Reizen | Nieuwe mtb-routes in Oost-België: Schönberg-ronde

Tekst en foto’s: Arjan Kruik

Nieuwe mtb-routes in Oost-België

Na het succes van de Stoneman Arduenna – sinds de opening in 2020 hebben al meer dan tienduizend mountainbikers deze route gereden – hebben de toeristische instanties van de Belgische Oostkantons vorig gewerkt aan een verdere uitbreiding van het mountainbike-routenetwerk. In plaats van nóg een uitdagende route zoals de bijna 180 kilometer lange Stoneman, kozen ze juist voor meer toegankelijke routes met een lengte tussen 25 en 45 kilometer. Zeg maar rondjes die je prima in een middag kunt rijden, zónder dat je na afloop aan het zuurstof moet.

Sebastiaan en ik zijn een weekendje naar het zuiden gereden om twee van die nieuwe routes te proberen: de Wolfsbusch-ronde en de Schönberg-ronde. Over deze laatste lees je hier, onze ervaringen met de Wolfsbusch-ronde hebben we eind vorig jaar al beschreven op deze website. Onze uitvalsbasis gedurende ons mountainbikeweekend is het stadje Sankt Vith, van waaruit zes van de negen nieuwe routes goed aan te rijden zijn. Het startpunt van iedere route is een veilige, goed bereikbare parkeerplaats en dat is bij de Schönberg-ronde niet anders.

Bomkraters en schuttersputten

De startplaats Schönberg is zo’n typisch langgerekt Ardennendorp, met een brug, een kerk, een marktpleintje en een rotonde. Ondanks dat de Ardennen al duizenden jaren bewoond worden, is maar weinig in Schönberg écht oud. Dat kan ook niet, want tijdens het Ardennenoffensief lag het dorp middenin de frontlinie en werd het nagenoeg geheel in puin geschoten. Bijna alles dat je ziet is dus van na de Tweede Wereldoorlog. Ook in de omgeving heeft de strijd tussen de Duitsers en Amerikanen nog steeds zichtbare sporen nagelaten. Als je er een beetje op let zie je overal resten van bomkraters, artilleriestellingen en schuttersputten.

Van even rustig warmrijden is geen sprake, de route gaat gelijk omhoog, meer dan honderd hoogtemeters aan één stuk met een stijgingspercentage van zo nu en dan meer dan tien procent. Pfff! Eenmaal boven glooit de route lekker op en neer, door bossen en velden, over onverharde bos- en veldwegen met korte zo nu en dan korte asfaltsecties. Na een klein zeven kilometer fietsen, bij het plaatsje Herresbach, draait de lus weer richting Schönberg en begint een relaxte singletrack-afdaling die alles bij elkaar ruim vier kilometer lang is! Nou ja, relaxed: sommige secties langs de fraaie Weberbach liggen bezaaid met wortels en daar is het toch echt wel opletten geblazen.

Ardennen of Eifel?

Ik raak altijd een beetje in de war in de Belgisch-Duitse grensregio. Aan de Duitse kant heten de heuvels Eifel, aan de Belgische kant worden ze Ardennen genoemd. Maar wie precies op de grens gaat staat, ziet geen verschil. En om het nog ingewikkelder te maken noemen de Duitstalige bewoners van de Belgische Oostkantons hun heuvels Belgische Eifel. Dus wat is het nou? Gelukkig weet Wikipedia raadt: het is allemaal één pot nat, want of je nou Ardennen of Eifel zegt, alle heuvels behoren tot hetzelfde laaggebergte dat het Rijnlands Leisteenplateau wordt genoemd. Wat ik tevens niet wist: ook het bij mountainbikers niet onbekende Duitse Sauerland maakt deel uit van dit plateau, dat zo’n 400 miljoen jaar geleden gevormd werd.

Ander leuk weetje voor mountainbikers: de hoogste toppen van de de Ardennen en de Eifel vind je precies in de Belgische Eifel. Een aantal komt boven de zeshonderd meter uit. Dat levert, voor wie daar van houdt, een flink aantal hoogte- en dieptemeters op dat met de mountainbike bedwongen kan worden. De Schönberg-ronde is daarop geen uitzondering, de route gaat flink op en neer. Beklimmingen en afdalingen met meer dan honderd hoogtemeters aan één stuk zijn niet uitzonderlijk. Ook het totale aantal hoogtemeters mag er zijn: bijna 800 over een afstand van 32 kilometer.

Achtje rijden

Hierboven schreef ik dat de lus weer terugdraait richting Schönberg. Dat moet ik even uitleggen. De Schönberg-ronde is strikt genomen namelijk geen ronde, maar een acht. Je komt op een derde van de tocht dus weer terug in Schönberg. En om je scherp te houden gaat de route daar direct weer lang en gemeen steil omhoog, net als bij de start. Ik herken deze klim van de Stoneman Arduenna, die hier dezelfde route volgt. Het waren toen de eerste meters van de dag, aangezien ik in Schönberg overnacht had. Mijn fietsmaatje en ik hebben die klim toen stevig vervloekt. Nu zijn m’n benen gelukkig al wel warmgedraaid, wat een hoop scheelt. Schelden doe ik nu dus niet, maar het is en blijft een nare kuitenbijter, die klim, met stijgingspercentages tot meer dan dertien procent!

Eenmaal boven is het vervolg van de route een aaneenschakeling van afdalingen en beklimmingen door voornamelijk dichte tot zeer dichte bossen. Op een gegeven moment heb echt geen idee meer waar ik ben. Zoveel bomen, het houdt niet op! Maar precies op dat moment worden we getrakteerd op de superleuke singletrack-afdaling naar Eiterbach. De dikke grijns die na het afdalen van dit paadje op ons gezicht staat, trekt overigens snel weer weg. Direct na de afdaling volgt namelijk een klim van meer dan honderd hoogtemeters aan één stuk, over een afstand van nog geen kilometer. Oef!

Schönberg-ronde: de moeite waard?

Na deze sigaar uit eigen doos dalen we weer af naar het Ourdal. Vanwaar de route vervolgens – hoe kan het ook anders – weer omhoog gaat. Maar we doen het graag, dat klimmen, vooral omdat deze laatste klim gewoon ook heel erg leuk is. Het pad is smal en loopt langs een steile en rotsachtige heuvelflank, waardoor je je bijna in de Alpen waant. Een leuke finale. Eenmaal boven verruilen we bos voor weiland. In de verte ligt Schönberg, we zijn bijna rond. Om het af te maken begint het ook ineens te regenen. Vlak voor Schönberg heeft de route nog een smal paadje voor ons in petto, maar vanwege de regen slaan we dat even over en rollen we over de weg terug naar de bus. Hi-five, wat een lekkere mountainbikedag!

Een uur of anderhalf later later zitten we fris gewassen in Il Vecchio Pozzo in Sankt Vith. Aan de verlichting mogen ze in deze pizzeria nog wel wat aandacht schenken, maar de pizza’s zijn echt top! En datzelfde geldt, zo concluderen we al smikkelend, voor de mountainbikeroute die we vandaag gereden hebben. Het is in alle opzichten écht een andere beleving dan de Nederlandse routes, met meer hoogtemeters, meer variatie in ondergrond en meer uitdaging. Laat je door dat laatste overigens niet afschrikken, want je kunt de Schönberg-ronde prima met een hardtail of – zoals wij – met een xc-fully rijden.

Afhankelijk van waar je in Nederland woont moet je twee- tot ruim driehonderd kilometer rijden om de Schönberg-ronde en de andere nieuwe rondes in Oost-België te kunnen fietsen. Aan minimaal één overnachting zit je dus wel vast, maar daar staan dan, als je het een beetje slim organiseert, twee fijne mountainbikedagen tegenover. ’s Ochtends vroeg naar het zuiden rijden, een ronde rijden, lekker eten, lekker slapen en dan de volgende dag fris en uitgeslapen één of twee andere rondes rijden. En dan aan het eind van de dag weer terug naar het noorden. Klinkt niet verkeerd, toch?