Test | Roestvast stalen bidon van Bivo: Gieten in plaats van knijpen en zuigen

Tekst & foto’s: Jeroen van den Brand

Bivo-bidon: smakeloos ontwerp

Zomaar een zonnige zaterdagochtend: je hebt eindelijk weer eens een lange rit gepland staan en vult achteloos je bidon met water. Je rijdt weg, pakt na de eerste strook waar je noestig op de pedalen moest stampen gedachteloos een slok… en BAM – daar is-ie weer. Die weeïge, kleverige nasmaak van de sportdrank die je drie weken geleden probeerde, op aandringen van die ene fietskameraad. Die beweerde namelijk dat het “echt next-level hydratatie” was. Precies ja, die fluorescerende perzik-gember-ananas-extract-ellende waarvan je je tijdens de rit al afvroeg of je kameraad überhaupt smaakpapillen heeft. Gadverdamme. En nu, drie weken en vijftien spoelbeurten later, proef je het nog steeds. Je plastic bidon heeft de smaak namelijk opgenomen als een spons met geheugen.

Maar je hoeft geen misselijkmakende vrienden te hebben om een smerige smaak van je bidon te ervaren. Want ook als je géén sportdrank gebruikt, kent elke biker waarschijnlijk wel die typische smaak van plastic bidons, al dan niet met een vleugje vaatwast. Zeker in de zomer; het is dan alsof je water drinkt uit een opgewarmde opblaaskrokodil…

Precies aan dat soort frustraties wil het jonge Amerikaanse Bivo een eind maken. In een streven naar een smaakloos ontwerp (…) en minder plastic zochten ze naar een alternatief. Beter voor het milieu, beter voor je lijf door het elimineren van microplastics én beter voor de smaakpapillen. Hun oplossing: een duurzame bidon gemaakt van roestvast staal, die ook nog eens prettiger zou drinken.

Roestvast staal, speciaal ventiel en een rietje

De keuze van Bivo om voor roestvast staal te gaan heeft meteen een groot gevolg: je kunt niet in de bidon knijpen. Nou ja, tenzij je de onderarmen van De Hulk hebt. Maar goed, als je die hebt en het lukt je om de bidon samen te persen, dan heb je daarna longen nodig van een walvis, om ’m weer terug in model te blazen.

De truc van Bivo is de ontluchtingsopening in de dop. Die open je vanzelf wanneer je de tuit uittrekt. Aan de binnenzijde is deze opening verbonden met een rietje. Die zorgt ervoor dat er dus lucht boven het vloeistofniveau komt, zodra je de bidon kantelt. Als je een flesje water, cola, of wat anders leeg wilt gieten, ‘klokt’ het water, omdat er lucht de fles ín moet. Precies dat effect omzeilt Bivo met z’n ontluchtingsopening en het rietje. En het gevolg is dus dat je drinken er zeer gemakkelijk en snel uitstroomt. Je hoeft dus ook niet te zuigen, it giet fan himsels. Of voor wie geen Fries spreekt: het giet als vanzelf.

Dit hele concept werkt verrassend intuïtief. De gewenningstijd was dan ook vrij kort en resulteerde bij mij in elk geval ook al snel in de klassieke dooddoener: “Waarom is dit niet al eerder bedacht?” Het opentrekken van de drinktuit kost wel wat meer kracht dan bij een reguliere drinktuit, maar is met de tanden goed te doen. Het dichtdoen van de tuit – en daarmee ook de ontluchting – vergt óók meer kracht. Zoveel zelfs dat dat haast niet anders dan handmatig kan goed lukt. En neem die tip ter harte, want als de tuit niet ver genoeg zit, dan lekt-ie, waardoor er dus water of plakkerige sportdrank op je frame terecht komt. Met wat oefenen lukt dat inmiddels ook met één hand, zodat ik met de andere m’n stuur gewoon vast kan houden.

Bivo Trio: geïsoleerd gehydrateerd

Voor deze test kreeg ik twee varianten opgestuurd: de Bivo One en de Bivo Trio. Beide hebben een inhoud van 621 milliliter, maar de Trio is wel een stukje groter. Deze is namelijk voorzien van een dubbele wand en is vacuümgeïsoleerd. Door de hoge stroomsnelheid van het ventiel adviseert Bivo met klem geen gloeiendhete vloeistoffen in de Trio mee te nemen. Ik zou niet weten waarom je zoiets als gloeiendhete thee tijdens een fietsrit een goed idee zou vinden, maar iets met Amerikaans bedrijf en claimcultuur?

Hoe dan ook: lauwe thee kan prima. Dat deed ik begin dit jaar bij temperaturen in de enkele cijfers meermaals bij duurritten. Ik heb de exacte temperatuur niet gemeten, maar bij vertrek was de thee goed drinkbaar warm. Na zo’n drie uur was de thee duidelijk wat afgekoeld, maar nog steeds niet koud te noemen. Maar écht tot zijn recht komt de Trio als koelfles. Iets dat ik vooral merkte toen-ie in de afgelopen weken met het warme weer overuren maakte op de fiets, op kantoor en zelfs tijdens de wandelkilometers over de EuroBike-beursvloer. Koud kraanwater bleef, ook na uren in de zon, opvallend koel.

Nasmaak

Na het thee-experiment proefde ik tijdens de volgende rit een vleugje Earl Grey in mijn water. Ook na sportdrank in de Bivo One bleef er bij een volgende vulling een hint achter. De dop, het ventiel en het rietje zijn gemaakt van food-grade siliconen, dat volgens Bivo géén smaak vasthoudt. Mijn schoonmaakritueel (nou ja, ritueel… ik heb hierbij geen speciaal gewaad, specifieke muziek en/of geurkaarsen in gebruik…) bestond uit gewoonweg goed uitspoelen. Vullen met water, schudden, legen. Bivo levert echter ook de squeegee mee: een raggertje van siliconenrubber. Het is geen overbodige luxe die door het rietje te halen nadat je vloeistof mét smaak hebt gebruikt. Want bij het schoonmaken stroomt er nauwelijks wat door dat rietje. Dat hier resten achterblijven is dan ook wel weer logisch.

Je kunt overigens de hele bidon inclusief dop in de vaatwasser doen. Iets dat bij reguliere kunststof bidons af te raden is, omdat door hitte het materiaal microplastics kan vrijgeven. Bivo adviseert echter toch de dop en het rietje handmatig schoon te maken, misschien wel juist om de reden dat het rietje anders misschien toch nog restanten vasthoudt. En ook omdat sterke schoonmaakmiddelen het silicone op den duur toch aantasten.

Gebruikssporen en ietwat onhandige (optionele) afsluitdop

De Bivo One die ik ook heb getest, is voorzien van een siliconen buitenlaag. Mooi flets-oranje kleurtje, maar het beschadigt wel erg snel zodra je hem gebruikt. Tja, dat is bij veel kunststof bidons niet anders natuurlijk. Lig je daar echt wakker van, dan kun je de ‘raw’-versie overwegen, zoals de grotere, geïsoleerde bidon Bivo Trio die ik in gebruik heb. Die polijst je vrij gemakkelijk weer netjes. Om hem vervolgens ook weer snel te bekrassen als je hem in je bidonhouder schuift. Bezigheidstherapie…

Verder heeft de tuit een stofprobleem. Door de grote opening in het midden is de drinktuit een ideale verzamelplek voor alles wat je onderweg tegenkomt. Modder bleef bij de natte ritten gelukkig achterwege. Maar tijdens de talloze droge ritten dit voorjaar en zomer hoopte zich geregeld een indrukwekkend palet aan fijnstof op. Over gezondheidseffecten laat ik me niet uit. Maar qua smaak sowieso: nee bedankt. Bivo biedt als oplossing een siliconen kapje aan dat je over de tuit klikt. Deze Dusty the Dirt Cap kost vijf euro, werkt effectief, maar betekent ook extra handeling voor en na elke dorstlessing.

Tijdens EuroBike 2025 spraken we Carina, medeoprichter van Bivo, en zij gaf aan dat er wordt gewerkt aan een nieuwe, geïntegreerde dopconstructie. Wanneer die beschikbaar is, blijft nog even koffiedik kijken.

Conclusie

Door de keuze voor roestvast staal moest Bivo het concept van de bidon heroverwegen. Het resultaat is een andere manier van drinken, die verrassend goed werkt. Ik was er snel aan gewend. Het openen van de tuit met je tanden gaat prima, al vraagt het sluiten wat training van één hand of je gebruikt er simpelweg twee. Zeker als je daarbij de optionele dop wilt terugplaatsen om stof uit de tuit te houden. Wat dat betreft is het misschien niet de snelste bidon. Maar als ik onderweg écht snel wil drinken, dan neem ik wel een drinkrugzak.

De bidons Bivo One en de geïsoleerde Bivo Trio zijn geen lichtgewichten. Maar het gebruik van roestvast staal levert duidelijk grote voordelen op: er wordt geen smaak afgegeven of opgenomen. Het ‘smakeloze ontwerp’ is geen woordgrap, maar een zeer concreet voordeel en lijkt daarmee misschien het sterkste argument voor de Bivo-bidons. Dat er óók geen afgifte is van microplastics is echter minstens zo’n sterk, of misschien zelfs nóg sterker argument. Er wordt nog volop onderzoek gedaan naar de effecten van microplastics. Maar ‘goed’ lijkt niemand het te noemen als antwoord met oog op milieu én de mens.

Bijna vijf tientjes voor een bidon klinkt als duur. Maar wat ís duur, als een product langer meegaat, prettiger werkt en bovendien iets bijdraagt aan het verminderen van plastic in je lichaam en in de wereld om je heen? De Bivo One en Trio zijn alleen al in dat opzicht een logisch alternatief voor de klassieke bidon. En los van die punten is bij warm weer een geïsoleerde bidon zoals de Bivo Trio de prijs wat mij betreft al meer dan waard. Nou ja, tenzij jij een voorliefde hebt voor de smaak van een warme tuinslang… Ieder het zijne.