Test | Enduro Maxhit BSA 24: RVS-trapaslagers met levenslange garantie

Tekst en foto’s: Arjan Kruik

Maxhit Enduro BSA 24: tijd om de balans op te maken

Enduro Maxhit is een trapaslagersysteem van het Amerikaanse Enduro Bearings, waarbij de lagers direct in de trapas worden gemonteerd, zonder de traditionele aluminium cups. Dit ontwerp maakt het mogelijk grotere kogels en diepere groeven in de lagerring toe te passen, wat resulteert in een groter contactoppervlak. Op zijn beurt zou dat zorgen voor een langere levensduur. Enduro claimt dat de Maxhit-lagers dubbel zo zwaar belast kunnen worden als reguliere buitenboordlagers. Zowel de kogels als de lagerschaal zijn van 440C-staal, een zeer harde en roestvaste staalsoort met hoog koolstof- en chroomgehalte. Een en ander functioneert uiteraard alleen mits de afdichting z’n werk goed doet. In het geval van de Maxhit bestaat deze uit een labyrintafdichting met dubbele dichtlippen.

Enduro bracht deze lagers eind 2023 op de markt. Ik had toen de gelegenheid de BSA 24-uitvoering van deze lagers op mijn gravelbike te schroeven. Dat is de geschroefde uitvoering voor 24-millimeter-trapassen. Sindsdien heb ik er niets aan gedaan, behalve zoveel mogelijk fietsen. Dat is minder makkelijk dan het lijkt, aangezien we als testrijders van Velozine op veel verschillende fietsen rijden. Het valt daardoor soms niet mee om op één fiets genoeg kilometers te rijden voor een relevante duurtest. Ik ben daarom niet ontevreden met de kleine 3.500 kilometer die uiteindelijk deze maand op de teller van mijn ouwe trouwe aluminium Conway GRV stond.

De montage verloopt niet anders dan bij gewone buitenboordlagers. De montagerichting staat duidelijk op de buitenkant aangegeven, dus op punt is alles appeltje-eitje. Wel heb je vanwege de kleinere buitendiameter van het Enduro Maxhit-lager een aparte tool nodig. Dat drijft de prijs uiteraard op. Terwijl de Enduro Maxhit met 159,95 euro toch al geen koopje is. Ter vergelijking: voor dat bedrag koop je ook een stuk of vier à vijf Shimano XT-trapaslagers.

Meer betalen, langere levensduur?

Ik waarschuw je maar even: dit is best wel een saaie test. Want twintig maanden lang hebben de Maxhit-lagers gewoon gedaan wat ze moeten doen: rondjes draaien. Enduro claimt dat de Maxhit-lagers dat vanwege de grotere kogels met minder weerstand doen dan de lagers van de concurrentie. Ik heb dat niet geverifieerd.

Afgelopen maand vond ik het tijd om de balans op te maken. Dat kwam vanwege een irritant kraakje in de aandrijflijn dat ik maar niet weg kreeg. Logisch, want na alle oorzaken geëlimineerd te hebben bleek de kraak niet in de aandrijflijn, maar in het zadel te zitten. Maar goed, vanwege dat eliminatieproces heb ik wel de Maxhit-lagers losgeschroefd en aan een inspectie onderworpen.

Het resultaat is in eerste instantie dikke prima. Alhoewel de lagers aan de buítenkant best wel vies zijn, is het binnenwerk nagenoeg brandschoon, met bijna maagdelijk blauw lagervet. Dat wil zeggen: in het rechter lager, dus aan de aandrijfkant. Het vet in het linker lager is wat grijzer van tint. Bovendien voel ik in dit lager een klein tikje als ik het met de hand ronddraai. Bijna niet waarneembaar, maar toch, wel een tikje. Blijkbaar is er toch vuil naar binnen geslopen. Ik besluit het lager geheel te reinigen en te voorzien van een nieuwe vetvulling. En omdat ik toch bezig ben, krijgt ook het rechter lager een opfrisbeurt.

Het resultaat: geen tikje meer. Ik heb de lagers weer op m’n ouwe trouwe Conway geschroefd. Maar eens kijken hoe ver we komen.

Conclusie

Ik ben een fietser die geen gedoe wil. Hoe minder onderhoud, hoe beter. De belofte van Enduro dat hun Maxhit-lagers langer meegaan klinkt mij als muziek in de oren. De levenslange garantie overigens ook, alhoewel ik natuurlijk het liefst heb, dat ik daar geen aanspraak op hoef te maken.

Doen de Maxhit-lagers wat Enduro belooft? Dat ligt denk ik aan je verwachtingen. Twintig maanden en 3.500 kilometer vind ik zelf best veel. Maar ik heb aan paar fietsmaatjes die dat binnen drie maanden rijden. En die vinden dat dus weinig. Ik hou me daarom even bij de feiten: het rechter lager was na de testperiode nagenoeg volledig schoon en geheel stil, maar bij het linker lager was een tikje waarneembaar. Bovendien was het blauwe lagervet enigszins grijzig geworden. Dat laatste wijst in ieder geval wijst op vuil, maar kan tevens een indicatie zijn van slijtage.

Sinds beide lagers geheel zijn schoongemaakt en opnieuw gevuld met vet, draaien ze weer in alle stilte hun rondjes. En ik hoop dat ze dat blijven doen, want een probleemloze rijder is een blije rijder, toch? Ik hou je op de hoogte.