Test | Rose Backroad GRX RX600 1×11 2023: Grandioos gravelen

Tekst: Henk Boorsma // Foto’s: Arjan Kruik

Met speciale dank aan Klein Tweewielers voor het rijklaar maken van de testfiets.

Rose Backroad: schaap met vijf poten?

Het gaat met de gravelbike zo zachtjes aan dezelfde kant op als met de mountainbike: voor iedere niche een apart model. Sommige merken hebben wel drie of vier verschillende gravelbikes in hun programma. De Duitse verzender Rose Bikes doet aan die gekkigheid niet mee; ze hebben maar één model gravelbike in de collectie; de Backroad. Die is er naar keuze in aluminium of carbon en – dat dan weer wel – in maar liefst twintig afmontagevarianten. Waarbij opvallend is, dat je op bijna alle prijspunten kunt kiezen tussen twee voorbladen of maar één voorblad.

Rose heeft niet voor niets zoveel Backroads. Het is namelijk hun bestverkochte fiets. Sterker, het is in Duitsland één van de bestverkochte gravelbikes überhaupt. Vanwaar dat succes? Om dat uit te vinden heb ik de Rose Backroad een paar maanden lang aan de tand gevoeld. Niet alleen tijdens m’n wekelijkse ritten op en rond de Utrechtse Heuvelrug, maar ook gedurende een aantal meerdaagse graveltochten met bepakking, waaronder de Trans-Achterhoek. Daarnaast is de Backroad gravelbike een paar weken mee geweest naar de Franse Atlantische kust. Hoe dat allemaal is bevallen lees je hieronder.

Frame

Strak carbon

Al bij de eerste aanblik snap je het succes van deze gravelbike uit Bocholt. Het carbon frame van de Rose Backroad ziet er namelijk retegoed uit. Een evenwichtige mix van vloeiende en harde lijnen. Oftewel: het ontwerp van de Backroad is helemaal van nu. En dan is er nog de lak. Evil pepper green heet de kleur. Ik zou het zelf brons-achtig noemen, maar welke naam je er ook aan geeft, tof is deze kleur zeker. Een alternatief is blue haze, een soort van babyblauw. Niet onaardig, maar wat mij betreft minder overtuigend.

Maar goed, Rose verkoop natuurlijk niet zoveel Backroads alleen maar omdat ze er goed uitzien. Ook de rest moet kloppen. Gewicht, stijfheid, comfort, veelzijdigheid en geometrie. Om maar met dat eerste te beginnen: in de testmaat 57 cm weegt het frame nét iets meer dan 1.100 gram. Superlicht? Zeker niet. Licht genoeg? Wat mij betreft wel. Immers, voor maar een héél klein deel van de kopers zal de Backroad een gravelrácer zijn. Alle andere gebruiken ‘m niet als wedstrijdmachine, maar als toerfiets voor verharde en vooral onverharde ondergronden. En dan is het allerlaagste gewicht geen topprioriteit. Maar comfort, sterkte en veelzijdigheid zijn dat wel.

Verende zadelpen en overal nokjes

Die insteek wordt door de constructie van het frame bevestigd. De zadelpenklem zit laag; niet bovenop de zitbuis, maar bij de aanhechting van de staande achtervork aan de zitbuis. En vanaf dat punt is de zitbuis aan de achterkant open, slechts afgedekt door een kapje van flexibel kunstrubber. Zo is de zadelpen effectief veel langer, wat de doorbuiging naar achteren vergemakkelijkt. Ik loop nu wat op de zaken vooruit, maar die constructie werkt écht als een malle.

En dan zijn er nog de nokjes. Die zitten op deze gravelbike echt overal. Er is echt niets dat je niét zou kunnen monteren aan het frame van de Backroad. Spatborden, bagagedrager, extra bidons, tassen, verlichting, verzin het maar. Er is zelfs gedacht aan een doorvoer van een stroomkabel van een naafdynamo, mocht je die achteraf willen monteren. Daarnaast vind je ook overal beschermers. Tegen kettingslag, tegen chainsuck, tegen steenslag, tegen de remschijf. Kosten noch moeite zijn hier gespaard en dat zien we helaas toch regelmatig anders.

Kabeldoorvoer via stuurpen, tot 45 mm banden

Dat de kabels via de stuurpen en het bovenste balhoofdlager het frame ingaan is wel even schrikken. Want onhandig bij het in hoogte vertellen van het stuur. Totdat ik beter kijk. Dan blijkt dat de kunststof vulringen onder de stuurpen aan de voorkant open zijn, zodat je het stuur ondanks de kabels die erdoorheen lopen, tóch relatief makkelijk in hoogte kunt verstellen. En het vernieuwen van de lagers dan? Ja, dat is en blijft een gedoe, net als het monteren van een kortere of langere stuurpen.

Af fabriek zijn op onze testfiets 44 mm banden gemonteerd, maar volgens Rose past 45 mm ook. Dus als je serieuze offroad-ambities hebt, dan is het volume van de banden in ieder geval geen beperkende factor.

Gravelgeometrie

Als het over de geometrie gaat doet de Backroad z’n naam eer aan. Deze Duitser is geen racefiets waar wielen met noppenbanden ingestoken zijn, maar een échte gravelbike. Dat zie je niet zozeer aan de hoeken, die zijn met 72 en 73,5 graden tamelijk conventioneel, maar vooral aan de lengte. De wielbasis is met 1.039 op de 57 cm testfiets redelijk fors. Ook de bovenbuis is met 568 mm niet bepaald kort, net zomin als de reach van 395 mm.

Dat de zit desondanks toch relatief rechtop is komt door de relatief korte stuurpen, de lange balhoofdbuis (150 mm) en de laag geplaatste trapas (- 76 mm). Dat is een nadeel voor wie met de wind op kop door de polder wil stoempen. Maar goed, daar is de Rose Backroad ook niet voor bedoeld. En op onverharde wegen en paden leveren een wat hogere stuurpositie en een wat lagere bracket gewoonweg meer controle op. Daarbij is – ook niet bepaald onbelangrijk – een minder diepe zit ook gewoon comfortabeler.

Onderdelen

Transmissie: 1×11-speed

Ondanks dat onze testfiets de goedkoopste carbon Backroad is uit de catalogus, is er met het schakelen an sich niks mis. De 1×11 transmissie is een mix van Shimano GRX 600 en het wat luxere en lichtere GRX 800, met een 11/42-tands mountainbikecassette uit Shimano’s SLX-groep. Dat schakelt gewoon goed. Maar als ik zelf bij Rose een bestelling zou plaatsen, dan zou ik zeker weten voor een Backroad met 2×11-transmissie gaan. Zo’n uitvoering is weliswaar iets zwaarder, maar de prijs is niet hoger en en je hebt wel een breder bereik.

Dat laatste, bereik, is namelijk wel de achilleshiel van de hier geteste Rose Backroad GRX RX600 1×11. Met een 40-tands voorblad en een 42er achteraan is het op lange en steile offroad-beklimmingen flink aanpoten, zéker als je ook nog ’s bepakking op en aan de fiets hebt hangen. Maar goed, als je je offroad-rondjes voornamelijk in Nederland trapt, is dat natuurlijk geen probleem

Remmen: extra grote remschijf

De Shimano GRX-remmen en remgrepen zijn een no-brainer. Je kunt zowel van vanaf de hoods als van onderuit de beugels goed bij de remgrepen en de stopkracht en doseerbaarheid zijn prima. Maar goed, Shimano-remmen monteren kan iedereen. Rose echter heeft verder gedacht. Waar zo’n beetje iedereen een 160 mm remschijf op de voornaaf schroeft, daar hebben ze in Bocholt voor een maatje groter gekozen: 180 mm. Heb je dat nodig in de polder? Natuurlijk niet. Maar als je komende zomer met bepakking in de Alpen onderweg bent, dan ben je blij dat die grote schijf er zit. Of zoals collega Arjan altijd zegt: “Beter mee verlegen, dan om verlegen.”

Hoe rijdt-ie?

Meer off- dan onroad

Omdat gravelbikes toch een soort van kruising zijn tussen racefiets en mountainbike, is altijd maar de vraag hoe het DNA verdeeld is. Stap je over van een racefiets, dan is de kans groot dat je de Rose Backroad een lompe fiets vindt. Zeg maar mountainbike-achtig. Echter, maak je de overstap van een mountainbike naar de Backroad, dan komt-ie juist nogal racefietsachtig over. Allebei perceptie, want in realiteit is de Backroad, zoals iedere kruising, natuurlijk een beetje van allebei. Waarbij, maar dat is weer mijn eigen perceptie, het mountainbike-DNA dominanter is dan het racefiets-DNA.

Is het bovenstaande een objectief feit? Zeker niet. Maar ik heb de afgelopen maanden ervaren dat ik de Rose Backroad wél als vervanging voor mijn mountainbike gebruik, maar zelden of nooit als vervanging voor mijn racefiets. Natuurlijk, het is op asfalt met de Backroad prima fietsen. Maar niet in een snel groepje. Daarvoor rollen de banden te zwaar en is de zit is niet diep genoeg. Terwijl de Backroad wel heel veel kan, dat ik normaal gesproken op de mijn mountainbike doe. Okay, m’n vaste rondje Leersum of andere newskool Patrick Jansen-routes rij ik liever op m’n fully. Maar al het andere?

M’n campertrip afgelopen najaar naar de Franse westkust was wat dat betreft een eyeopener. Reden: op de qua technische uitdagingen nogal gematigde onverharde paden daar, bleek de Rose Backroad sneller en vooral leuker dan de de dubbelgeveerde mountainbike die ik normaal gesproken op dat soort trips meeneem. Wat dat betreft onderschrijf ik de stelling, dat de gravelbike de nieuwe hardtail is.

Comfortabel en vertrouwwekkend

Maar goed, hoé rijdt-ie dan? Vertrouwwekkend en comfortabel zijn hier de sleutelwoorden. De Rose Backroad is geen snelle flitser zoals bijvoorbeeld de Koga Colmaro die collega Frank onlangs testte. Integendeel, als je op de Backroad stapt heb je écht wat onder je. Niet in termen van gewicht, maar wel als het gaat om de rijeigenschappen. Van een oneffenheid raakt-ie niet uit balans en een stuurfoutje wordt niet gelijk afgestraft. Een fijne karaktertrek, al helemaal als je rondrijdt met tassen. En alhoewel het carbon frame op zich niet specifiek is geconstrueerd om maximaal rijcomfort te genereren, bieden de volumineuze WTB-banden en vooral de lange, flexibele zadelpen een comfortabele rijervaring. Iets dat vragen oproept over het nut van al die speciale comfortverhogende frameconstructies die bij bepaalde merken en vogue zijn.

Sterker, het comfort aan de achterkant van Rose Backroad zet dat aan de voorkant in de schaduw. Hier voel je dat frame en vork flink stijf zijn. Dat is fijn bij het nauwkeurig fileren van scherpe bochten, maar het vraagt op de lange termijn wel wat van handen, polsen en schouders. Het mooiste zou natuurlijk een systeem à la Specializeds Future Shock zijn. Of Treks in onbruik geraakte IsoSpeed Front, met een klein beetje veerweg onder het stuur. En anders zou je, met name als je je Backroad voornamelijk offroad uitlaat, een verende voorvork in overweging kunnen nemen.

Banden bepalen (deels) karakter

Ik moet het bovenstaande overigens wel nog wat nuanceren. Een deel van de geschetste rij-eigenschappen vloeit voort uit de af fabriek gemonteerde banden: Raddlers van WTB in 44 mm. Collega Jeroen is daar ook mee op pad geweest en net als ik plaatst hij deze banden aan de mountainbikekant van het gravelbandenspectrum. Dat wil zeggen dat ze vanwege hun profiel, rubbersamenstelling en volume veel grip en comfort bieden, maar tevens dat ze op harde ondergronden wat zwaarder rollen en meer geluid maken dan je wellicht zou willen. Met smallere en vooral minder heftig geprofileerde banden zou je de deze gravelbike vrij gemakkelijk meer richting asfalt kunnen tunen, met wat meer lichtvoetigheid en felheid. Is dat nodig? Als mijn rondjes voor meer dan de helft verhard zouden zijn wel, maar anders zou ik lekker op de Raddlers blijven rijden.

Conclusie

Rose noemt z’n gravelbike Backroad, Achterafweggetje. Dat klopt als een bus, met als aanvulling dat dit bij voorkeur onverharde achterafweggetjes zijn, want daar is de Rose Backroad het meest in z’n element. Dat ligt deels aan de geometrie van deze gravelbike, maar voor een belangrijk deel ook aan de configuratie, met vrije grove en volumineuze banden en een breed en ondiepe gravelstuur. Rijd je voornamelijk op asfalt? Leg dan gerust een paar snellere rubbers rond de velgen. Daarmee kun je het net zo goed heel erg naar je zin hebben. Maar op welk rubber je ook rolt, het veelzijdige frame weet er raadt mee. Tip: de 2×11-uitvoeringen hebben af fabriek al smallere banden en een smaller en dieper stuur.

“Verder niks dan lof voor de Rose Backroad. De zadelpenconstructie van deze gravelbike is geniaal in z’n eenvoud, de hoeveelheid montagepunten is overweldigend, de detaillering getuigt van heel veel verstand van zaken en liefde voor het fietsenmakersvak en de bronskleurige lak oogst louter complimenten.”

Ook qua afmontage en detaillering doet Rose bijna niks fout. Natuurlijk, de 1×11-aandrijflijn zou ik niet kiezen. Maar dat hoeft ook niet, want nagenoeg dezelfde gravelbike is er zoals gezegd ook met 2×11. Van de kabeldoorvoer via de stuurpen en het bovenste balhoofdlager ben ik ook geen fan. Maar een dealbreaker is dat voor mij niet. Verder niks dan lof. De zadelpenconstructie is geniaal in z’n eenvoud, de hoeveelheid nokjes en montagepunten is overweldigend, de detaillering getuigt van heel veel verstand van zaken en liefde voor het fietsenmakersvak en de bronskleurige lak oogst louter complimenten. Ik vroeg me aan het begin van dit stuk af of deze gravelbike het spreekwoordelijke schaap met vijf poten is. En ja, dat is-ie. En in Bocholt hebben ze daar een hele kudde van staan.

Rose Backroad GRX RX600 1×11 2023 | Prijs, specificaties en geometrie

Onderdelen, gewicht en prijs

Frame	Carbon
Vork	Carbon
Achterderailleur	Shimano GRX RD-RX810, 1×11-speed
Schakelaars	Shimano GRX, 1×11-speed
Crankset	Shimano GRX FC-RX600, 40t, 170 mm
Cassette	Shimano SLX CS-M7000, 11-speed, 11-42t
Ketting	Shimano CN-HG6001
Remmen	Shimano GRX ST-RX600/BR-RX400
Remschijven	Shimano GRX, 180/160 mm (v/a)
Wielen	Rose R Thirty Disc
Banden	WTB Raddler TCS, 700x44C
Stuur	Ritchey VentureMax Comp 440/540 mm
Stuurpen	Rose Square AL6061, 95 mm
Zadel	WTB Silverado Medium
Zadelpen	Rose carbon U-shape
Gewicht	8,9 kg (framemaat 59 cm)
Prijs	€ 2.541,-
Garantie	Twee jaar op frame en onderdelen, zes jaar 50% crash-replacement-korting

Geometrie

Website fabrikant: rosebikes.nl