Epic Bike Rides II: Enduro Roc & Roc d’Azur Dames

Roc d’Azur Dames et Espoir Dames
Op zaterdag staat de XC race voor de dames op de agenda. Bij deze race weet ik wat me te wachten staat en ik weet wat ik moet doen als voorbereiding. Toch ook wel lekker hoor, na de ‘stress’ en onwetendheid van de Enduro van donderdag.

Een stuk relaxter werk ik mijn ontbijt naar binnen en vertrek op de fiets naar de Base Nature, het terrein – een oud vliegveld – waar het evenement plaatsvindt. De 5 km langs het kanaal naar de kust zijn goed om de beentjes een beetje los te krijgen en het lichaam wat op gang te brengen. Aangekomen op het terrein verken ik nog even het laatste stuk voor de finish en het eerste stuk van de startstrook. Ik werk nog een stukje stokbrood en een halve banaan weg en ga wat heen en weer rijden op het asfalt van de oude landingsbaan om warm te worden.

Om 8:45u rijd ik naar de start en krijg ik te horen dat ik op de eerste rij mag plaatsnemen. Nu word ik toch wel een beetje nerveus hoor, op de eerste rij tussen wereldtoppers als Catherine Pendrel, Anna Szafraniec en Irina Kalentieva.
Bij de start ben ik redelijk weg en rijd ik in het wiel van Catherine Pendrel in de kopgroep over de vlakke stroken naar de echte start:… de eerste klim. Deze is lang en loopt in fasen van steile en minder steile stukken. Ik kies mijn ritme en laat me door verschillende dames passeren. Ik weet dat ik een deel van hen wel weer terug ga zien later in de race.

Foto: Maindru Photo

Die gedachte bllijkt juist als na de eerste klim de beloning van de afdaling naar Le Fournel begint. Al snel haal ik 4 dames in op het nog relatief snelle en niet te steile eerste deel. Op het vlakke tussenstuk verklein ik het gat met nog een groepje dames en al snel begint het leuke deel van de afdaling: de steile rotsplaten. Gecoached door het Franse publiek laat ik mijn fiets z’n weg over de rotsen zoeken tussen de andere dames door. Het voelt alsof ik in 1 afdaling wel 20 plekken heb goedgemaakt. Natuurlijk zal dat in werkelijkheid veel minder zijn, maar het gevoel zorgt er wel voor dat ik met een brede grijns beneden kom en deze de rest van de race niet meer weggaat.

De eerste 20 van de 44km gaan voorbij in een roes. Met nog geen 2 uur gefietst begin ik aan de langste klim van de dag welke me in gedeeltes over de Col de Bougnon richting Saint Aygulf brengt. Vanaf het hoogste punt gaan we via een superleuke afdaling over een singletrack die telkens omhoog en omlaag gaat richting het strand van het dorpje.

Inmiddels ben ik wat stuivertje aan het wisselen met een 4-tal dames. Eén ervan maakt handig gebruik van een valpartij van de ander en rijdt bij me weg terwijl ik wacht tot de andere dame zich van het pad naar beneden heeft losgemaakt en mij erlangs kan laten. In de afdaling kom ik bijna weer terug bij de dame voor me, maar net niet helemaal. In de volgende steile klim trekt ze het gas open en is ze weg. Af en toe zit ik wat vast achter een aantal tandems, die een uur voor de dames gestart zijn. Maar daar hebben de meiden om me heen waarschijnlijk net zoveel ‘last’ van… Ik verwonder me regelmatig over wat ze nog rijden met die dingen: respect! Dus ik peddel rustig achter de tandems aan, af en toe ‘Courage’ en ‘Allez’ roepend, en als er plek is haal ik ze in.

Foto: Maindru Photo

Er zitten nog 2 van de 4 meisjes uit mijn ‘groepje’ vlak achter mij. Als ze me inhalen gaat 1 van de meisjes er meteen vandoor in een afdaling. ‘Ja, ho eens! Zo makkelijk gaat dat niet!’ Ik schiet voorbij het andere meisje en zet de achtervolging in. De dame voor me heeft door dat ze het niet gaat redden en houdt haar benen verder stil. We zijn wel de andere dame kwijt en samen rijden we over het strand in St. Aygulf en over de weg richting finish. We wisselen netjes het kopwerk af en als zij een paar stuurfoutjes maakt in het singletrackje vlak voor de finish denk ik dat ik haar kan hebben en rijd van haar weg.
Helaas zijn de grasstroken tussen het bosje en de finish iets langer dan ik dacht en ze komt terug in mijn wiel. Shit, nu zit ik op kop en moet ik sprinten. En ik kan helemaal niet sprinten! Bovendien is zij net ietsje slimmer dan ik (of had de finish beter verkend), want het stukje na de laatste bocht is korter dan ik dacht en ik laat me verassen. Ze rijdt aan de buitenkant langs me en gooit het gat aan de binnekant meteen dicht. Ze pakt een fietslengte en ik weet dat ik het niet meer ga redden. Helaas, de sprint om de 30e plek verloren.

Maar ik was ruim binnen mijn streeftijd van 2u45 gebleven en ik had de hele weg lol gehad. Mijn benen hebben het hele seizoen nog niet zo goed gevoeld en kijkend naar het sterke startveld mag ik zeer tevreden zijn met mijn race en mijn klassering (31e overall, 17e in mijn categorie en 24e Elite dame van de 157 gefinishte dames).
Om nog maar te zwijgen van mijn Enduro race, waarin ik niet alleen gefinished was zonder crashen en met een goed gevoel, maar ook nog eens op een haar na het podium gemist heb en 4e dame werd! Dat ‘liefst niet laatste worden’ was dus ruimschoots gelukt. Wie had dat kunnen denken?

Het was een topweek, in een geweldige omgeving met mooie races, prima weer en een supertof evenement: Ik kan niets anders zeggen dan dat ik met een tevreden gevoel het seizoen afsluit en ik zeker nog een keertje terug kom!

Kiona

1 2 3