Test | Merida Ninety-Six 8000 2021: snelle xc-fully met Alpenambities

Tekst: Sebastiaan Kruik // Foto's: Arjan Kruik
Met speciale dank aan Trailcenter Rabenberg en de VVV van het Duitse Ertsgebergte.

Downcountry

Hier op Velozine schreven we er al vaker over: trailbikes worden steeds dikker. Fijn bij het afdalen van ruige bergpaadjes, maar de veelzijdigheid – lees: de klimeigenschappen – hebben daar wel onder te lijden. Vandaar dat sommige mountainbikers xc-fullies begonnen te pimpen. Iets langer vorkje, droppertje erin en een paar stevige doch lichtrollende bandjes. Een redacteur van de Amerikaanse mountainbikewebsite Pinkbike muntte op deze wijze getunede bikes als ‘downcountry’; een combinatie van crosscountry en downhill. En een paar seizoenen en een hoop assertieve marketingmanagers verder is er zomaar sprake van een hype.

“Niet onterecht overigens, want een xc-fully die op de juiste wijze is aangepast, verenigt het beste van twee werelden: nog steeds snel in het vlakke en omhoog, maar veel betrouwbaarder, veiliger en vooral ook leuker in de afdalingen.”

Niet onterecht overigens, want een xc-fully die op de juiste wijze is aangepast, verenigt het beste van twee werelden: nog steeds snel in het vlakke en omhoog, maar veel betrouwbaarder, veiliger en vooral ook leuker in de afdalingen. Dat zelf tunen is overigens helemaal niet meer nodig, want inmiddels heeft nagenoeg ieder mountainbikemerk zo’n opgedikt xc-knaller in z’n assortiment. Zo ook Merida, dat met de Ninety-Six 8000 ook op de downcountry-trein springt. We namen ’m mee naar het Duitse Ertsgebergte om daar de Stoneman Miriquidi te rijden, verkenden de stenige mulatierre boven het Italiaanse Comomeer en reden de gebruikelijke rondjes over de Nederlandse slingerroutes.

Van hardcore xc-knaller naar veelzijdige allrounder

De basis van de Ninety-Six 8000 is het carbon Ninety-Six-frame dat Merida afgelopen seizoen introduceerde. Zo’n 1800 gram kaal gewicht, achtertrein zonder gelagerd draaipunt bij de achteras, 100 mm veerweg, extreem korte balhoofdbuis, lange bovenbuis. Kortom: hardcore race! En om daarvan een veelzijdige allrounder te maken heeft de product-manager van Merida de handleiding “Hoe maak je een downcountry-bike” erbij gepakt. Langere en stijvere voorvork erin, een vanaf het stuur verstelbare zadelpen met lekker veel drop, aan de voorkant een remklauw met dubbele zuigers en natuurlijk een set dikke rubbers rond de wielen met brede carbon (!) velgen.

“De basis van de Ninety-Six 8000 is het carbon Ninety-Six-frame dat Merida afgelopen seizoen introduceerde. Zo’n 1800 gram kaal gewicht, achtertrein zonder gelagerd draaipunt bij de achteras, 100 mm veerweg, extreem korte balhoofdbuis, lange bovenbuis. Kortom: hardcore race!”

Die handleiding is door de product-manager helaas niet helemaal gelezen, want een aantal in mijn ogen noodzakelijke modificaties ten opzichte van de racy RC-uitvoering van de Ninety-Six, vind je op de Ninety-Six 8000 niet terug. Zo is het stuur net zo vlak en smal als op de RC-modellen, wijst de relatief lange stuurnok hevig naar beneden en vind je op de crank een kettingblad met 34 tanden. Niks mis mee op snelle Laaglandse routes, maar voor Alpentochten met lange en steile beklimmingen kunnen een paar tandjes minder echt geen kwaad.

Geometrie: van vlijmscherp naar gewoon scherp

De maten van de gewone Ninety-Six zijn modern, maar zonder te overdrijven, met volop van de scherpte die xc-rijders zo waarderen. Denk aan 76,5° zitbuishoek, 68,5° balhoofdbuishoek, 95 mm balhoofdbuislengte, 435 mm achtervork, 1145 mm wielbasis, 45 mm bracket-drop, 440 mm reach en 585 mm stack. Doordat er een langere 120 mm voorvork in de balhoofdbuis is gestoken veranderen sommige van deze maten. Zo wordt de balhoofdbuishoek anderhalve graad vlakker, groeit de wielbasis met een centimeter en komt het stuur een centimeter hoger te staan. Dat levert allemaal meer stabiliteit en controle op bij afdalen.

“Doordat er een langere 120 mm voorvork in de balhoofdbuis van de Ninety-Six 8000 is gestoken, veranderen sommige van deze maten enigszins. Zo wordt de balhoofdbuishoek anderhalve graad vlakker, groeit de wielbasis met een centimeter en komt het stuur een centimeter hoger te staan. Dat levert allemaal meer stabiliteit en controle op bij afdalen.”

Maar niet álle maten veranderen zo gunstig mee. Zo wordt vanwege die langere vork óók de zitbuishoek anderhalve graad vlakker. En omwille van de klimeigenschappen wil je dát nou net niet. Ook de trapas komt ongeveer een centimeter omhoog. Fijn als je niet met je pedalen tegen rotsen of wortels wilt klappen, maar een hogere trapaspositie is niet gunstig voor de stabiliteit in lastige afdalingen en snelle kuipbochten. Ook de reach, een maat die vooral relevant is als je staand op de pedalen aan het afdalen bent, wordt ruim een centimeter korter. Terwijl je dan eigenlijk juist iets méér reach zou willen hebben. Oftewel; een meer op dalen getunede xc-bike als de Ninety-Six is op deze punten minder geoptimaliseerd dan een volbloed trailbike, die al vanuit de basis is ontwikkeld voor een langere voorvork.

Klimmen: efficiënt en comfortabel

Ik maak mijn eerste meters met de Ninety-Six 8000 in het Duitse Ertsgebergte. De wegen en paden daar gaan maar twee kanten op: omhoog of omlaag. En dat eerste, dat doet deze bike gewoon prima. Bij zittend klimmen is er nauwelijks sprake van deinen, terwijl het onderstel de ondergrond wel goed volgt. Daarmee zijn tractie en comfort dus voorgeprogrammeerd. En als je het type rijder bent dat zelfs de geringste beweging van de vering als hinderlijk ervaart, dan zet je met een korte draai van je linker pols het hele onderstel op slot. Hoe zit dat dan met die vanwege de langere voorvork afgevlakte zitbuishoek, waarover ik het hierboven had? Door het zadel helemaal naar voren te schuiven blijft de originele, modern steile zitbuishoek min of meer gehandhaafd. En zit je dus niet teveel boven het achterwiel.

“Opvallend is de hoeveelheid grip waarover de achterband beschikt. Deels komt dit voort uit de goede werking van de SIDlux-achterdemper, deels dragen de grote, relatief zachte noppen van de dikke Maxxis Minion-banden daaraan bij. Zo laten ook lastige secties zich makkelijk overmeesteren.”

Ook in technische klimsecties laat de Ninety-Six 8000 geen steken vallen. Het voorwiel blijft netjes aan de grond, opvallender nog is de hoeveelheid grip waarover de achterband beschikt. Deels komt dit voort uit de goede werking van de SIDlux-achterdemper, en deels dragen de grote, relatief zachte noppen van de dikke Maxxis Minion-banden daaraan bij. Zo laten ook lastige secties met wortels en keien zich makkelijk overmeesteren. Op het vlak van rolweerstand zijn deze sticky rubbers echter veel minder fijn; met name in vlakke asfaltsecties moet ik merkbaar harder trappen om bij te blijven.

Dalen: ongekend capabel voor een xc-fully

Het is echt verbazingwekkend wat voor afdalingen deze, in de basis toch voor crosscountry gemaakte fully, kan verteren. Ja, de potente Maxxis-banden krijgen daarvoor een belangrijk deel van de credits. Maar ook het RockShox SID-onderstel weet absoluut van wanten. Prettig soepel in de eerste centimeters van de veerweg, steviger in het midden en met een oplopende stugheid naarmate de vering het eind van de slag nadert.

“Het is een mountainbikejournalistencliché, maar bij de Merida Ninety-Six 8000 kan ik er écht niet omheen: de SIDluxe onder de bovenbuis lijkt substantieel meer veerweg te leveren dan de 100 mm die Merida aangeeft.”

Het is een mountainbikejournalistencliché, maar bij de Ninety-Six 8000 kan ik er écht niet omheen: de SIDluxe onder de bovenbuis lijkt substantieel meer veerweg te leveren dan de 100 mm die Merida aangeeft. En dan is er natuurlijk nog de geometrie, met z'n voor een xc-frame relatief lange wielbasis en niet bepaald steile balhoofdbuishoek.

Lage en smalle stuur is een uitdaging

De goede downhill-eigenschappen etaleren zich al voorzichtig tijdens de lastigere afdalingen van de Stoneman Miriquidi. En de listige zwarte afdalingen die ik later in Trailcenter Rabenberg overmeester, bevestigen deze eerste indruk: wat is déze bike capabel als het pad omlaag gaat! Ook op de van grote losse keien vergeven sentieri boven het Italiaanse Lago di Como doet de Ninety-Six 8000 niet onder voor de trailbikes in mijn gezelschap.

“...de listige zwarte afdalingen die ik later in Trailcenter Rabenberg overmeester, bevestigen de eerste indruk: wat is déze bike capabel als het pad omlaag gaat!”

Wél met, en dat is écht een dwingende voorwaarde als je streeft naar optimaal afdalen, een breder en vooral ook hoger stuur dan de originele exemplaar van Merida. Dat is dankzij de toepassing van hoogwaardig carbon vederlicht, maar ook vlak en relatief smal. En dus minder geschikt voor afdalingen door ruig terrein. Tenzij je wel houdt van een uitdaging.

Laaglandse slingerparkoersen

Tussen en na de buitenlandse trips heb ik de Ninety-Six 8000 natuurlijk ook over de Laaglandse slingerparkoersen gestuurd. Tip: doe dat niet met de dikke en zware Maxxis Minions die deze bike af fabriek sieren. Was het rijden van de Stoneman Miriquidi met deze banden nog te doen, op de voornamelijk zanderige ondergrond van de Nederlandse routes rollen ze niet alleen zwaar, maar hebben ze in scherpe bochten ook de neiging om zich in te graven. Ik heb het logge Maxxis-rubber daarom vervangen door een lichtgewicht xc-setje van Schwalbe. Wat een verschil! Alsof je van een terreinauto in een sportwagen stapt. Aanzetten, bam bam bam en wég ben je. Puur en onversneden crosscountry!

“Ik heb het logge Maxxis-rubber daarom vervangen door een lichtgewicht xc-setje van Schwalbe. Wat een verschil! Alsof je van een terreinwagen in een sportauto stapt. Aanzetten, bam bam bam en wég ben je. Puur en onversneden crosscountry!”

Een ander groot merk noemt een van z'n fietsen er zelfs naar, maar ook bij de Ninety-Six 8000 is de vergelijking met Doctor Jekyll en Mister Hyde onontkoombaar. Dát is dus wat banden kunnen doen met een bike! Van capabele trailbike naar rappe xc-racer en weer terug, gewoon door andere rubbers om te leggen. Ik wist dat natuurlijk al lang, maar iedere keer weer ben ik toch verrast over de immense impact die banden hebben op het karakter en de rijeigenschappen van een mountainbike. Doe er je voordeel mee, want dat betekent in het geval van de Merida Ninety-Six 8000 dat je voor de prijs van deze bike plus de prijs van een extra setje banden eigenlijk twéé bikes in huis haalt. Eentje voor thuis en eentje voor het buitenland. Tel uit je winst!

Conclusie

Kopen, die Merida Ninety-Six 8000? Hangt ervan af waar je het meest rijdt en wat je van een mountainbike verwacht. Rijd je uitsluitend je rondjes in Nederland en ben je een fervente Stravarijder, dan ben je met een Ninety-Six in de snelle RC-uitvoering – dus met 100 mm voorvork en snelle xc-banden – waarschijnlijk beter af. Maar als je jouw bike ook regelmatig over de grens uitlaat en je naast snelheid en efficiëntie tevens prijs stelt op comfort, stabiliteit en controle, dan is de Ninety-Six 8000 een bike die je absoluut in overweging moet nemen. De extra fun krijg je er gratis bij.

“Als je jouw bike regelmatig over de grens uitlaat en je naast snelheid en efficiëntie tevens prijs stelt op comfort, stabiliteit en controle, dan is de Merida Ninety-Six 8000 een bike die je absoluut in overweging moet nemen. De extra fun krijg je er gratis bij.”

Neem wel even mee dat je niet zomaar met deze bike de winkel uit kunt lopen. Voor gebruik in Nederland zijn lichtere en snellere banden namelijk absoluut een must. Terwijl voor buitenlandse trails een breder en hoger stuur minstens zo onmisbaar is. Liefst nog met een iets kortere stuurnok. Maar goed, gezien de totale investering zal de Merida-dealer graag een mooie deal met je willen sluiten. Die extra parts gaan je de kop dus niet kosten. En dan ben je wel klaar voor alles dat je in binnen- en buitenland onder je wielen kunt krijgen. Enjoy.