Reizen | MTB-regio Innsbruck: Cruisen langs de Brenner grenskam

De Brennerpas; wie is er niet ooit eens overheen gescheurd? Onderweg naar de Dolomieten. Of Lago di Garda. Allemaal de moeite van het scheuren waard trouwens. Maar plan de volgende keer een paar dagen extra in om de bergen links en rechts van de pashoogte te verkennen, zo tipt Arjan. “Wat een magistraal bikegebied!”

Tekst en foto's: Arjan Kruik

De Brennerkam rondom de Brennerpas is magistraal qua uitzicht


“Met de vlam in de pijp scheur ik door de Brennerpas, met m'n dertig tonnen diesel, ver van huis, maar in m’n sas. Met de vlam in de pijp, door die eindeloze nacht. En dan moet ik even denken aan m’n vrouw die op me wacht.”

Tsja, ik ben nog van de generatie die het niet kan laten de tekst van dit truckerslied te declameren zodra de beroemde Oostenrijks-Italiaanse grensovergang in de buurt komt. Zo heeft iedere generatie heeft zijn eigen dwangcliché’s. Na ruim vier decennia is de hit van de zingende vrachtwagenchauffeur Henk Wijngaard trouwens nog steeds actueel. Vrijwel ieder voertuig dat de Brenner oversteekt doet dat namelijk met het gaspedaal diep ingedrukt, met de blik ongeduldig op het zuiden. Begrijpelijk, maar doodzonde, zéker als je een mountainbiker bent die van avontuurlijke routes houdt. Daar stikt het namelijk van rond de Brenner.

Op weg naar Innsbruck en de Brennerpas

“Met de vlam in de pijp scheur ik door de Brennerpas...!” Jeroen en Mark hebben er duidelijk zin in.

Altijd mooi als je dit 's ochtends ziet!

Even een energierijk ontbijtje naar binnen werken.

Hotelbaas Bernhard Fritz legt de route uit.

Advies van Bernhard

Hoe we dat ontdekt hebben? Dankzij Bernhard, de baas van bikehotel Seppl in Mutters, een dorp boven de Tiroolse hoofdstad Innsbruck. Als Jeroen, Mark en ik na twee dagen trails rijden in het bikepark van Mutters wel behoefte hebben aan iets anders, komt hij met de tip om de paden boven de Brenner te ontdekken. “Aan de zuidkant van de Brenner liggen militaire wegen en paden die in de jaren 30 en 40 van de vorige eeuw zijn aangelegd door Mussolini, om de nieuwe noordgrens van Italië te beveiligen tegen een eventuele Duitse inval”, vertelt Bernhard. “Perfect voor bikers, want omdat het Italiaanse leger grote kanonnen en zware munitie de berg op moest kunnen slepen, zijn die wegen niet al te steil.”

“Hoe we deze route ontdekt hebben? Dankzij Bernhard, de baas van bikehotel Seppl in Mutters, een dorp boven de Tiroolse hoofdstad Innsbruck.”

“Nieuwe grens?”, vraagt Mark? Ik zie Bernhard denken: “Weten die Hollanders nou echt niks?”. Maar gelukkig neemt hij toch even de moeite ons een klein lesje Alpengeschiedenis te geven. “Toen de Italianen zich in de loop van de Eerste Wereldoorlog na lang wikken en wegen bij de Fransen en de Britten aansloten, hadden ze bedongen dat ze in ruil voor deze inspanning na afloop van de oorlog Zuid-Tirol, dat toen nog Oostenrijks was, mochten innemen. En omdat Duitsland en Oostenrijk in 1918 capituleerden gebeurde precies dat; Zuid-Tirol werd bezet door Italiaanse troepen en in 1920 werd de nieuwe grens tussen Italië en Oostenrijk geformaliseerd. Strategisch gezien een prima zet van de Italianen, want de nieuwe grens loopt precies over de Alpenhoofdkam en is veel makkelijker te verdedigen dan de oude, meer zuidwaarts gelegen grens tussen Italië en Oostenrijk. En de Brennerpas ligt precies op die Alpenhoofdkam, snap je?”

De Brennerkam ligt vol met militaire wegen, ook dóór tunnels

Relaxed klimmen

We snappen het. En al helemaal als we de routes bekijken die Bernhard op z’n iPad tevoorschijn tovert. Ja, dáár willen we wel rijden! Nadat Jeroen Bernhards route in z’n Garmin heeft gezet, stappen we in de shuttlebus van hotel en een klein half uurtje later staan we met onze bikes op een parkeerplaats langs de snelweg. Die heet hier volgens de Garmin niet meer Brenner Autobahn, maar Autostrada del Brennero. Oftewel: we zijn in Italië!

Het vinden van het begin van de route is appeltje-eitje. Gewoon een kwestie van de pijltjes op het scherm volgen. Ondanks z’n leeftijd van dik tachtig jaar ligt de strada militare er nog prima bij. Zwaar is het klimmen vanwege het gering stijgingspercentage en de relatief goede staat van het wegdek niet. Precies zoals Bernhard beloofd heeft! Vanwege ons eerdere bezoek aan Bikepark Innsbruck rijden we op trailbikes, maar met een xc-fully of zelfs een hardtail kom je hier ook goed weg.

“Zo ver als ik kan kijken kruipt de weg langs de bergkam. Eerst nog stijgend, maar verder weg de hoogtelijn volgend. En op regelmatig afstand gesierd door tientallen verweerde militaire constructies. Je kunt hier letterlijk alle kanten op.”

Relaxed verorberen we de ene haarspeldbocht na de andere. Eerst nog door schaduwrijk bos, maar vanaf zo’n 1.700 meter hoogte maken de bomen plaats voor gras en struiken. Weer 300 meter hoger, vlak bij een flinke fortificatie, stuiten we op een tweesprong. De Garmin geeft rechts aan, naar het noordoosten, maar ook de linker route die in zuidwestelijke richting slingert ziet er veelbelovend uit. Zo ver als ik kan kijken kruipt deze weg langs de bergkam. Eerst nog stijgend, maar verder weg de hoogtelijn volgend. En op regelmatig afstand gesierd door tientallen verweerde militaire constructies. Je kunt hier letterlijk alle kanten op.

Brenner grenskam kent veel haarspeldbochten

Het is lastig om de tel bij te houden. Is dit haarspeldbocht nummer 24 of 25?

Rondom de Brennerpas vind je veel militaire installaties

Van dit soort kazematten vind je er langs de Grenzkamstraße vele tientallen.

"Éven een momentje voor mijzelf", denkt Mark.

Wantrouwige dictator

Tijdens het fietsen sta ik er niet zo bij stil, maar eenmaal weer thuis achter m’n toetsenbord vraag ik me toch af waarom de Italianen zoveel geld en tijd hebben gestoken in de aanleg van deze verdedigingswerken. Mussolini en Hitler waren in de Tweede Wereldoorlog toch bondgenoten? Klopt, legt Wikipedia uit. Maar ‘il Duce’ vertrouwde ‘der Führer’ voor geen meter. Vanuit het gezichtspunt van de Italiaanse dictator niet eens zo gek. Hitler was immers onder andere aan de macht gekomen met de belofte, dat hij de gevolgen van de nederlaag van 1918 ongedaan zou maken. Zelfs nadat Hitler en Mussolini elkaar in maart 1940 op de Brennerpas ontmoetten om hun samenwerking te bekrachtigen, bleven de Italianen stug aan hun ‘Vallo Alpino’, hun Alpenmuur, doorwerken. De Italiaanse bevolking noemde dit immens kostbare bouwproject de ‘Linea non mi fido’, de ‘Ik-vertrouw-je-niet-linie’.

“Van die wantrouwige en bouwlustige Mussolini kunnen we nu profiteren. Op maar weinig andere plekken langs de Alpenhoofdkam kom je zo makkelijk zo hoog!”

Pas toen Duitsland in 1942 dreigde de levering van grondstoffen aan hun zuidelijke bondgenoot te staken, kwam een eind aan de constructiewerkzaamheden. Maar goed, van die wantrouwige en bouwlustige Benito kunnen we nu profiteren. Op maar weinig andere plekken langs de Alpenhoofdkam kom je zo makkelijk zo hoog! En zijn er zoveel verschillende mogelijkheden. De noordoostelijke variant die Bernhard voor ons heeft uitgekozen loopt pal boven het Eisackdal. Diep beneden ons slingert de snelweg als een rivier van asfalt naar het zuiden. Als we tijdens het eten van een broodje en een reepje de overkant de berghellingen aan de overkant bekijken, zien we daar dezelfde soort wegen als die waarop we nu rijden. Strada militaire, niet te missen! Ook daar is het Italiaanse leger blijkbaar actief geweest. Onthouden, voor als ik nog eens in de buurt ben.

Eenmaal boven de 2.000 meter blijft de weg kilometers lang de hoogtelijn volgen. Dat schiet lekker op!

Aan deze kant een I en aan de andere kant een A. En op de zijkant van deze paal het jaartal 1920, het jaar dat Italië het Oostenrijkse Zuid-Tirol officieel annexeerde.

Genieten van het uitzicht op de Tuxer Alpen.

Uitgesleten voetpad

Bij de Sattelberg/Monte Sella, een kleine 25 kilometer vanaf het startpunt, is de koek op. Letterlijk, want ik eet in de schaduw van een groot militair gebouw m’n laatste mueslireepje, maar ook figuurlijk. De grens tussen Italië en Oostenrijk valt hier namelijk in oostelijke richting kaarsrecht omlaag, naar de Brennerpas, voor ons vanaf hier onzichtbaar helemaal beneden in de diepte. Via de Italiaanse kant loopt er via de Sattelalm een mooie route naar beneden, maar omdat we weer terug moeten naar onze uitvalsbasis Mutters steken we de grens over om aan de noordkant van de Sattelberg af te kunnen dalen.

“Als we bij de berghut Sattelbergalm in de ankers moeten omdat het pad daar stopt, giert de adrenaline door m’n lijf.”

Aan die Oostenrijkse kant geen superstrakke strada militaire en zelfs geen verweerde militärstraße, maar een uitgesleten en rotsig voetpad. Blijkbaar zagen de Oostenrijkers en Duitsers de Italianen helemaal niet als een vijand waartegen je je moest kunnen verweren. Hoe dan ook, ik verwelkom het uitdagende pad als een fijne beloning voor de lange klim omhoog. De hoogtemeters schieten als een malle onder m’n wielen door en als we bij de berghut Sattelbergalm in de ankers moeten omdat het pad daar stopt, giert de adrenaline door m’n lijf. Lekker hoor!

Brennerpas

Kazematten voor Italiaanse troepen op de Sattelberg.

Brenner kam

De laatste kazemat, hierna begint de afdaling terug Tirol in.

Epiloog

Niet voor lang trouwens, want aan deze tocht zit noodgedwongen een epiloog. De rit met de shuttlebus omhoog naar de Brennerpas moeten we namelijk in omgekeerde richting zelf terugfietsen. Niet over de autobahn natuurlijk, maar over de parallel door het Wipptal lopende provinciale weg. Dertig kilometer bergafwaarts. Klinkt als appeltje-eitje en dat is het eigenlijk ook wel. Dat wil zeggen, tót aan de klim omhoog vanuit het Wipptal naar Mutters. Dat is een hele nare. Met de vlam in de pijp? Mwah, na een lange dag trappen is er niet meer dan een klein waakvlammetje over.

“Met de vlam in de pijp? Mwah, na een lange dag trappen is er niet meer dan een klein waakvlammetje over.”

De klim terug naar Mutters heeft z'n tol geeist: deze opfrisser kan Mark dus goed gebruiken.


Reisinformatie MTB-regio Innsbruck

Algemeen

Jeroen en Mark hebben de Brenner grenskamroute gereden als onderdeel van een meerdaagse biketrip naar Innsbruck. Vanaf Innsbruck rijd je met de auto in zo’n dertig minuten naar de pashoogte, waar de grenskamweg begint. Maar je kunt natuurlijk meer routes rijden rond Innsbruck. Op innsbruck.info vind je niet alleen de 20 mooiste routes, maar ook al het andere dat je wilt weten over een mtb-vakantie in en rond de (fiets)hoofdstad van Tirol.

Ernaartoe

Het is ongeveer 900 kilometer met de auto van Utrecht naar Innsbruck. Treinen kan via München en Kufstein. Er is ook een uitstekende vliegverbinding van meerdere luchthavens in Nederland naar Innsbruck.

Verblijf

Jeroen en Mark verbleven in Hotel Seppl van de Bernhard Fritz. Deze jonge hotelier, inmiddels is de derde generatie die in Seppl aan het roer staat, is zelf fanatiek mountainbiker en kent de omgeving als z’n broekzak. Bernhard helpt je graag bij het uitzoeken van routes. Het hotel beschikt over een beveiligde fietsenstalling, inclusief werkplaats. Diverse sauna’s en een zwembad vormen een perfecte afsluiting van een dag bikkelen. Naast fietsen in het bijzonder staat bij Seppl een gezonde levensstijl in het algemeen centraal. Dat vind je niet alleen terug in het culinaire aanbod met voornamelijk biologische producten uit de eigen streek, maar ook in de diverse yoga-programma’s die gegeven worden.

Innsbruck Card

Je hoeft maar weinig te ondernemen om deze praktisch voordeelkaart terug te verdienen. Voor € 66,- kun je 72 uur lang gratis gebruikmaken van openbaar vervoer, kabelbanen en musea (eenmalig). Bovendien krijg je allerlei kortingen. Kaarten voor 48 of 24 uur kosten respectievelijk € 55,- en € 49,-. Kijk op innsbruck.info.

Gereden route

De route die Arjan, Jeroen en Mark gereden hebben vind je op de Velozine Komoot-pagina. Er zijn meerdere varianten van de Brenner Grenskamroute, waaronder ook een aantal flink langere. Als je meer tijd hebt dan de Velozine-crew, is het advies voor een langere variant te kiezen!

Tip: de Brenner Grenzkammstraße is ook zeer geschikt voor gravelbikes. Althans, als je op de strada militare blijft. Op de singletracks heb je met een gravelbike natuurlijk niks te zoeken. Hoeft ook niet, het is helemaal niet lastig een gravelbikeroute uit te zetten die over gravel omhoog én omlaag gaat. Met dank aan ‘Il Duce’.

Velozine's uitvalsbasis: Bikehotel Seppl in Mutters, even boven Innsbruck.


Route

Bij Velozine steken we een hoop tijd, geld en moeite in de productie van reisverhalen. We willen je inspireren er op uit te trekken en aanmoedigen dezelfde mooie mountainbikeavonturen te beleven als wij. Je vindt de Brennergrenskamroute hieronder.

Geplaatst in Reizen en routes en getagd met , , , , .
Subscribe
Notify of
guest
0 Comments
oudste
nieuwste populairste
Inline Feedbacks
View all comments