Test | Scott Mission Evo: lichtgewicht protectoren

Trapvriendelijkheid en protectie…

…zijn vaak tegenstrijdige aspecten. Collega Lars ging om die reden onlangs nog op pad met een setje deelbare kniestukken. Zijn afwegingen: maximale protectie bij het rijden op de ruigste trails, maar zonder gedoe afneembaar voor lang klimmen. Met de opkomst van meer uitdagende xc-parkoersen en meer capabele XC-bikes, is de scheidslijn tussen xc- en trailbiking ook aan het vervagen. En juist bij dat soort ritten is extra bescherming geen overbodige luxe. Maar je wilt het tempo er ook in houden en niet telkens je protectie afdoen of naar beneden schuiven…

Dun, licht en schappelijk geprijsd

De Mission Evo’s van Scott zijn daarom dun en erg licht. De elleboog- en knieprotectoren wegen respectievelijk 86 en 124 gram per set, beide in maat M. Toch hebben ze een EN 1621-1 Level 1 rating, waarbij de bescherming komt in de vorm van inserts die gemaakt zijn van EVA. Dit ethylene-vinyl acetate kom je onder meer tegen in loopschoenen, waar het toegepast wordt om schokken te absorberen. In deze knie- en elleboogprotectoren verspreidt het de kracht van de impact en beschermt je tegen scherpe randen. EVA is dus géén high-tech visco-elastisch materiaal dat verhardt bij impact, zoals je veel tegenkomt in duurdere protectoren. Daarover gesproken; de Mission Evo’s kosten € 64,90 en € 59,90 voor respectievelijk de knie- en elleboogvariant.

Draagcomfort

De inserts zijn dun en flexibel. Voor de stretchstof daar omheen gaat hetzelfde op. Daardoor dragen ze uiterst comfortabel. Ze zijn niet verstelbaar en je doet er dus goed aan de maattabel er goed op na te slaan, of — beter nog — ze te passen vóór aanschaf. Ik kon op basis van de maattabel online al tot een goede keuze komen. Waar maattabellen en praktijk nog al eens uit elkaar kunnen liggen, lijkt daar hier dus geen sprake van te zijn.

Omdat ze dus niet verstelbaar zijn, hebben zowel de knie- als elleboogprotectoren is aan beide uiteinden behoorlijk elastische banden, waarbij alleen de bovenste aan de binnenkant voorzien is van siliconen ‘druppels’ voor extra grip. Verschuiven deden ze aan deze zijde bij mij niet. Bij de kniestukken kroop de onderzijde aan de achterkant wél wat omhoog de knieholte in. Maar door de lichte, dunne constructie was dat niet echt hinderlijk en de insert aan de voorzijde bleef prima op zijn plek. Na een paar minuten lijken ze gevoelsmatig te verdwijnen. De flatlock-stiknaden zijn relatief groot, maar omdat dit type naad plat is voel je nadrukkelijke geen randen, drukpunten of kriebelende stiksels.

Ik draag ze ook hier lokaal (in Nederland dus) tijdens de ritten op de e-mountainbike. In het vroege — en vooral frisse — voorjaar ook in combinatie met een lange broek er overheen. Juist door hun compactheid ging dat perfect. Dankzij de dunne, relatief flexibele insert, ‘trappen’ ze bovenal erg fijn. Ze bewegen zonder al te veel tegendruk probleemloos mee met het strekken of maximaal buigen van de knieën. Zelfs na lange ritten kwam ik geen schuurplekken tegen rondom mijn knieën. Vooral bij knieprotectoren is bewegingsvrijheid — of juist het gebrek daaraan — snel merkbaar én hinderlijk. De Mission Evo’s slagen echter in hun… missie.

Ook bij hogere temperaturen blijven ze comfortabel. Ja, elke laag op de huid is snel warmer, maar ze zijn voldoende dun om niet meteen een lokaal broeikaseffect te geven. Mijn knieën kwamen er aan het einde van de rit weliswaar niet geheel droog uit, maar buiten wat zichtbare zoutresidu aan de buitenkant had ik er niets over op te merken. De inserts zijn overigens niet uitneembaar. De protectoren zijn echter als geheel wél wasbaar. En ook al zegt het label dat je dat met de hand moet doen, heb ik me daar niet strikt aan gehouden. Twee machinewasjes op 30 graden (in een waszak) hebben ze zonder enig probleem overleefd, al is dat geen garantie voor de toekomst.

Conclusie

De dagen dat je alleen protectie droeg omdat je op een dikke downhiller reed, liggen inmiddels al láng achter ons. De voorbije jaren is het aanbod aan protectie voor knieën en ellebogen enorm toegenomen. Niet langer hoef je op de bike te stappen met een exoskelet dat je bewegingsvrijheid zó beperkt dat je er uitziet als een landkrab met een minderwaardigheidscomplex. Er zijn nu talloze, lichtgewicht beschermers die je bewegingen niet in de weg zitten en waarmee je dus ook prima kunt trappen. Maar zelfs binnen dat spectrum is nog veel keuze.

Scotts Mission Evo protectoren zijn vooral bedoeld voor die ritten waarbij je veel moet trappen, maar die extreem genoeg zijn dat een laagje protectie geen overbodige luxe is. In hoeverre de protectiegraad écht voldoende is, heb ik niet proefondervindelijk vast kúnnen (en — sorry — willen) stellen. Ze zijn EN 1621-1 Level 1 gecertificeerd, dat zegt iets. Ergens geloof ik alleen niet dat ze écht dezelfde mate van protectie bieden als de wat dikkere Ion’s die collega Lars onlangs testte en die aan dezelfde norm voldoen. In dat opzicht zegt zo’n certificatie dus óók niet alles, al geeft het me wel wat ‘comfort’.

Over comfort gesproken: ik heb ze als comfortabel ervaren. De dunne EVA inserts zijn relatief flexibel en de gebruikte stoffen dragen bij aan het algehele gevoel van draagcomfort. Oók bij warmer weer. Ze zijn echter niet verstelbaar, dus geef de maatvoering bij jouw selectie extra aandacht.

De Mission Evo’s laten zien dat je niet langer een groot compromis ten aanzien van comfort hoeft te maken, wanneer je rit vooral uit trappen in de werkwoordsvorm bestaat, maar een laagje protectie welkom is.

Meer informatie: www.scott-sports.com

Tekst: Jeroen van den Brand