Reizen | MTB-regio Kronplatz-Olang: de Kühwiesenkopf-ronde

Tekst en foto’s: Arjan Kruik

Als Velozine afgelopen zomer een verhaal plaatst over ons bezoek aan het Zuid-Tiroolse dorp Olang, is er maar ruimte voor één route: de Hochnall-ronde. Supermooi. Maar de Kühwiesen-ronde die Robby, Sebstiaan en ik eveneens gereden hebben, is minstens zo mooi. Daarom hierbij m’n verslag.

Is de Hochnall-ronde een populaire klassieker in het route-aanbod van bikehotel Keil, het hotel waar we verblijven, de ronde over de op 2.131 meter hoogte gelegen Kühwiesenkopf is precies het tegenovergestelde: niemand die ‘m kent. Maar dat maakt bike-guide Matthias Santer niks uit. Integendeel, hij ziet het als een voordeel dat hij met ons een ook voor hem onbekende route kan rijden: “Al die andere routes hebben voor mij geen verrassingen meer…”

Onze sympathieke gids heeft overigens nog een paar redenen om met ons de Kühwiesenkopf-ronde te rijden. In de eerste plaats omdat we aan het begin van de ronde de Pragser Wildsee passeren, een sprookjesachtig bergmeer op 1.500 meter hoogte. Altijd de moeite waard. En dan is er de Kaseralmhütte, een vlak onder de Kühwiesenkopf gelegen berghut. Die is twee jaar terug geopend, maar Matthias is er nog steeds niet geweest. Een biketochtje met buitenlands bezoek vormt dan een mooie gelegenheid.

Matthias is overigens geen onbekende voor me. Een jaar of tien geleden heb ik namelijk een aantal routes rond Toblach, een dorp iets meer naar het oosten, met hem als gids verkend. Inmiddels is Matthias directeur van het verkeersbureau van Olang. Van hotelbaas én mountainbikemaatje Lukas Brunner hoorde hij dat er Nederlandse journalisten langs zouden komen. En toen dat Robby, Sebastiaan en ik bleken te zijn, heeft hij gelijk zijn agenda leeggemaakt.

Omhoog naar de Pragser Wildsee

We starten de klim naar de Kühwiesenkopf bij het station van Welsberg, een dorpje halverwege Olang en Toblach, Matthias woonplaats. Vanaf daar peddelen we langs de Pragser Bach rustig in zuidwaartse richting, de Dolomieten in. We hebben een kleine 1.200 hoogtemeters te gaan, dus het heeft geen zin nu al voluit te gaan. En waarom zou je? De omgeving is prachtig en het is bovendien leuk en gezellig om wat te kunnen kletsen. En dat lukt niet met je hartslag op 180.

Zo komen we een kleine vijfhonderd hoogtemeters later nog lekker fris bij de Pragser Wildsee aan. Matthias heeft niks teveel gezegd; wat een prachtige plek! Maar man o man, wat is het er druk. Omdat het bergmeer figureerde in een populaire Italiaanse tv-serie én vanwege de immense instagrammability, worden toeristen er met busladingen tegelijk gedropt. Naast zo’n beetje iédere Europese taal horen we ook Chinees, Arabisch en natuurlijk knauwend Amerikaans. Gekkenhuis! Gelukkig is het niet moeilijk de massa te ontvluchten. Aan de westkant van het meer draaien we een grindweg in en direct zijn we weer alleen.

Tussen de Pragser Wildsee en de Kaseralmhütte liggen een kleine vijfhonderd hoogtemeters. Prima te doen, maar desondanks is het fijn als we onze bikes even kunnen parkeren bij de hut. Zoals het vaker gaat als je als fietsjournalist met een gids onderweg bent, komen we niet weg met een eenvoudig bordje koolhydraten in de vorm van pasta of noedels. Want daarná komt het personeel ook nog aangesjouwd met apfelstudel en kaiserschmarrn, met koffie én met vier glazen schnapps.

Bike en hike naar de Kühwiesenkopf

Zou ik onder normale omstandigheden minimaal een uur uittrekken om al dat eten en drinken rustig te laten zakken, met Matthias krijg ik daar de kans niet toe. Hij wil verder, de Kühwiesenkopf wacht. Hoe en waar verder weet Matthias zelf trouwens ook niet precies. Vanaf hier is het ook voor hem terra incognita. Gelukkig weet de waard van de Kaseralm waar het pad naar de Kühwiesenkopf begint.

We beginnen lekker, over een traverse die heel geleidelijk door het bos omhoog loopt. Smal, maar redelijk goed te doen. Maar nét als ik denk dat we van mij zo wel een tijdje mogen doorrijden, zie ik dat Matthias afstapt en z’n bike op z’n schouders gooit. En dat is niet voor niets, want er volgt een slingerende looppassage, tot aan de Kühwiese. Op die idyllisch alm is het pad weer min of meer fietsbaar. “Meer” omdat Sebastiaan en Robby er in slagen met puur geweld hun bikes omhoog te dwingen, “minder” omdat Mathias en ik al na een paar pedaalomwentelingen moeten capituleren en lopend verder gaan.

Na de Kühwiese is het overigens voor ons allemaal gedaan met fietsen. Het pad is te smal en te steil, de bochten zijn te krap en de ondergrond is te los. De laatste honderd hoogtemeters tot de top leggen we af met onze bikes op onze schouders en zelfs dát is zo nu en dan nog best wel een uitdaging.

Bochtenbonanza

Pfff, dit is bike-and-hike in de letterlijke betekenis! Maar als ik flink afgepeigerd naast het gipfelkreuz op de Kühwiesenkopf sta, zijn alle inspanning en transpiratie op slag vergeten. Wat een uitzicht! Naar het zuiden toe de grillige steenmassa’s van de Dolomieten, de andere kant op de besneeuwde drieduizenders van de Alpenhoofdkam. Mooier wordt het niet.

De afdaling terug naar het Pustertal begint lastig, met een reeks van wel twintig op elkaar gestapelde haarspeldbochten op een uit louter losse kalkstenen bestaande puinhelling. Onder me zie ik Matthias en Sebastiaan kundig en zonder aarzelen de krappe bochten nemen, maar de minder ervaren Robby heeft de nose wheelie nog niet onder de knie en kiest daarom voor de benenwagen. En dat is ook mijn strategie. Eenmaal voorbij de puinwaaier is het pad gelukkig weer goed te doen. Maar van flow is geen sprake, iedere bocht is weer anders en sommige passages zijn ronduit lastig. Maar ik vind de uitdaging die dat met zich meebrengt eigenlijk wel lekker.

Halverwege, op een punt waar het pad zich meerdere keren splitst, weet Matthias het even niet meer. Waar is onze trail? Na een kleine tien minuten dwars door het bos banjeren met onze bikes aan de hand, pikt onze gids de route gelukkig weer op. Vanaf dat punt is de trail het meeste van z’n scherpte kwijt, wat betekent dat het gas lekker open kan. Voortdurend de graat van de berg volgend speren we volle bak naar beneden, totdat we een kleine negenhonderd hoogtemeters lager voor de laatste keer in de ankers gaan. Het pad is op, lager kunnen we niet. Wat een rit, ook hier laat Zuid-Tirol zich weer van z’n beste kant zien…

Overdenkingen na afloop

In de bus, onderweg naar onze volgende bestemming, nemen Robby, Sebastiaan en ik de afgelopen dagen nog even door. Tijdens dit tripje hebben we aan de Alpenkant van Olang de toegankelijke Hochnall-ronde gereden en aan de Dolomietenkant de zojuist beschreven, redelijk uitdagende Kühwiesen-ronde. Bovendien zijn we een dagje gaan knallen in het bikepark op de Kronplatz, de huisberg van Olang, dat in kwaliteit niet onderdoet voor veel bekendere parken als bijvoorbeeld Saalbach-Hinterglemm of Paganella.

En dan zijn er nog de routes rond of in de buurt van Olang die we nu niet gereden hebben. Natuurpark Fanes bijvoorbeeld. Of de Plätzwiese. Of, iets meer naar het noorden, het Ahrntal. Supermooi allemaal en met volop – óók voor klassieke xc-bikers – goed toegankelijke en duidelijk gemarkeerde mountainbike-routes.

Over de conclusie hoeven we dus niet lang na te denken. De strategische ligging op de grens van Alpen en Dolomieten, de gevarieerde trails, het mooie weer, het lekkere eten… we gaan zeker nog eens terug naar Olang. Wat dacht je!?