Test | Rose Bonero 3 2022 long travel hardtail

Tekst en foto’s: Arjan Kruik

Met speciale dank aan Klein Tweewielers voor het rijklaar maken van de testfiets.

Rose Bonero: een trailbike zonder achtervering

Met de Bonero betreedt nu ook Rose de markt voor trailhardtails, ook wel long travel hardtails genoemd. Zeg maar bikes met het toepassingsbereik en de geometrie van een trailbike, maar dan zonder achtervering. Groot is de markt voor dit soort bikes niet, zeker niet in Nederland xc-land, maar desondanks heeft iedere fabrikant er wel eentje in z’n collectie. Maar waarom zou je dat doen, een trailbike zonder achtervering kopen? In de eerste plaats de kosten: het verschil tussen een voor trailgebruik opgedikte hardtail en een gelijkwaardig afgemonteerde trailfully is zo’n kleine duizend euro. De verminderde onderhoudskosten – een demper en lagers die er niet zijn kunnen ook niet slijten of stukgaan – laat zich eveneens in geld uitdrukken. Tot slot is er nog de verhouding tussen geïnvesteerde euro en gewicht: een trailhardtail weegt voor hetzelfde geld al snel ruim een kilo minder dan een trailfully.

“En dan zijn er nog de argumenten ten gunste van de trailhardtail die lastiger te kwantificeren zijn. Zoals ‘uitdagendheid’ en ‘purisme’.”

En dan zijn er nog de argumenten ten gunste van de long travel hardtail die lastiger te kwantificeren zijn. Zoals ‘uitdagendheid’ en ‘purisme’. Er zijn nou eenmaal bikers die een diepe bevrediging putten uit het feit dat ze lastige, technische paden op een daartoe wat minder gekwalificeerde bike kunnen bedwingen. Oeps, wat zeg ik nou? Minder gekwalificeerd? Ja, dat zeg ik. Want hoe je het ook wendt of keert, ondanks de toepassing van progressieve geometrieën en Alpenbestendige onderdelen is het rijden van ruige paadjes op een hardtail gewoonweg moeilijker dan op een fully. Of in ieder geval vermoeiender, wat, zeker als je aan het eind van een lange dag nog een lastige dalafdaling van duizend hoogtemeters moet maken, op hetzelfde neerkomt. Maar goed, er zijn genoeg bikers die juist daar de uitdaging in zien.

Frame: stevig en veelzijdig zonder overgewicht

Aangezien Rose z’n fietsen online verkoopt, worden ze – tenzij je naar hun megastore in Bocholt gaat om ’m zelf op te halen – in een grote doos bij je thuis bezorgd. En neem dat ‘grote doos’ maar letterlijk, want het is bijna een garage. Je kunt je bike zó er zo uitrijden en het enige dat je dan nog hoeft te doen is het voorwiel inhangen, het stuur rechtzetten en de voorvork instellen. De afwerking is zoals we inmiddels van Rose gewend zijn: tiptop in orde. Alle kabels hebben exact de juiste lengte, de rem- en schakelhendels zitten op precies de goede plek op het stuur en de versnellingen schakelen feilloos.

“Het aluminium frame is zeker geen dertien in een dozijn. Los van z’n progressieve geometrie onderscheidt de Rose Bonero zich met doordachte details en mooie technische oplossingen.”

Het aluminium frame is zeker geen dertien in een dozijn. Los van z’n progressieve geometrie – daarover hieronder meer – onderscheidt de Rose Bonero zich met doordachte details en mooie technische oplossingen. Volop nokjes voor een bagagedrager, spatbord, bidons en een toolbag, een mooi smeedstuk tussen de bracketpot en de liggende achtervork, een universele derailleurhanger van Sram en een minimalistische maar effectieve kabeldoorvoer. En dan is er nog het ingetogen lakwerk, in een matte zandkleur met subtiele graphics. Klein nadeel: de matte lak wordt snel vies.

12-Speed transmissie van Sram: soepel schakelen, breed bereik

Je kunt long travel hardtail bikes als de Rose Bonero natuurlijk over de trails van de Utrechtse Heuvelrug of het Montferland jagen en daarbij dikke pret hebben. Maar uiteindelijk zijn trailhardtails toch gemaakt voor échte bergen. We hebben de Bonero daarom meegenomen naar de trails op de Kitzsteinhorn bij het Oostenrijkse Kaprun. Om daar te komen kun je, als je bereid bent een kaartje te kopen, met de gondel omhoog. En zo niet, dan moet je zelf omhoog trappen. De Sram GX-aandrijflijn heeft daar met z’n 12 versnellingen en vooral z’n immense bereik van 520 procent geen enkele moeite mee. Ketting naar links en malen maar. Niet zo lichtvoetig en snel als met een xc-hardtail, maar boven komen doe je net zo goed.

“Daarmee transformeer je deze agressieve trailtijger in een snelle bossencrosser. Twee bikes voor de prijs van één? Bijna wel ja.”

Het relatief kleine 32-tands kettingblad draagt daar natuurlijk ook aan bij. Alhoewel ik me kan voorstellen dat je in Nederland – zeker in combinatie met een paar snelle xc-banden – liever een 34er aan de voorkant zou willen hebben. Maar goed, een ander kettingwiel is zo gestoken en een andere set banden leg je er ook vlot om. Daarmee transformeer je deze agressieve trailtijger in een snelle bossencrosser. Twee bikes voor de prijs van één? Bijna wel ja.

Remmen: Formula minstens zo goed als Shimano en Sram

Kiest Rose als het gaat om de aandrijving met Sram GX Eagle voor bekende weg, met de remmerij gaan ze minder op zeker. In Bocholt schroeven ze namelijk Cura’s van Formula op de Bonero. Nooit van gehoord? Dat kan best, want waar Formula een decennium terug nog een original equipment manufacturer van formaat was – een groot deel van bijvoorbeeld de Cube-vloot was uitgerust met Formula-remmen – daar heeft deze firma de laatste jaren flink aan belang ingeboet. Jammer, want met de Cura-remmen bewijzen de Italianen dat ze nog steeds meesters in hun vak zijn. Ik zou mijn favoriete Sram Code’s er anytime voor inruilen; de stopkracht is minstens zou goed, de doseerbaarheid is naar mijn gevoel zelfs nog iets beter.

“Opvallend: aan de voorkant monteert Rose een Cura met vier zuigers en een 203 mm remschijf, achteraan moet je het stellen met een remklauw met maar twee zuigers en een kleinere 180 mm schijf.”

Wel opvallend: aan de voorkant van de Bonero monteert Rose een Cura met vier zuigers en een 203 mm remschijf, achteraan moet je het stellen met een remklauw met maar twee zuigers en een 180 mm schijf. Vanwege het onevenwichtige remgevoel is dat voor mij normaal gesproken een no-go, maar op de Bonero werkt deze opstelling verrassend goed. Dat is met name te danken aan de voortreffelijke doseerbaarheid van de remmen, die de relatief beperkte tractie waarover de achterband van de Bonero goed weet te compenseren. Beperkte tractie? Helaas wel. Vanwege de starre achterkant heeft het achterwiel van de Bonero nou eenmaal meer moeite met het vinden van grip. Echter, met de subtiel doseerbare Cura tweezuigerrem laat de snelheid zich – zeker in combinatie met de kleinere remschijf – relatief makkelijk reduceren zónder dat het achterwiel te blokkeren. Slim bedacht!

Wielen en banden: mix van bekend en onbekend

Ook bij de banden wijkt Rose af van het gebaande pad. Niet de obligatoire Schwalbe’s of Maxxissen, maar Kenda’s. Of meer precies: de Kenda Regolith in 2.4 inch. En eerlijk is eerlijk; dat is prima rubber voor het inzetbereik van de Bonero. Qua rolweerstand, grip, lekbestendigheid en gewicht kan deze allrounder de concurrentie met klasseleider Nobby Nic moeiteloos aan. Pas als het terrein erg blubberig of los is, komt de behoefte op aan nog grover rubber, met name aan de voorkant.

“De M1900 Spine’s van DT Swiss zijn op veel trailbikes immers een vaste waarde. En niet voor niets; het zijn niet al te zware maar desalniettemin degelijke wielen met een lekker brede velg.”

De wielkeuze van Rose is minder gedurfd. De M1900 Spline’s van DT Swiss zijn op veel trailbikes immers een vaste waarde. En niet voor niets; het zijn niet al te zware maar desalniettemin degelijke wielen met een lekker brede velg. Voor een fietsfabrikant dus een no-brainer. Het enige waarop je misschien kritiek kunt hebben is de relatief grote aangrijphoek van de vrijloop, waardoor je in langzame, technische passages soms de cranks iets verder moet draaien om het wiel weer in beweging te krijgen. Maar goed, dat is spijkers op laag water zoeken.

Verende vorkvork: soepel aanspreken, goede demping

Ik schreef het al een paar keer eerder: long travel hardtail bikes als de Rose Bonero rijd je nog veel meer over het voorwiel dan vergelijkbare fullies. Het belang van een goede voorvork (en dito voorband!) kan dus absoluut niet overschat worden. Gelukkig is de Pike Select+ van RockShox een goede vork. Je kunt ’m niet los kopen, de Select+ is een OEM-uitvoering die uitsluitend door fietsfabrikanten gebruikt wordt. Geen probleem, het enige verschil met de het topmodel Pike Ultimate is de mate van verstelbaarheid van demping van de ingaande slag. Kun je bij de Ultimate-uitvoering de highspeed– en lowspeed-demping apart instellen, bij de Select+ variant is alleen de lowspeed-demping te variëren.

“Verder heeft de Pike Select+ alles dat de Ultimate ook heeft: stijve 35 mm vorkpoten, een relatief laag gewicht, een Charger 2.1-demper, soepele SKF-afdichtingen, een DebonAir-luchtveer en de mogelijkheid met vulbussen het luchtvolume in de positieve luchtkamer te tunen.”

In de praktijk is dat nauwelijks een probleem, vooral omdat de instelbaarheid van de lowspeed-demping het belangrijkst is. Zo zakt in steile passages met grote rotsblokken de vork op de Bonero verder in dan ik prettig vind. Zes klikjes (van de 18 die beschikbaar zijn) extra demping vanuit de nulstand lossen dat probleem effectief op. Verder heeft de Pike Select+ alles dat de Ultimate ook heeft: stijve 35 mm vorkpoten, een relatief laag gewicht, een Charger 2.1-demper, soepele SKF-afdichtingen, een DebonAir-luchtveer en de mogelijkheid met vulbussen het luchtvolume in de positieve luchtkamer te tunen. Kortom: een fijne vork, die een prima mix biedt van gevoeligheid, demping en ondersteuning.

Geometrie: doelgericht en in balans

Het is een mountainbikecliché, maar ik zeg het toch nog maar even: bij geen enkele bike kunnen goede onderdelen een matige geometrie compenseren. Gelukkig hebben ze in Bocholt ook op dit vlak de juiste keuzes gemaakt. Althans, zo goed als. Daarover hieronder meer, eerst even het goede nieuws. De geometrie van de Bonero is niet extreem qua maten en hoeken, maar wel effectief. Zo is de zitbuis in de door mij gereden maat M met 430 mm lekker kort, zodat er een bovengemiddeld lange dropper in past. De bovenbuis en de reach zijn met respectievelijk 613 en 455 mm redelijk standaard voor een bike in dit segment. Dat geldt ook voor de hoeken van de balhoofdbuis en zitbuis; die zijn respectievelijk 65 en 76 graden.

“Opvallend detail: voor een optimale gewichtsverdeling krijgt iedere maat van de Rose Bonero een andere achtervorklengte. Bij de M is dat 433 cm, bij iedere daaropvolgende maat komt daar telkens een halve centimeter bij.”

Dankzij die steile zitbuishoek heb je ook in steile klimmetjes veel druk op het voorwiel. Maar let op, die steile zitbuishoek levert in combinatie met de korte stuurpen een ook zéér rechte zitpositie op. Prima als je op je gemak een lange schotterstraße omhoog aan het peddelen bent, maar wat aan de korte kant als je er dynamische, meer xc-achtige klimstijl prefereert. Een grotere framemaat met meer afstand tussen zadel en stuur zou dan geen kwaad kunnen. Dat ‘probleem’ met die korte zit verdwijnt overigens als sneeuw voor de zon als je de zwaartekracht z’n werk laat doen. Staand op de pedalen en met het zadel is z’n laagste stand – en dat is dankzij de 180 mm drop érg laag – is de Bonero qua gewichtsverdeling tussen voor- en achterwiel fijn in balans. Opvallend detail: voor een optimale gewichtsverdeling krijgt iedere maat een andere achtervorklengte. Bij de M is dat 433 cm, bij iedere daaropvolgende maat komt daar telkens een halve centimeter bij.

Zitpositie: iets meer stack gewenst

Ondanks de stabiliteit en de evenwichtigheid die de Bonero etaleert, is de achterbrug nog kort genoeg om de bike bij het nemen van kuilen en dwarsgeulen even op het achterwiel te trekken. Althans, nadat ik het stuur wat hoger hebt geplaatst. Vanwege de korte balhoofdbuis staat het stuur wat lager dan ik prettig vind. Iets meer stack zou niet verkeerd zijn. Het stapeltje vulringen op de stuurpen naar beneden verplaatsen helpt al veel, maar als deze Bonero mijn eigen bike was, zou ik een hoger stuur monteren. Dat biedt bovendien nog meer zekerheid in steile secties.

“Sowieso moet je op de Rose Bonero veel meer alert zijn dan op een fully; het is en blijft een hardtail en het ongeveerde en ongedempte achterwiel heeft bij grote keien zo nu en dan de neiging als een boemerang terug te slaan.”

Nog even over het optillen van het voorwiel bij dwarsgeulen in de trail; is dat bij fullies een effectieve methode om dit soort obstakels te absorberen, bij een hardtail als de Bonero kan dat soms verkeerd uitpakken. Is de geul te diep – en vooral de Kaprunse Bachler-trail grossiert daarin – dan heb je niet meer dan je beenspieren om de klap op te vangen. En dat kan soms een flinke klap zijn! Sowieso moet je op de Bonero veel meer alert zijn dan op een fully; het is en blijft een hardtail en het ongeveerde en ongedempte achterwiel heeft bij grote keien zo nu en dan de neiging als een boemerang terug te slaan.

Conclusie

De discussie over fully versus long travel hardtail ga ik hier niet voeren; voor beide zijn genoeg argumenten voor en tegen te bedenken. Ik beoordeel de nieuwe Bonero 3 liever op z’n eigen merites. En dan kan ik niet anders doen dan concluderen dat Rose hiermee een voortreffelijke fiets heeft neergezet. De afmontage van de Bonero staat rondom op een hoog niveau, waarbij Rose binnen het beschikbare budget soms verrassende maar altijd doordachte keuzes heeft gemaakt. En ook op de rij-eigenschappen valt weinig af te dingen; met een Rose Bonero onder je billen hoef je voor geen enkel Alpenpaadje angst te hebben.

“De afmontage van de Bonero staat rondom op een hoog niveau, waarbij Rose binnen het beschikbare budget soms verrassende maar altijd doordachte keuzes heeft gemaakt. En ook op de rij-eigenschappen valt weinig af te dingen.”

Echter, hierbij wel de kanttekening dat de zeer rechte zitbuishoek die in steile beklimmingen de druk op het voorwiel houdt, óók resulteert in een nogal korte zit. Rijd je uitsluitend in de Alpen, waar de wegen uitsluitend omhoog óf omlaag gaan, dan valt daar prima mee te leven. Sterker, dan is deze geometrie een voordeel. Maar wil je de Bonero long travel hardtail eveneens gebruiken op vlakke Nederlandse mountainbikeparkoersen, dan zou je een grotere maat kunnen overwegen. Als referentie: bij Rose val ik met mijn 180 cm lengte precies tussen M en L in. En alhoewel ik het speelse karakter van die M enorm op prijs stel, zou ik toch gaan voor een Bonero in L. De drie centimeter extra ruimte tussen zadel en stuur waarover de L beschikt, is precies wat ik mis bij de M.

Nawoord

Rose positioneert de Bonero expliciet óók als beginnersbike. En daar is absoluut wat voor te zeggen! Een stabiele geometrie, een rechte zit, een laag geplaatste bovenbuis en een vanaf het stuur verstelbare zadelpen komen namelijk eveneens van pas bij bikers die nog flink aan hun rijtechniek moeten werken. Echter, om in Nederland optimaal plezier te beleven van de Bonero, zijn minder zware en vooral lichter rollende banden geen overbodige luxe. Immers, de kans dat de mountainbikevonk echt overslaat, is het grootst als je als beginner een beetje snelheid kunt maken zonder je continu het apezuur te hoeven trappen.