Test | Schwalbe Rick XC: Nóg beter voor Nederlandse mtb-routes dan Ray en Ralph?

Tekst en foto’s: Arjan Kruik

Schwalbe Rick XC: tussen Thunder Burt en Racing Ray en Ralph

Al járen liggen er een Racing Ray en Racing Ralph van Schwalbe onder m’n xc-bike. Reden? Deze Duitse rubbers zijn snel, licht en beschikken dankzij het niet al te ondiepe profiel over genoeg grip voor de routes die ik rij. Zelfs meer dan genoeg grip, zodat ik de laatste paar jaar zelfs met de veel kariger geprofileerde en nog snellere Thunder Burt rond het achterwiel m’n rondjes door het bos rij. Kom ik daarmee grip te kort? Eigenlijk niet. Dat wil zeggen, op m’n reguliere zandgrondroutes. Op alle andere ondergronden kan zo’n Thunder Burt eerder een vloek dan een zegen zijn.

Dus toen de eerste foto’s van Schwalbe’s Rick XC online verschenen was ik niet verrast. Best logisch namelijk, een band die tussen het duo Ralph en Ray en de Thunder Burt invalt. Sneller dan de eerste twee, gripvaster dan die laatste. Want dat is het oogmerk van de nieuwe Rick XC: het ‘gat’ vullen tussen de bestaande xc-banden van Schwalbe. Ik schrijf het woord gat bewust tussen aanhalingstekens, want uiteindelijk is zo’n extra model natuurlijk gemier in de marge. Maar in de wedstrijdwereld, waarin de Rick XC z’n oorsprong vindt, kunnen marginale verschillen uitmaken of je op of naast het podium komt te staan.

En marginaal of niet, ook als je geen wedstrijdrijder bent is snel rubber niet te versmaden. Wie wekelijks z’n fietsmaatjes het vuur aan de schenen probeert te leggen, zegt natuurlijk geen nee tegen gratis snelheid. En helemaal niet als zonder repercussies ten aanzien van de grip gaat. En het is precies dát wat Schwalbe’s Rick XC belooft.

Alles nieuw: profiel, karkas, rubber en naamgeving

Volgens Schwalbe rolt de Rick XC niet alleen lichter dan de Racing Ralph en Ray, ook zou de band beter tegen snake-bites beschermd zijn. Om zo’n stootlek tegen te gaan heeft de Rick XC meer rubber op de overgang het centrale loopvlak naar de zijnoppen. Daarbij is de 2.25-inch-uitvoering geoptimaliseerd voor velgen met een binnenbreedte van 25 millimeter, terwijl de 2.4-inch-variant expliciet bedoeld is voor velgen met een binnenbreedte van 30 millimeter.

Met de introductie van de Rick XC introduceert Schwalbe een nieuwe namenstructuur. Pijnlijk is natuurlijk het verdwijnen van de karakteristieke allitererende namen. Razende Rick is toch veel toffer? Daarnaast verdwijnt de term ‘Evolution Line’. In plaats daarvan krijgen alle duurdere modellen nu de toevoeging ‘Pro’. De ingewikkelde karkasnamen – Super Race, Super Ground, Super Trail – zijn ook verdwenen. Sterker: je kunt bij de Rick XC niet eens meer tussen twee verschillende karkassen kiezen! Alle uitvoeringen hebben hetzelfde karkas, dat volgens onze metingen qua dikte tussen het oude Super Race-karkas en het Super Ground-karkas in zit.

De Rick XC is er vooralsnog alleen in die Pro-uitvoering en komt in 2.25 en 2.4 inch met Speed-rubber en bruine wangen of met Speedgrip-rubber en zwarte wangen. De versies met zwarte of beige wangen wegen even veel: de 2.25 komt op 680 gram, de 2.4 doet volgens Schwalbe 760 gram. De prijs per band komt op 68,95 euro.

Rijden met Rick

Afgelopen weken heb ik met een paar Rick XC’s in 2.4 inch rondgreden. Het omleggen gaat probleemloos. In combinatie met een paar Mavic Crossmax SL-wielen is de passing redelijk ruim, omleggen kost nauwelijks kracht. Ze vallen echter niet té ruim; om de banden te laten ploppen is een compressor niet nodig, een goede hoogvolumepomp volstaat. En eenmaal gevuld met Doc Blue, Schwalbe’s eigen anti-lekvloeistof, houden de banden de lucht goed vast.

Dan het fietsen. Heel veel kilometers heb ik nog niet op de teller staan, een kleine vierhonderd slechts. Maar vanwege de wisselende weersomstandigheden wel telkens over een andere ondergrond. Nat en zompig of keihard bevroren. En gelukkig ook gewoon droog. Maar wat de toestand van de paden ook is, ik zie maar weinig reden om deze Schwalbe-banden weer van m’n wielen af te halen. De Rick XC’s zijn namelijk veel veelzijdiger dan je op grond van hun karige profiel zou verwachten. Daarover straks meer, eerst de belangrijkste vraag: hoe snel zijn ze?

Dat is een lastig te beantwoorden vraag. Retesnel, zo zegt m’n gevoel. En ook de cijfers wijzen in die richting.. Ik zet in sommige secties van mijn vaste routes met de Rick XC’s namelijk snellere tijden neer dan met de Racing Ray en Ralph. Maar zoals ik al schreef: de ondergrond is telkens weer anders en dat heeft een niet te onderschatten invloed op de rolweerstand. Bovendien moet ik m’n vaste fietsmaatjes nog steeds voor laten gaan; om niet te hoeven lossen zijn zelfs de snelste banden niet genoeg. Hier helpen alleen sterkere benen…

Minder is meer

Maar goed, ik durf het wel aan om te zeggen dat de Rick het fameuze duo Ray en Ralph overtreft als het gaat om pure snelheid. Maar die laatste twee hebben natuurlijk meer grip. Tenminste, dat is wat ik vooraf dacht. Maar dat ligt toch een iets genuanceerder, zo blijkt. Ja, als je het hebt over de tractie van de achterband in steile klimmetjes, dan bied de Racing Ralph zeker meer tractie dan de Rick XC. En al helemaal als de ondergrond wat zachter is. En in steile afdalingen idem dito als het gaat om de voorband; de Racing Ray weet dan meer grip te vinden dan z’n nieuwe concurrent uit eigen huis. Echter, ga je kijken naar de grip in bóchten, dan zijn de verschillen ineens veel minder groot. Sterker: ik denk dat de Rick op dat vlak helemaal niet of nauwelijks onderdoet voor de Ray en de Ralph.

Natuurlijk, de Rick XC bereikt logischerwijs eerder de grens van de grip dan een veel grover genopte trail-band. Maar die grens ligt verrassend ver weg. En áls je die grens overschrijdt, dan gebeurt dat voorspelbaar. De zijnoppen verliezen kortstondig contact met de ondergrond, maar bijten zich onmiddellijk daarna weer vast. De eerste keer dat dit gebeurt heb ik eventjes het angstige gevoel dat ik onderuit ga. Maar als de crash tot mijn verrassing uitblijft, ontdek ik hoeveel fun het is om met de Rick XC de grens telkens weer op te zoeken én zelfs te overschrijden, zónder dat ik genadeloos afgestraft wordt.

Die controle komt overigens niet alleen voort uit het formaat van de zijnoppen, maar wordt ook gefaciliteerd door het karkas. De banden knikken in snelle bochten namelijk niet weg en bieden de tegendruk die je nodig hebt om een bocht uit te rijden. Tegelijkertijd is het karkas ook weer niet zo stug dat het comfort eronder lijdt. Integendeel; wortels en keien worden moeiteloos geabsorbeerd. Alhoewel de breedte op een dertig millimeter brede velg geringer uitvalt dan Schwalbe aangeeft – 2.33 inch in plaats van 2.4 inch – kom je met de Rick XC qua comfort niks tekort.

Waar is de Rick XC minder goed in?

Het is natuurlijk een enorme openstaande deur, maar omwille van de volledigheid geef ik het je toch even mee: de Rick XC is geen liefhebber van nattigheid in het algemeen en blubber in het bijzonder. Rijd je zoals ik voornamelijk op zanderige ondergronden, dan kom je met het karige profiel een heel eind. Immers, veel mtb-routes op de zandgronden zijn goed tot zeer goed afgewaterd. Bovendien hecht het losse zand slecht aan de banden. Maar natte kleigrond is desastreus, daarop heb je met de Rick niks te zoeken. Oké, de bochtengrip is zelfs dán niet eens zo heel beroerd. Maar de tractie in een rechte lijn schiet vanwege het ondiepe profiel gewoon tekort. Maar goed, voor dat soort omstandigheden en terrein is de Rick ook niet bedoeld.

Hoe zit het met de verschillende compounds?

Naast de Schwalbe Rick XC met het snelle Speed-rubber heb ik ook nog gereden met de Rick XC met de Speedgrip-compound. Die rubbermix, die je herkent aan een blauwe in plaats van een rode band in het loopvlak, is iets zachter en daarom ook iets minder snel. Maar de grip daarentegen is juist beter. Echter, op de zandgrondroutes die ik voornamelijk rij is het niet het rubber zelf, maar het profiel dat primair voor grip zorgt. De voordelen van een zachter, meer gripvast rubber zoals je dat op de Rick XC Speedgrip vindt, manifesteren zich voornamelijk op trails met een harde, stenige ondergrond. En dan met name als die ondergrond vochtig is.

Maar goed, zulke paden met rotsen en keien vind je in Nederland niet of nauwelijks. In mijn optiek maakt dat de toegevoegde waarde van de Rick XC met Speedgrip-compound voor rijders die voornamelijk in Nederland rijden tamelijk gering. En wortels dan? Ja, óók op wortels biedt het zachtere Speedgrip-rubber voordelen. Maar hoeveel wortels kom jij op je wekelijkse offroad-rondje tegen? Voor die paar wortels die ík tegenkom ben ik niet bereid meer rolweerstand op de koop toe te nemen. Ik zou dus eigenlijk altijd voor de Rick met het snelle Speed-rubber gaan.

Conclusie

Zouden Schwalbe bij de ontwikkeling van de Rick XC gekeken hebben naar de Nederlandse mountainbikeroutes? Je zou het haast denken, zo goed sluit deze nieuwe xc-band aan bij het soort paden waarover we hier doorgaans onderweg zijn. Glad, bochtig en vooral razendsnel. Rolweerstand, bochtengrip, ondersteuning, lekbestendigheid, gewicht, je kunt het allemaal afvinken. Alleen de grip en tractie in een rechte lijn zijn niet om over naar huis te schrijven. Maar zoals ik hierboven uiteen zette; dat is voor mij op mijn vaste zandgrondroutes eigenlijk geen issue. Dan heb je eigenlijk altijd grip in overvloed.

Je kunt de Rick XC zowel voor als achter omleggen, maar combi’s met andere banden zijn eveneens mogelijk. Zo heb ik de Rick gebruikt met een Racing Ray aan de voorkant. Vanwege de extra zekerheid die de Ray op het vlak van tractie biedt is dat is mijn ideale set-up. Lage rolweerstand achteraan, ruimschoots grip aan de voorkant. Maar je kunt natuurlijk ook voor de geringst mogelijke rolweerstand gaan, met de superminimalistische Thunder Burt achteraan en een Rick XC rond het voorwiel. Het moet raar lopen als je daar geen pr’s mee rijdt. Dat wil zeggen, als je je bike in het spoor kunt houden. Want met Burt en Rick rond je wielen moet je wél een beetje kunnen sturen…