuurlijk vooral omdat in andere landen – lees: landen met bergen – het gebruik van klikpedalen helemaal niet zo vanzelfsprekend is als in Nederland. Vooral rijders van allmountain- en endurobikes kiezen vaak voor platformpedalen in plaats van klikkers. En dus is er internationaal voor platformpedaalschoenen gewoon een grote markt. Fijn voor mij, omdat ik inmiddels al bijna een decennium niet meer op klikpedalen rijd. En dan is het prettig om keus te hebben. Zoals dus de Bontrager Flatline-schoenen waarmee ik de afgelopen maanden heb rondgereden.

Strakke uitstraling

Qua uiterlijk en uitstraling zijn de Bontrager Flatlines echte allemansvrienden. Gewoon zwart, zonder toeters en bellen. Dus met een vetersluiting in plaats van draaiknoppen en/of klittenbandjes. Voor mij een pluspunt, ik ben een ouderwetse veterman. Maar die simpele uitstraling wil niet zeggen dat de constructie van de Flatline-schoenen dat ook is. Integendeel. Het kunstleren bovenwerk bestaat uit twee delen, die met twee weggewerkte stiknaden aan weerszijden van de hielkuip met elkaar verbonden zijn. De polyurethaan verstevigingen op de neus en de hiel zijn met het kunstleer versmolten. Boven de voorvoet en aan de zijkanten is het bovenwerk ten behoeve van ventilatie geperforeerd. Ook de tong is gemaakt van een ademend materiaal met een open structuur.

Nadruk op comfort

De Flatlines vallen klein. Draag ik van veel merken maat 42, bij deze Bontragers heb ik de 43 moeten nemen. Geen probleem als je ze in een shop koopt waar je kunt passen, maar zeker iets om rekening mee te nemen als je deze schoenen online besteld. De pasvorm is prima, althans, bij mijn voeten, die aan de brede kant zijn. M’n tenen hebben genoeg ruimte en m’n hielen worden ronduit prima gefixeerd. De inlegzooltjes stellen echter niet zoveel voor, dus die heb ik al snel vervangen voor mijn eigen Superfeet-inlegzolen, die een veel betere ondersteuning van de voet bieden.

“Draagcomfort heeft bij de makers van de Flatlines duidelijk de prioriteit gekregen, ten koste van de ondersteuning en stabiliteit.”

Draagcomfort heeft bij de makers van de Flatline-schoenen duidelijk de prioriteit gekregen, ten koste van de ondersteuning. Niet alleen vanwege de lage schacht – die heb ik persoonlijk liever iets hoger, met name aan de binnenkant van de voet – maar ook vanwege het relatief dunne en soepele bovenwerk. Dat zorgt er weliswaar voor dat de schoen heerlijk zit, maar dat gaat wel ten koste van de stabiliteit. De zool is daar overigens ook debet aan. Vanwege z’n souplesse loopt-ie echt superlekker, maar een stijvere zool zou de efficiëntie bij het trappen ten goede komen en meer ondersteuning bieden in ruige afdalingen. Maar goed, dat is natuurlijk ook een kwestie van smaak. Ik prefereer wat stijvere en stuggere schoenen, maar er zijn genoeg rijders die een voorkeur hebben voor het omgekeerde. Hun motivatie: met een soepele zool heb je meer gevoel voor de pedalen.

Zolen: volop grip

Bontrager haalt de zolen voor de Flatlines bij Vibram. Onder de hiel en de tenen een wat harder rubber in een haaientandenpatroon, onder de voorvoet en de voetboog een wat zachter rubber met een blokjesprofiel. Alhoewel je aan het woord ‘profiel’ niet teveel waarde moet hechten, want je praat hier echt over millimeters. Prima overigens, want het is namelijk fijn als het contactoppervlak tussen schoen en pedaal niet te heftig geprofileerd is. Alleen dán kun je de zool nog enigszins makkelijk over de pedaalpinnen verschuiven. Aan een diep profiel kunnen de pedaalpinnen blijven hangen en dat je liever niet wilt.

“Draagcomfort heeft bij de makers van de Flatlines duidelijk de prioriteit gekregen, ten koste van de ondersteuning en stabiliteit.”

Bovendien: de Vibram-sluitzolen op de Bontrager Flatline-schoenen bewijzen dat een diep profiel helemaal niet nodig is om grip te genereren. Op mijn eigen Catalyst-pedalen bijvoorbeeld, maar ook op Wah Wahs van Kona en de Boomslang van Specialized. Naast souplesse is ook grip een nogal subjectief gebeuren. Wat de één prima vindt, kan voor een ander te weinig zijn. En andersom. Zelf vind ik de hoeveelheid grip het fijnst als ik nergens spontaan van m’n pedalen stuiter, terwijl ik nog wel mogelijkheid heb de positie van mijn voeten ten opzichte van het pedaal te veranderen. De zolen van de Bontrager Flatlines voldoen volledig een deze criteria.

Lees hier meer over profielzolen

Nerd alert! Waarom de ene zool de andere niet is

Over mountainbikebanden worden op de gespecialiseerde fora heftige polemieken gevoerd. Volume, profiel, rubbersamenstelling, het komt allemaal voorbij. Bij mountainbikeschoenzolen speelt deze discussie veel minder, terwijl hier toch eigenlijk hetzelfde aan de hand is. Net als bij een band kunnen de rubbersamenstelling en het profiel een flatpedal-schoen maken en breken.

Het gaat om de mix

Net zoals geen enkele fietsfabrikant zelf zijn eigen banden maakt – zelfs niet als wél het logo van zo’n merk op de wangen staat gedrukt – zo zijn er ook nauwelijks tot geen mountainbikeschoenfabrikanten die hun eigen zolen maken. Niet zo gek als je er een beetje over nadenkt; net als bandenmakers dienen ook zolenmakers veel kennis te hebben over profielen en rubbersamenstellingen. Vooral dat laatste is essentieel. Wie de juiste rubberformules heeft, die heeft goud in handen. Zoals het Amerikaanse schoenenmerk Five Ten, dat met z’n supergrippy Stealth-compounds vanaf eind jaren tachtig eerst de sportklimmarkt veroverde. Vervolgens met varianties op datzelfde rubber dé dominante partij werd in de markt voor flatpedal-schoenen.

Vitale Bramati en Leopoldo Pirelli

Omdat veel schoenfabrikanten niet zelf de mensen en faciliteiten in huis hebben om eigen compounds en profielen te ontwikkelen, gaan ze te rade bij externe leveranciers. De grootste op dit vlak is het Italiaanse Vibram, de onderneming die ontstond nadat de alpinist Vitale Bramati in 1937 de rubber profielzool uitvond en op de markt bracht. Leuk detail: een van Bramati’s toenmalige financiers was Leopoldo Pirelli, die van de banden. Merken die platformpedaalzolen van Vibram toepassen zijn onder andere Bontrager, Giro en Pearl Izumi. Een relatief nieuwe zolenmaker is het Zwitserse SUPtraction, een kleine specialist die merken als Cube, Ion, Suplest en Vaude tot z’n klantenkring rekent. Wie overigens ook wel iets van rubber weet is Michelin, dat zolen maakt voor de downhill- en enduroschoenen van onder andere Northwave.

Lopen: als sneakers

Zoals ik al schreef lopen de Flatline-schoenen echt superlekker. Je kan ze bij wijze van spreken gewoon als dagelijks schoenen dragen. Maar dat is wat mij betreft tegelijkertijd in het terrein hun nadeel; vanwege de lage en relatief soepele constructie van het bovenwerk kan je in lastige passages steun tekort komen. En het vlakke en ondiepe zoolprofiel is absoluut niet gecharmeerd van modder. Op droge, stenige ondergronden is de grip van de zolen overigens goed.

Degelijke constructie en materialen

De slijtage van de zolen blijft binnen de perken. Ik schat dat ik er nu een kleine 500 kilometer mee heb gereden, maar op een paar permanente afdrukken van de pedaalpinnen in het rubber na, is er van slijtage nog geen sprake. Merk wel op dat ik de Bontrager Flatlines uitsluitend in Nederland heb gebruikt. Mijn ervaring is dat gedurende lange Alpenafdalingen, waarbij er veel meer druk op de zolen komt dan op Nederlandse mountainbikepaden, schoenzolen veel sneller slijten. Maar goed, daar kan ik nu niets over zeggen.

“Ook het bovenwerk blijft netjes. Gezien het relatief dunne bovenwerk en het lage gewicht van de schoenen – 760 gram voor een paar – verrast me dat eigenlijk een beetje.”

Ook het bovenwerk blijft netjes. Gezien het relatief dunne bovenwerk en het lage gewicht van de schoenen – 760 gram voor een paar – verrast me dat eigenlijk een beetje. Maar ere wie ere toekomt; Bontrager heeft op dit vlak prima werk verricht. De hielkuip is na 500 kilometers nog net zo stevig als op de eerste dag en ook de rubber verstevigingen op de neus en de hiel laten nergens los. De dempende EVA-tussenzool ziet er eveneens tiptop uit, zonder al te diepe kreukels en vouwen die duiden op slijtage. Hetzelfde geldt voor de aanhechting van de zool en het bovenwerk: dikke prima nog.

Lekker-weer-schoenen

Dan het inzetbereik van de Bontrager Flatline-schoenen. Dat is wat mij betreft vooral het voorjaar, de zomer en de vroeg herfst. De vele tientallen kleine gaatjes in het bovenwerk, die zomers het binnenklimaat van de schoen lekker fris houden, laten in de winter namelijk ook gretig koude lucht door. Mijn ervaring: zakt de temperatuur onder de vijf graden, dan is het echt schluß met de Flatlines. En dan ben ik nog iemand die niet snel koude voeten heeft.

“Ook van regen zijn deze schoenen geen fan. Op zich absorbeert het kunstlederen bovenwerk niet zo snel water, maar vanwege al die gaatjes worden je sokken toch vrij snel nat.”

Ook van regen zijn deze schoenen geen fan. Op zich absorbeert het kunstlederen bovenwerk niet zo snel water, maar vanwege al die gaatjes worden je sokken toch vrij snel nat. En ook de lage schacht helpt op dat vlak niet mee. Het goede nieuws: de schoenen drogen ook weer snel. Gelukkig, want het is niet fijn als je tijdens een meerdaagse tocht ’s ochtends in natte schoenen moet stappen.

Conclusie

De bezwaren die ik tegen de Bontrager Flatline-schoenen heb wegen niet zo zwaar dat ik ze niet zou dragen. Integendeel; ondanks dat ik ze liever wat hoger, steviger en stijver zou willen hebben, blijf ik er voorlopig mee rijden. Niet alleen omdat de grip van de zool wat mij betreft precies goed is, maar ook omdat ze zo lekker zitten. Althans, bij aangename temperaturen, want ’s winters zijn de Flatlines echt te koud. Wat me bij de vraag brengt, waarom Bontrager niet ook nog warmere en meer waterbestendige platformpedaalschoen in z’n assortiment heeft. Bontrager, hoe zit dat?

Tekst en foto’s: Arjan Kruik