Test | SQlab ONE11 en ONE12 bib shorts

SQlab stuurde me twee verschillende types broeken op, en óók nog eens in drie verschillende maten. De reden daarvoor is dat ik zó dun ben, dat het lastig is om kleding te vinden die niet tegelijktertijd te wijd én te kort is. Op deze manier kon ik rustig passen en vergelijken vóór ik op de fiets stapte.

Eerste indruk: geen dikdoenerij!

De afwerking is netjes, het ziet er degelijk uit. Maar het opvallendste zit binnenin: SQlab’s broeken kenmerken zich namelijk door extreem dunne zemen, want “luiers, daarin fietst niemand lekker!” Of, om het wat inhoudelijker uit te leggen: Een dunner zeem plooit zich volgens SQlab beter naar het lichaam en wordt tijdens de rit niet opgefrommeld. Ook voorkomt het dat je gaat schuiven en schuren op het zadel, zo is de gedachte. Tot slot is de vorm van het zeem duidelijk anders dan dat van veel concurrenten: smaller in het midden, breder aan de achterkant. En, opvallend genoeg voor een zadelfabrikant, slechts in één breedtemaat. De voordelen van het één en ander zouden sterker merkbaar worden naarmate de ritten langer zijn, net zoals een harder, sportiever zadel ook vaak de beste keuze blijkt voor de serieuze fietser die lange ritten maakt.

SQlab SQ-Short One11: Biker-bib

Mijn allereerste rit is de 105 minuten Bergrace op mijn singlespeed hardtail. Ik draag dan ook de SQlab SQ-Short One11: een bib short bedoeld voor bikers. Met een 6 mm dik (dun!) zeem. De fit is ‘regular’. Wat lengte betreft moet ik eigenlijk een XXL hebben, maar al bij de L zijn de pijpjes me te wijd en schuiven omhoog. Daarom ‘land’ ik op de M, die over de gehele lengte mooi aansluit.

Het meest bijzondere aan deze broek zijn de uitneembare crash pads op de heupbotten, gemaakt door SAS-TEC. Deze zijn soepel en buigzaam tijdens beweging, maar verharden bij een impact. De bescherming die ze bieden is volgens DIN EN 15613 “voor elleboog- en kniebeschermers voor indoor gebruik”, maar omdat deze norm niet kosteloos beschikbaar is, is het lastig te zeggen wat daarvan de waarde is. Het is in ieder geval een lichtere norm dan de EN 1621-1 norm waar serieus te nemen knie- en elleboogbeschermers voor de mountainbike aan voldoen. Toch zullen ze ongetwijfeld nuttig zijn bij die crashes waar je op lagere snelheid omkiept. Bijvoorbeeld als je nét niet uit je pedaal kan komen. Voor valpartijen waarbij je vooral glijdt, heb je waarschijnlijk meer aan een baggy over je wielerbroek.

“MIPS” in je broek!

In de zeem zit — tussen buitenkant en de schuimlaag die in contact staat met je lichaam —  een dunne laag orthopedische TPE-gel. Deze gel wordt bijvoorbeeld óók gebruikt in protheses om schurende bewegingen te neutraliseren. Het doel hiervan is dat het schuim waar jij op zit wat heen en weer kan schuiven ten opzichte van de buitenkant van de broek, zo jouw bewegingen kan volgen, en dus niet gaat schuiven en schuren ten opzichte van je achterwerk. Eigenlijk precies wat MIPS probeert te doen: De helm laten draaien en schuiven ten opzichte van je hoofd, zodat je hoofd dus niet meedraait. Maar dan in je broek… Misschien is de vergelijking met het SPIN-systeem van POC overigens nog wat logischer: Dat maakt letterlijk óók gebruik van kussens met gel erin om een MIPS-achtige bescherming te bieden. In het geval deze broek is de ‘bescherming’ er niet voor valpartijen, maar tegen discomfort.

En dat zeem is helemaal oké. Je voelt dat het zeem wat dunner is dan normaal en daarmee voel je je zitbotten wat meer. Na de eerste rit had ik wel wat geschuurde liezen, wellicht vanwege de lange rechte stukken. Vanaf de tweede rit heb ik echter geen enkele klacht meer. Het ding doet wat het moet doen. Zonder bipscrème of niks, ook op langere ritten. Gewoon comfortabel. Aan de — universele — breedte van de zeem heb ik nauwelijks aandacht besteed. Voor mijn smalle kontje is het prima. De broek doet het ook prima op de racefiets.

De SAS-TEC pads mag je — zoals eigenlijk alle semi-harde inserts — wel met de hand schoonspoelen maar niet in de wasmachine gooien. Het materiaal verliest dan zijn beschermende werking. Daarom moet je de pads er vóór elke wasbeurt uithalen. Inzetten vergt vervolgens wat gefrommel: om ze erin te krijgen moet je ze altijd een beetje dubbelvouwen en… na een paar keer stel ik helaas vast dat beide pads in het midden al kapot gaan. Verder zie ik overigens nog totaal geen sporen van slijtage op de broek.

We bespraken dit met SQlab en dit was hun antwoord:

Duidelijk. Niet zoals het hoort dus, maar ook niet direct desastreus. Wel houd ik scherp in de gaten of de breuk nog groeit.

SQlab SQ-Short ONE12: voor de minimalistische roadie…

De SQlab One12 is eigenlijk bedoeld voor op de racefiets, en is voorzien van een extreem dunne zeem: 4 mm. Je zou er verdorie bijna je ramen mee gaan lappen, zó dun! Hier valt ook écht geen gel-laagje meer in te bouwen. Deze short lijkt misschien een onlogische keuze voor de biker. Waarom toch aangevraagd? Omdat de pasvorm strakker is dan die van de One11. Voor mij wellicht dus interessant. De One12 is met zijn “slim fit” inderdaad voelbaar strakker gesneden dan de One11 van SQLab. Toch kies ik ook hier de M: de pijpjes van de L zijn nét te wijd om niet omhoog te schuiven.

Rijd je voor het eerst met deze broek, dan is je zit écht even ff anders dan normaal. Je voelt de vorm van het zadel overduidelijk en weet ineens preciés waar je zitbotten zitten, want dáár steun je op. Een gevoel dat past bij SQlab’s filosofie dat je zitbotten dus ook echt het enige is wat je gewicht moet dragen op het zadel. Zo zijn hun zadels ook vormgegeven: plat en verhoogd aan de achterzijde. Maar terwijl ik om allerlei redenen niet blij werd van die zadels… ben ik wel blij met de superdunne zeem in de SQlab One12. Het gevoel went in no time en de broek is gewoon retecomfortabel. Ook op langere ritten. Zowel op een meer rond (Fysik Arione) als een platter zadel (Bikeyoke Sagma, ja, die hebben we in de duurtest). Het lijkt wel of het zadel niet meer uitmaakt…

Nu is dát onzin natuurlijk, vanuit mijn persoonlijke ervaring kan ik je deze broek wel onbeperkt aanbevelen, want wát een fijne zeem is het! Inderdaad geen gefrommel, geen geschuif, geen zere plekken, ook zonder zitvlakcrème. Gewoon top, het is inmiddels mijn favoriete wielerbroek. Ik draag hem ook wel eens op de mountainbike, en dat gaat ook prima.

Na flink wat ritten heb ik wel het gevoel dat ik voor de lies-/heupstreek toch misschien toch net een maatje groter had moeten nemen, de broek zit daar niet eigenlijk net té strak, en zelfs aantrekken gaat moeizaam, als je al beenstukken aan hebt. Op termijn kan de slijtage daar dan ook sneller toeslaan. Het stoort me echter niet tijdens het fietsen en tot op heden vertoont ook deze broek geen sporen van slijtage.

Afrondend

De SQlab One11 en One12 broeken zijn verre van goedkoop. 190 Euro is nogal wat. Je krijgt echter wel kwaliteit. Beide broeken werken voor mij zowel op de mountainbike als op de racefiets. De dunne zemen werken opmerkelijk goed, waarbij ik een lichte voorkeur heb voor de extreem dunne zeem van de ONE12 wegbroek. De pasvorm van beide broeken is aan de slanke kant, waarbij de ONE12 racebroek nog merkbaar wat strakker is gesneden dan de One11 bikebroek.

Alleen de heupbescherming van de One11 overtuigt me nog niet helemaal. Niet zozeer functioneel, want het lijkt op zich een goede bescherming bij “langzaam kapseizen” en ze zitten niet in de weg. In combinatie met een baggy  voor “glijcrashes” zijn je heupen goed beschermd. Nee, het is vooral dat de pads al na korte tijd beschadigd zijn. Ik hoop dat dat niet erger wordt.

Ik heb flink wat ritten gemaakt met beide broeken en kan ze beiden aanbevelen voor zowel weg- als mountainbikegebruik. Twijfel je tussen beide, dan kun je het wellicht af kunnen laten hangen van de pasvorm. Als ik er zelf één zou moeten uitkiezen, dan werd het de One11 wegbroek met zijn briljante, minimalistische zeem.

Tekst: Lars Vogelenzang
Foto’s: Petra Nijman, Lars Vogelenzang