Test | Knog Oi fietsbel: Onopvallend opvallen?

Knog Oi: beschaafd bellen

Ondanks dat ik al aardig wat decennia op de mountainbike zit, heb ik me nooit aan een fietsbel gewaagd. Doe normaal man, zo’n lelijk ding zet je toch niet op een mountainbike! Leuk, dat principiële voorrang geven aan de esthetiek van je mountainbike, maar lastig is het wel, zeker nu het overal steeds drukker wordt. Niet alleen in de Nederlandse bossen, maar ook in het buitenland. Vooral op paden die je moet delen met wandelaars moet je regelmatig kenbaar maken dat je eraan komt. De vrijloop laten ratelen door in te houden of achteruit te trappen is een methode die ik daarvoor regelmatig gebruik. En als ik toevallig een achterwiel hebt met een luide ratel, kan deze methode nog best effectief zijn. Maar helaas (of gelukkig) maken niet alle wielen genoeg herrie om op tijd opgemerkt te worden. En dat resulteert zo nu en dan in geschrokken wandelaars en de daarbij behorende boze blikken of erger.

“Iets roepen dan maar? Maar wat ? En hoe hard? Hallo, bonjour of buongiorno roepen kan werken. Maar als je het vriendelijk roept wordt je vaak niet gehoord. En roep je het hard, dan komt dat regelmatig zó dwingend over, dat de wandelaars zich verongelijkt omdraaien.”

Iets roepen dan maar? Maar wat? En hoe hard? Hallo, bonjour of buongiorno roepen kan werken. Maar als je het vriendelijk roept word je vaak niet gehoord. En roep je het lekker hard, dan komt dat regelmatig zó dwingend over, dat de wandelaars zich verongelijkt omdraaien. Succes is bij deze methode dus niet gegarandeerd. Ik ben daarom uiteindelijk gecapituleerd en ben aan de bel gegaan: een Knog Oi Classic. Die verenigt, zo was mijn inschatting vooraf, het beste van twee werelden: deze fietsbel ziet er op het stuur van mijn mountainbike niet eens zo heel beroerd uit – zeker niet in zwart – en maakt het wel mogelijk om mijn komst duidelijk aan te kondigen.

Geen decibelrecords

De naam ‘Oi’ kinkt wellicht wat vreemd, maar zo gek is ’t niet. Knog is Australisch en daar zeggen ze “oi” als ze iemands aandacht willen hebben. Zoals wij op de trail “hallo” roepen, zeg maar. Hiermee is het raadsel van die gekke naam ook weer opgelost, verder met de bel zelf. Monteren is echt appeltje-eitje: handvat eraf, bel erop, klemschroefje aandraaien, handvat erop, rijden maar. Rijden én bellen, want toen-ie net nieuw was vond ik niks leuker dan bij m’n maten in het wiel te kruipen en ze al bellend lekker gek te maken. Maar goed, als de nieuwigheid eraf is gebruik ik ‘m gewoon waarvoor-ie bedoeld is: als waarschuwing aan wandelaars of andere fietsers dat ik eraan kom. En dat functioneert prima. De klank van de Knog Oi is niet echt hard, maar wel helder en hoog, zodat je in de meeste gevallen wel de aandacht trekt, maar zónder irritatie op te wekken. Precies goed dus, wat mij betreft.

“Maar dat er ook wat anders speelt realiseerde ik me toen ik zo’n grote Knog Oi op de racebocht van m’n gravelbike monteerde: die grote Oi heeft een lagere toon, die bovendien minder lang aanhoudt!”

Voor het schrijven van dit stukje heb ik ook wat reviewpagina’s van Nederlandse fietswebwinkels geraadpleegd. Altijd interessant wat andere van een product vinden. Opvallend: veel reviewers zijn ontevreden over de luidheid van de klank. Omdat ik daar zelf wél tevreden over ben, kon ik dit in eerste instantie niet plaatsen. Tot ik besefte dat de meeste kopers wielrenners zijn, die een grotere versie van ‘mijn’ Knog Oi op hun racebocht gemonteerd hebben. En ja, als je met veertig in het uur komt aanrijden, dan wil je je komst wel ruim van tevoren aankondigen. En dus wil de racefietser een luide bel hebben. Maar dat er ook wat anders speelt, realiseerde ik me toen ik zelf zo’n grote Knog Oi op de racebocht van m’n gravelbike monteerde: die grote Oi heeft een minder harde en vooral lagere toon, die bovendien minder lang aanhoudt! Anders gezegd: als het gaat om decibels en toonhoogte, zeg maar de hoorbaarheid, dan doet de kleine Oi het beter dan de grote.

Tot dusverre probleemloos

Toen ik de bovengenoemde shopreviewpagina’s doornam, viel me nog iets op: veel kopers van een Knog Oi beklagen zich over de kwaliteit. Die zou niet goed zijn. Ook hier betreft het met name de grote Oi’s die op racebochten gemonteerd worden: om meer geluid uit het belletje te halen dan erin zit, wordt té hard aan het hamertje getrokken. En dan kan het stuk kan gaan. Kán. Mijn eigen individuele ervaring is allesbehalve statistisch significant, maar feit is wel dat zowel m’n kleine Oi op de mountainbike als de grote Oi op de gravelaar nog helemaal gaaf zijn, zonder lamme veertjes, afgebroken hamertjes of andere malheur.

Hoe klinken deze Knog fietsbellen? Kleine Oi versus grote Oi

Hoeveel herrie maken ze? Dan valt wel mee. Je hoort eerst de kleine, dan de grote Oi:

Conclusie

Nu ik eenmaal een fietsbel op m’n mountainbike én gravelbike heb, wil ik niet meer zonder. Oftewel: de Knog Oi is een blijver. Sterker: ik heb er inmiddels ook eentje voor m’n Alpenfiets besteld. Licht, compact, makkelijk te monteren, praktisch in het gebruik en met een heldere, vriendelijke klank die wel de aandacht trekt, maar niemand de stuipen op het lijf jaagt. En als ik de wandelaars passeer – wel even inhouden natuurlijk – kan ik rustig en vriendelijk “hallo” zeggen. Iedereen blij.

“De Knog Oi is een blijver: licht, compact, makkelijk te monteren, praktisch in het gebruik en met een heldere, vriendelijke klank die wel de aandacht trekt, maar niemand de stuipen op het lijf jaagt.”

Ook de grotere uitvoering van de Oi op m’n gravelbike mag blijven zitten, alhoewel ik liever had gezien – of beter: gehoord – dat deze uitvoering van de Oi luider en minder gedempt zou klinken. Iets meer herrie kan hier geen kwaad. De problemen met de degelijkheid waarover sommige kopers zich beklagen zijn mij bespaard gebleven. Volgens Knog, die ik gevraagd heb hoe dit kan, is de constructie van de bel recentelijk verbeterd, met een sterkere veer en een meer solide constructie van het hamertje.

Tekst & foto’s: Arjan Kruik