Test | Poc VPD Lite-kniebeschermers

Tekst en foto’s: Arjan Kruik

VPD Lite-kniebeschermers van Poc: veilig, koel en comfortabel ineen?

Ik denk dat ik inmiddels een jaar of vijftien onderweg ben met kniebeschermers. Nee, niet in Nederland, maar wel in de Alpen. Ik draag ze om dezelfde reden dat ik ook altijd een helm draag: je hoopt dat je ze nooit nodig hebt, maar ze moeten er wel zijn als het mis gaat. M’n eerste paren hadden een harde buitenschaal. Dat was voor mij, met een achtergrond als halfpipe-skater, volstrekt logisch: een harde schaal beschermt namelijk het best. Niet alleen omdat zo’n schaal de druk van een impact over een groter oppervlak verdeelt, maar ook omdat de schaal makkelijk over rotsen en stenen glijdt, waardoor de kans op rotatieletsel verkleind wordt.

Zulke hard-shells hebben wel nadelen. Ze zijn zwaar, belemmeren de buiging van de knie tijdens het fietsen, worden warm en klam en nemen in de rugzak veel ruimte in. En alhoewel dat laatste wellicht wat triviaal lijkt, is het voor mij een belangrijk punt. Ik ben namelijk veel onderweg met een camera-uitrusting, waardoor er in mijn rugzak geen plaats is voor grote en zware beschermers. Vijf jaar terug heb ik daarom een set lichtere en meer compacte beschermers gekocht: de Poc VPD Lite. Zo’n beschermer weegt maar 181 gram per stuk! En het mooie is: hij heeft tóch een buitenschaal. Niet van hard plastic, maar van een visco-elastische polymeer die onder normale omstandigheden relatief zacht en soepel is, maar zich verhard bij een harde impact.

Opvallend is dat Poc in z’n communicatie niet het lage gewicht of de externe VPD-schaal op de voorgrond zet, maar de ventilatie. In de schaal zit namelijk een grote hoeveelheid verticale luchtdoorlatende gleuven die de knie koel en droog moet houden. Een onderscheidend kenmerk waarmee de VPD Lite zich onderscheidt van alle andere beschermers met externe schaal.

Prima draagcomfort

De VPD Lite-kniebeschermers hebben geen rits- of klittenbandsluiting. Om ze aan te trekken moet je dus je schoenen uitdoen. Poc brengt de VPD Lite in drie verschillende maten: S, M en L. Vanwege m’n relatief dunne benen heb ik gekozen voor de S. Die past prima. Niet te strak, niet te los, maar gewoon precies goed. Een tweetal brede siliconenapplicaties voorkomt dat de beschermer naar beneden schuift. En ook de onderste zoom is voorzien van antislipmateriaal om afzakken en opkruipen tegen te gaan. Bevallen ze niet? Poc biedt een niet-goed-geld-terug-garantie van zestig dagen.

De fijnste kniebeschermers zijn beschermers die bescherming bieden als dat nodig is, maar die verder niet in de weg zitten. Niet bij klimmen en niet bij dalen. Wat dat betreft voldoen de VPD Lite’s grotendeels aan mijn wensen, maar niet helemaal. De goede fit en het lage gewicht zijn een plus, de ventilatie is dat ook. Want ondanks dat de gleuven in de schaal een beetje als een gimmick overkomen, doen ze wel wat Poc belooft: de knie verfrissen en verkoelen.

Maar écht verdwijnen, dat doen deze beschermers van Poc niet. In beklimmingen ben ik me steeds bewust van de aanwezigheid van de externe schaal. De merkbare weerstand is weliswaar gering, maar is er wel. En ook moet ik zo nu en dan de beschermers wat omhoog trekken. Want ondanks dat de pasvorm goed is, zakken ze na verloop van tijd toch af. Ik vermoed overigens dat dat deels aan mijn fysiek ligt; zoals gezegd zijn mijn benen dunner dan gemiddeld en als gevolg van een snowboardongeval is bovendien mijn linker kuit onderontwikkeld. Heb je meer doorsnee benen, dan blijft de beschermer bij jou vast en zeker beter zitten dan bij mij. Desalniettemin zou een klittenbandje aan de bovenkant geen kwaad kunnen.

Bescherming met beperkingen

Ik kan helaas geen absolute uitspraken doen over de mate van bescherming die de VDP Lite’s bieden. Ze hebben een EN1621-1 level 1 normering, wat wil zeggen dat ze in ieder geval aan de minimale beschermingseisen voldoen. En ik vermoed dat de VDP Lite’s in de praktijk de norm overstijgen, want doordat de externe schaal kan glijden, wordt de kans op rotatieletsel verkleind. Echter, de VDP Lite’s beschermen vooral de onder- en voorkant van de knie, daar waar de externe schaal zit. De zijkanten van de knie zijn minder goed beschermd. Terwijl je natuurlijk ook daarmee een rots of kei kan raken, zo kan ik je uit eigen ervaring vertellen.

De minimale aanwezigheid van beschermend materiaal aan de zijkanten is een keuze die Poc waarschijnlijk gemaakt heeft omwille van een zo laag mogelijk gewicht. Het is een keuze die ik echter niet helemaal begrijp. De dikke buitenschaal beschermt in vergelijking met andere lichtgewicht beschermers de knie namelijk bovengemiddeld goed. Daardoor is de VDP Lite een beetje vlees noch vis: terwijl de dikke schaal het beeld creëert dat dit een enduro-waardige beschermer is, spreekt de geringe hoeveelheid beschermend materiaal aan de zijkanten dat weer tegen. Maar besef wel: dat laatste is een kenmerk van vrijwel álle lichtgewicht beschermers.

Conclusie

Aangezien ik hierboven een aantal kritische noten kraak verwacht je misschien dat ik niet tevreden ben met de VPD Lite-kniebeschermers van Poc. Maar het omgekeerde is waar. Ja, er zijn punten die zeker beter kunnen. Maar in de praktijk zijn die onvolkomenheden niet zo storend dat ik deze beschermers niet meer zou willen gebruiken. Integendeel, niet voor niets neem ik ze ondertussen al vijf seizoenen mee naar de Alpen.

Ik ben inmiddels gehecht aan deze lichtgewicht beschermers. Lichte en ademende knieprotectie die je altíjd kunt dragen, beschermt uiteindelijk beter dan superveilige maar zware en zweterige modellen die je maar zo nu en dan draagt. Maar hou er wel rekening mee dat de bescherming van de zijkant van de knie – net als bij de meeste andere lichtgewicht beschermers – te wensen overlaat. Maximale bescherming én een minimaal gewicht gaan dus ook bij Poc niet samen.